Wrzesień. Niezapowiedzianie John daje swój ostatni publiczny koncert w pokoju hotelu Okura w Tokio, którego świadkami jest para nieznajomych. Para ta przez pomyłkę wchodzi do jego pokoju w chwili, kiedy John grając na gitarze śpiewa "Jelaous Guy". Prawdopodobnie zmyleni wielkością pokoju Japończycy uznają, że znaleźli się w pomieszczeniu publicznym, że za chwilę podejdzie do nich kelner, a śpiewający w rogu pokoju mężczyzna został wynajęty przez hotel. Słuchają przez kilka minut, jednak ponieważ nikt nie przychodzi zebrać zamówienia na drinki, grzecznie udają się w swoją stronę. Do dzisiaj nie udało się zidentyfikować japońskich "szczęściarzy". Na zdjęciu obok Lennonowie w opisanym hotelu. Lennonowie do śmierci Johna odwiedzali jeszcze 3 razy ojczyznę Yoko. Za każdym razem odwiedzali jej rodzinę. Rodzice Yoko byli ludźmi z wyższej klasy, którzy mieli letni dom w Karuizawie w prefekturze Nagano. Po uzyskaniu Zielonej Karty John sporo podróżował. Z Yoko i Seanem ale także często sam. Yoko wysyłała go "w świat" by "wydoroślał". Do swojej śmierci John jeździł do Afryki, na Bliski Wchód, do Azji, wielokrotnie odwiedzał Japonię. Czasami towarzyszył mu Amerykanin Eliot Mintz, rzecznik Lennonów w latach 70-tych, wcześniej dj i konsultant. We wspomnianym pobycie Lennonów był z nimi. Latem 1977 John z rodziną wyjechali do ekskluzywnego kurortu Karuizawa pod Tokio. Według instrukcji miał tam do nich dołączyć Mintz, któremu wysłali bilet lotniczy. Dzień przed swoim wylotem do Japonii media podały wstrząsającą informację o śmierci 42-letniego Presley'a. Mintz zadzwonił do Johna i przekazał mu tą smutną nowinę. Zapamiętał jego pierwszą dziwaczną reakcję: Elvis zmarł w wojsku [...] Różnica między nami jest taka, że nasz menadżer zmarł, a my żyjemy. Elvis umarł a jego menadżer żyje. Przylatuj do Japonii. Gdy przybył do hotelu został powitany kąpielą w wodzie zdrojowej, pokojem pełnym kadzidełek i liścikiem od Johna: Teraz jesteśmy wszyscy razem, zupełnie jak rodzina. Do zobaczenia rano, John, Yoko i Sean.
Wydarzenie z początku tekstu Mintz (na zdjęciu z parą) tak wspominał: Starsza para stała i słuchała. Gdy wyszli wybuchnęliśmy z Johnem śmiechem. To był chyba jedyny raz kiedy wystąpił tylko przed dwoma słuchaczami. Nie zostawili napiwku.
4 września
- W Los Angeles Ringo - w ramach kolejnej promocji nowego singla
"Wings"/ "Just A Dream" - udziela godzinnego wywiadu prezenterowi
Dave'owi Hermanowi. Po latach Ringo tak wspominał tytułową piosenkę, ponownie nagraną w 2012 (na gitarze zagrał jego szwagier, członek The Eagles, Joe Walsh): To
numer, który wtedy nagrałem jako pierwszy na nowy album, wtedy
oznaczało to vinyl, "Ringo 4". To były jakże inne czasy i to jest
piosenka, do której zawsze chciałem kiedyś wrócić. Napisałem ją z Vinnie
Poncią i on jeszcze nie wie, że zrobiłem to znowu, zaskoczę go i mu to
wyślę. Ostatnio dużo słuchałem reggae i stąd ten klimat. Zawsze miałem
sentyment do tej piosenki i cieszę się, że nagraliśmy ją znowu i
zrobiliśmy to dobrze.
Wersja "Wings" z 2012, ta z 1977 w poście "Lipiec- Sierpień 1977"
5 września - Począwszy od dnia dzisiejszego, przez trzy kolejne tygodnie w Nowym Jorku odbywać się będą prace produkcyjne do show "The Rutles", żartobliwej historii The Beatles wg scenariusza jednego z członków grupy Monty Pythona, Erica Idle'a (także przez niego reżyserowanej). Poza zarejestrowaniem kilku scen w scenerii miasta, przeprowadzone zostają również komiczne wywiady z Mickiem Jaggerem i Paulem Simonem. Kręcenie nowojorskich scen zakończy się 24 września. W trakcie jednego z weekendów Eric Idle oraz Basil Pao tworzą bardzo atrakcyjną broszurkę, która ma zostać dołączona do płyty ze ścieżką dźwiękową "The Rutles". George Harrison pozostaje pod tak dużym jej wrażeniem, że aranżuje spotkanie wspomnianej dwójki z szefem Warner Brothers, Mo Austinem.
W którymś z programów pojawił się George Harrison i zażądał w imieniu zespołu podwyżki do kwoty ... 3000 dolarów, po 750 dla każdego z czwórki. Idle przychodząc do Michaelsa przyniósł ze sobą clip z piosenką "Cheese and Onions" w wykonaniu The Rutles. Piosenka wg. Idle'a miała pochodzić ze ścieżki filmu "Yellow Submarine Sandwich" (animacja stworzona przez twórców oryginalnej "Yellow Subamrine"). Do producentów SNL zaczęły napływać telefony, listy od widzów chwalących The Ruthles i Michaels zasugerował powstanie filmu The Ruthles, "All You Need Is Cash". Producentem filmu została firma Broadway Video stworzona przez Lorne Michaelsa. Kończąc ten wątek: Eric Idle stał się szybko bardzo bliskim przyjacielem George'a Harrisona, na całe życie. Połączyła ich miłość do komedii, podobne poczucie humoru, Idle żartował, że między nimi "była miłość pod pierwszego spojrzenia"; poznali się na premierze filmu Monty Pythona "Monty Python and the Holy Grail". Idle: Wiedziałem, że George chciał mnie poznać, ale trochę się go wstydziłem. Gdy się poznaliśmy nasza pierwsza rozmowa trwała około ... 24 godzin. Jak to było być Beatlesem? Jak to było być Pythonem? Mieliśmy sporo podobnych odczuć bycia w 'swoich zespołach'.
Gdy
mówiłem jak trudno było wejść na ekran obok Michaela Palina i Johna
Cleese'a on odpowiadał: wyobraź sobie znalezienie wolnego czasu w studiu
z Lennonem i McCartney'em. Byliśmy obaj trochę outsiderami i
odgrywaliśmy podobne role w swoich grupach. " Idle i Harrison
zgadzali się ze sobą prawie we wszystkim z wyjątkiem jednej rzeczy.
Komik blisko przyjaźnił się także z Davidem Bowie i próbował poznać obu
muzyków, co jednak nie udało mu się. Ex-Beatles nie przepadał za Bowie,
wtedy bardzo popularnym muzykiem glamrocka, za którym nie przepadał
George. Idle: Mówiłem George'owi, że Bowie jest wspaniały,
błyskotliwy, zabawny ale wtedy George stawał się takim bardzo Beatlesem i
prychał z pogardą "Eh, Bowie" w stylu "Booowwww"... Kochany George...
George nauczył mnie duchowości, był moim guru, nauczył mnie jak żyć
chwilą... znajdować humor w każdej sytuacji... Gdy zadzwoniłem do niego w
1999 po ataku na niego, potrafił i z tego zażartować: Dlaczego takie
rzeczy nie zdarzają się The Rolling Stones ?
 |
| Eric i George "Life Of Brian" 1978 |
 | ||||||||||||
| Wrzesień 1977, Elton John, Ringo Starr, w środku jeszcze żywy Marc Bolan. |
Marc zginął gdy jego kariera mogła zacząć się na nowo. W 1971 był Bogie, Wielką Brytanię opanowała T.Rexomania. Miał wtedy dwa single nr 1: "Hot Love", "Get It On", trzeci singiel "Jeepster" dotarł do miejsca nr 1. Także album, "Electric Warrior" osiągał w UK jak i na całym świecie pozycje nr 1 (tylko w USA miejsce 32). Rok 1972, nr 1 to znowu "Telefram Sam", "Metal Guru", dwa kolejne "tylko" miejsca nr 2: "Children of the Revolution" i "Solid Gold Easy Action". Fenomen T.Rex i glam rocka starał się w tym roku uchwycić ex-Beatle, Ringo, reżyserując film "Born To Boogie", dokumentujący występ T.Rex (także Eltona Johna) na Empire Pool (Wembley). W 1973 roku Marc zniechęcony spadkiem popularności ogłasza, że "glam rock umarł, choć życie to paliwo (niżej 'Life's A Gas')". W 1974 roku wyjeżdża do USA za swoją nową miłością, amerykańską piosenkarką Glorią Jones. Tam próbował zostać producentem muzyki soul, bez powodzenia. Wracając do Anglii był już wolny od uzależnień alkoholowych i narkotykowych, pełen sił witalnych i twórczych, z małym dzieckiem, Rolanem otwarty na nowy rozdział swojej kariery. Nie zdążył.
 |
| Elton, Marc i Richard :) |
JOHN:
W dzisiejszej muzyce pop interesują mnie tylko dwie rzeczy: rock ‘n’
roll i awangardowa poezja.Na dzień obecny interesuje mnie tylko jedna
grupa, Marc Bolan i jego T.Rex. Jest jedynym, który mnie podekscytował i
nie mogę się doczekać ponownego spotkania z nim. Jego muzyka to dobry
rock and roll; ma dobry rytm i naprawdę się kołysze. Ale to głównie jego
teksty mnie zadziwiają. Jego sposób pisania jest nowy i nigdy nie
czytałem tekstów tak zabawnych i tak prawdziwych jak jego. Poza kilkoma
amerykańskimi wyjątkami Marc Bolan jest jedynym, który przykuł moją
uwagę i uważam, że jego mitologia również jest prawdziwa. W niedalekiej
przyszłości wyda tomik poezji i nie mogę się doczekać, kiedy będę go
czytać raz za razem. Marc Bolan jest jedynym, który może zastąpić The
Beatles.
 | |
| Marc Bolan z parą McCartney'ów (blondynka to przypuszczalnie June, żona Marca) |
 |
| Chyba jedyne znane zdjęcie George'a Harrisona i Bolana. Zdjęcie zrobione przez June, żonę Marca (ood 1970, w 1973 separacja) przes słynną resturacją Le Senequier Cafe w St. Tropez na południu Francji. Na wakacjach byli z nimi także Ringo i Maureen. Na pierwszym planie przypuszczalnie Patti Harrison. |
ROD STEWART: Szanowałem go za jego mistrzostwo komponowania. Miał
metr pięćdziesiąt i był dzieckiem swojego pokolenia, po prostu
dzieciakiem z East Endu, który stał się sensacją rock'n'rolla. Gdy grał na gitarze, był bogiem rocka, zabójcą o dziecięcej twarzy... Był taki słodki. Kochałem go, kochałem jego muzykę i żałuję, że nie powiedziałem mu o tym, kiedy żył.
ELTON JOHN: Był idealną gwiazdą popu. Miał świetne piosenki, miał wspaniałe albumy, miał świetny wygląd, wspaniały warsztat artystyczny, wpasowywał się idealnie w rolę gwiazdy. Był wspaniałym wzorcem do naśladowania w okresie kiedy stawałem się Eltonem Johnem. Tego faceta nie obchodzi nic, kim jest, kocha każdą minutę tego. Wywarło to na mnie duży wpływ... Kiedy pierwszy raz usłyszałem u Johna Peela na początku lat 70-tych jego "Ride White Swan" pomyślałem, że to jest niesamowite, brzmiało jakby przyleciało ze statku kosmicznego czy coś w tym stylu... 
Kiedy poznałem Prince'a pomyślałem, że jest taki jak Marc, taki eteryczny, androgyniczny. Jeśli popatrzysz na tą dwójkę ujrzysz bardzo duże podobieństwa, sposób w jaki pozowali do zdjęć. Z łatwością mogę sobie wyobrazić Prince'a śpiewającego „Telegram Sam”, mogę sobie także wyobrazić Marca śpiewającego „Raspberry Beret”.
DAVID BOWIE: Byliśmy po prostu dwójką dzieciaków z ogromnymi ambicjami. Obaj mieliśmy wtedy tego samego menedżera. I po raz pierwszy spotkaliśmy się, malując ścianę ówczesnego biura menadżera... Uwielbiałem go, byliśmy jak bracia.
W 1972 roku Bowie napisał dla Mott The Hoople ich - i swój - wielki przebój, "All The Young Dudes". Znajdziemy tam wers: Man I need a TV when I've got T. Rex
I kilka przykładów nieśmiertelnej muzyki Marca.
T.Rex, Marc Bolan i Mickey Finn, wielki poster z magazynu "Bravo" z 1972,. Taki właśnie 1:1 sylwetki obu muzyków, wisiał w moim pokoju na ścianie. Byłem wtedy wielkim fanem T.Rex w pokojach moich kolegów, dzieciaków jeszcze wisiały malowane plakaty Bolana, ja z bratem mieliśmy to szczęście, że zdobyliśmy ten, poster szalenie atrakcyjny.
Historia The Beatles
History of THE BEATLES
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz