Historia The Beatles (Fab Four): LENNON & McCARTNEY

5.09.1971 Rozmowa Yoko i Johna z reporterami (Peter McCabe, Robert Schonfeld)

YOKO: Beatlesi narzekali, zwłaszcza Paul, że siedzę tak blisko nich, że powinnam siedzieć bardziej w tyle, w ich tle.

JOHN: Paul zwykle podchodził grzecznie do Yoko i mówił: 'Dlaczego nie usiądziesz, uh, trochę dalej, no wiesz, będzie ci tam wygodniej'. Nie miałem o tym pojęcia, to się wszystko działo, za moimi plecami.

YOKO: Nie odzywałam się wcale. To nie tak, że byłam agresywna lub coś w tym stylu. Chodziło o to, że siedziałam koło niego. Wstawaliśmy i po prostu wszystkim mówiliśmy: 'Po prostu przyszliśmy tutaj razem'. Chcieli mnie zniechęcić do przychodzenia tam. I Linda także to zaznaczała, że my ciągle razem...

JÜRGEN VOELLMER [1988, wspomina swój pobyt w Paryżu w 1961, gdzie dołączyli do niego John i Paul]: Nigdy nie byli poważni, cały czas robili psikusy, żartowali. Dlatego być z nimi, czy to w Hamburgu, czy w Paryżu było dobrą zabawą. Robili sobie jaja dosłownie ze wszystkiego. Kiedy byliśmy w Paryżu, pokazałem im całe miasto, i oczywiście Paryską Operę – przepiękna budowla. Powiedziałem do nich: „Patrzcie, to jest Opera” a oni od razu, na ulicy, pod gmachem zaczęli śpiewać w stylu 'operowym', głośno, na całą ulicę, machać do mijających i przyglądających się im ludzi. To było bardzo zabawne. Bycie z tą dwóją to była kupa radochy.

JOHN: Paul mówił mi o tym wiele razy. W tym dniu, w którym zadzwonił do mnie, że odchodzi od grupy, oh, nie powiedział tego, że odchodzi, powiedział, że robi swój album oraz, że teraz dostrzega to wszystko co robiłem z Yoko w ciągu ostatniego roku. 'Rozumiem teraz co robiliście'. A ja na to: 'Życzę szczęścia'.

----------------------

8 grudnia 1970 (Nowy Jork, w rozmowie z Jannem Wennerem z magazynu 'Rolling Stone' John ocenia nowy album Paula).

JOHN: Spodziewałem się … chyba czegoś więcej. Wiesz, ponieważ jest między nami teraz spór, ja czuję się słaby, więc sądziłem, że on musi czuć się silniejszy. Tak bywa w konfliktach. Oh, nie jest tak, że nasze sprzeczki są bardziej fizyczne, wiesz, bardziej mentalne, i tak jak rozmawiamy. Tak więc spodziewasz się kontry,czy jak to nazwać. Więc byłem bardzo zaskoczony, wiesz. Ale jednocześnie ucieszyłem się {lekko się waha ale potem śmieje się}. Sądziłem, taaa – wiesz.

- A jak myślisz, co Paul sądzi o twoim albumie?

JOHN: Myślę, że pewnie go przeraził. Wiesz, zmusi do zrobienia czegoś przyzwoitego. {śmieje się} I on mnie pewnie zmusi także do robienia czegoś lepszego. Hm..Myślę, że jest zdolny do zrobienia czegoś wspaniałego, wiesz. I wiem, że to zrobi.

- Wielu ludzi utrzymuje, że poprzednik 'Peppera;, album 'Revolver' jest lepszym albumem.

PAUL: Kilka z utworów na tych albumach mogło być singlami jak inne. Pisaliśmy single nie albumy – to jest ta różnica pomiędzy teraz i wtedy. Każdy napisany singiel był piosenką specjalnie napisaną jako singiel. Albumy były drugorzędne, liczyły się single, o nie chodziło w tym wszystkim. Nawet kiedy John zrobił 'Instant Karma' jako singla - raczej gazetkę niż magazyn.

- Pamiętam jak John odesłał Królowej swój medal MBE, jednym z szyderczo cytowanych powodów było to, że 'Instant Karma' spadała z list przebojów...

PAUL: Wspaniały chłopak, wspaniały. Był cudownym facetem, wiesz. I to robi się zawsze smutne, coraz smutniejsze, że używasz słowa „był”. Wtedy gdy umarł wprost nie mogłem uwierzyć w to, gdy mówiłem „był”. Miałem z tym spore problemy. Chciałem udawać, że wcale nie zginął … tak, to smutne. No ale, Bóg pobłogosławił mnie, jestem mu wdzięczny, za to, że mogłem być Beatlesem, pracować z Johnem. Wiesz, piszą coś o darze pisania piosenek, cóż, fajnie, że akurat ja taki otrzymałem.

******

- John, dlaczego zdecydowałeś się na Phila [Spectora] zamiast George'a? [Martina] (Po rozpadzie Beatlesów Martin nigdy już nie produkował solowych albumów Johna).
JOHN: Nie zamiast George'a Martina. To nie tak. Nikogo nie zamierzałem brać. Osobiście nie mam nic przeciwko Martinowi, ale on jest po prostu nie ... - on bardziej pasuje do stylu Paula niż mojego.

Na koniec tekstu przesympatyczne wspomnienie o Johnie. Czytałem o nim wcześniej ale wreszcie wiem, kto był świadkiem tego wydarzenia i je upublicznił. Jak nie kochać Johna?

Chris Charlesworth (brytyjski dziennikarz): Bywałem często w barze Ashley'a, którego właścicielem był Ashley Pandel, z którym się przyjaźniłem. John wpadł tam któregoś wieczoru ze swoim przyjacielem Peterem Boyle'm, aktorem i jego przyjaciółką Lorraine Alterman, która pisywała dla dla Rolling Stone, współpracowała także z Melody Maker. Yoko była najwyraźniej z nimi wcześniej ale wcześniej ich opuściła, zanim John zaprosił mnie do swego stolika. Był tego wieczoru w dobrej fomie, rzucał dowcipami, rozdawał autografy fanom i w pewnym momencie obrócił się do mnie i powiedział: 'Zauważyłeś, że proszą mnie zawsze o autografy faceci z wąsami i brodami?' Powiedziałem, że nie zauważyłem tego, ale jak się nad tym zastanawiałem, to miał rację. Tylko faceci z brodami i wąsami prosili go o autografy. 'Zawsze to samo – powiedział. - Ja i George mieliśmy zawsze brodaczy chcących poznać sens życia, podczas gdy Paul i Ringo mieli kobiety!' No i nagle, kilka chwil po tym jak to powiedział pojawiła się dziewczyna i poprosiła Johna o autograf. Ku naszej uciesze i niewątpliwie ku jej zdumieniu, John chwycił ją w pasie i posadził sobie na kolanach. 'Gdzie jesteś teraz McCartney?' - krzyknął. - Wreszcie mam dziewczynę'.

John, Yoko i nie byle jaka fanka: znana francuska aktorka Jeanne Moreau