Wszyscy mieszkaliśmy w akademikach w dużej szkole wyższej, razem z kilkoma setkami innych wyznawców Maharishi. Nasz pokój był skromny, z łóżkami piętrowymi i prostymi komodami. John był rozbawiony. To coś innego, prawda? – powiedział. Tak było. W tym momencie Mick i Marianne weszli do środka, wyglądając na zdezorientowanych. Hej, John, co się dzieje? Co dalej? Wracamy do szkoły - odparł John śmiejąc się.
Seminarium wprowadzające odbyło się pół godziny później w głównej sali.
Była to niespójna mieszanka stałych wyznawców Maharishi, do których dołączyła elita gwiazd popu w psychodelicznym stroju, wszyscy siedzieli ze skrzyżowanymi nogami na gołej drewnianej podłodze. Marianne, obok mnie, szepnęła, że właśnie dostała okresu i czy mam coś przy sobie? Na szczęście tak. Podobała mi się: była słodka i wydawała się zbyt krucha dla świata narkotyków i rocka.
Była to niespójna mieszanka stałych wyznawców Maharishi, do których dołączyła elita gwiazd popu w psychodelicznym stroju, wszyscy siedzieli ze skrzyżowanymi nogami na gołej drewnianej podłodze. Marianne, obok mnie, szepnęła, że właśnie dostała okresu i czy mam coś przy sobie? Na szczęście tak. Podobała mi się: była słodka i wydawała się zbyt krucha dla świata narkotyków i rocka.
Tego popołudnia Beatlesi zorganizowali konferencję prasową, na której
odrzucili używanie narkotyków, zgodnie z naukami Maharishi. Zaledwie
miesiąc wcześniej, wraz z szeregiem innych gwiazd popu, zamieścili
całostronicową reklamę w The Times, w której stwierdzili, że prawo
dotyczące marihuany jest niewykonalne i niemoralne. Paul przyznał publicznie, że próbował LSD, a powszechnie wiadomo było, że inni też. Teraz wszystko stanęło na głowie. Prasa była niesamowicie podekscytowana. Ale ogłoszenie chłopców ledwo trafiło do kiosków, gdy przyćmiła je wiadomość o przerażającej tragedii. Gdy
wracaliśmy do pokoju, reporter powiedział nam, że Brian Epstein, który
przez ostatnie sześć lat kierował Beatlesami, został znaleziony martwy. WIEDZIAŁAM, ŻE NIC JUŻ NIGDY NIE BĘDZIE TAKIE SAME. 
Niedowierzanie i przerażenie, które czuliśmy, były przytłaczające. Patrzyłam, jak krew odpływa z twarzy Johna. Brian był tkwił w sercu życia Beatlesów tak długo. Zaledwie
sześć lat, które go znaliśmy, wydawało się o wiele dłuższe z powodu
ogromnych wydarzeń, które miały miejsce w tym czasie. Dla Beatlesów i ich rodzin Brian był przewodnikiem, mentorem, przyjacielem, starszym bratem i ojcowską postacią. Był hojny i troskliwy, a także bystrym biznesmenem. On
zorganizował drogę The Beatles do
bezprecedensowej sławy i sukcesu, a po drodze zadbał o wszystko — od
naszego ślubu po pierwszy wózek dziecięcy Juliana, nasze przeprowadzki,
życie towarzyskie, urodziny i rocznice. Dla Johna, nawet bardziej niż dla Paula, George'a i Ringo, Brian był prawdziwym przyjacielem. On i John myśleli o sobie z wzajemnym szacunkiem, podziwem i uczuciem.
Szczegóły, które wówczas znaliśmy, były szczątkowe: podejrzewano przedawkowanie — możliwe, że Brian popełnił samobójstwo. To było przerażające. Nie
dość, że zmarł w wieku zaledwie trzydziestu dwóch lat, to jeszcze w
okolicznościach, które oznaczały, że konieczne będzie przeprowadzenie
śledztwa. Prasa będzie się ślinić na widok obrzydliwych szczegółów. Gdy reporterzy zebrali się przy wejściu na uczelnię, John i ja uciekliśmy do naszego pokoju. Objęliśmy się ramionami i płakaliśmy.
W tym momencie byliśmy ze sobą niemal boleśnie blisko: szok i strata mocno nas ze sobą związały. „Chryste, Cyn, co my zrobimy?” — powiedział John. Nie byłem w stanie udzielić odpowiedzi.
Prasa nie chciała wyjść, dopóki ktoś nie wyjdzie i nie złoży oświadczenia. Inni przyszli do naszego pokoju, żeby porozmawiać o tym, kto powinien mówić w ich imieniu. John powiedział, że to zrobi, i potykając się, wkroczył w wir soczewek. Został zasypany gradem pytań.
„Tak, właśnie usłyszałem”. Ledwo mógł mówić. „Nie, nie wiem”.
„Tak, to straszne”. Jego twarz była blada.
„Przepraszam, ale muszę już iść”.
Wrócił do naszego pokoju i wszyscy poszliśmy się zebrać na korytarzu, z dala od zgiełku prasy.
Wrócił do naszego pokoju i wszyscy poszliśmy się zebrać na korytarzu, z dala od zgiełku prasy.
Cisza była przytłaczająca. Nikt z nas nie mógł mówić. Wszyscy czuliśmy się odrętwiali, zszokowani wiadomościami.
Słońce świeciło, gdy przybył główny wyznawca Maharishi, aby nas wezwać. Dotarliśmy do jego kwatery i weszliśmy, pochylając głowy, do niewiarygodnie pięknego pokoju pełnego kwiatów i kolorów. Wszystko zdawało się mienić, łącznie z Maharishi, który siedział w pozycji jogi w centrum. Poprosił
nas, abyśmy usiedli na podłodze i przez następne kilka minut rozmawiał z
nami o podróży przez życie, reinkarnacji, uwolnieniu się od bólu i tym
życiu jako kamieniu milowym do następnego. Powiedział,
że duch Briana jest z nami i że aby miał łatwe przejście, musimy być
radośni dla niego, śmiać się i być szczęśliwi, ponieważ negatywne
uczucia będą go powstrzymywać.
Słowa Maharishiego pomogły nam wszystkim poczuć się trochę mniej ponuro i
dołożyliśmy wszelkich starań, aby być radosnymi dla dobra Briana. Niektórzy z prasy, widząc Beatlesów uśmiechających się po śmierci Briana, zinterpretowali to jako bezduszność. Ale to było przeciwieństwo prawdy: John i inni byli załamani, ich uśmiechy były próbą zrobienia czegoś kochającego dla Briana.
Tego popołudnia pojechaliśmy do domu. W samochodzie John i ja trzymaliśmy się za ręce, próbując dodać sobie nawzajem sił. Co jakiś czas John mruczał: „O, Chryste, dlaczego? Dlaczego, Brian? Po prostu nie mogę tego pojąć”. Był tak samo przygnębiony, jak po śmierci Stuarta, a odejście Briana było kolejną nagłą stratą. 
Dla Beatlesów był to koniec niezwykle ważnego rozdziału w ich życiu.
Dla świata Brian miał wszystko. Młody, przystojny i odnoszący sukcesy, stworzył Beatlesów, miał
stajnię innych artystów, legiony dobrze usytuowanych przyjaciół, dwa domy i wszystkie luksusy, jakie można kupić za pieniądze. Dlaczego miałby chcieć umrzeć? Ale ci z nas, którzy go dobrze znali, wiedzieli, że Brian był kimś o wiele więcej. Był złożonym i niepewnym siebie człowiekiem. Chociaż miał kochanków, nigdy nie znalazł tego, za czym tęsknił: stabilnego, pełnego miłości związku. Przeskakiwał z jednej sceny do drugiej, zawsze krążąc na zewnątrz. Jego samotność była niemal namacalna. Nawet w przypadku Beatlesów Brian był outsiderem. Bardzo ich kochał, ale wszyscy mieli partnerów i rodziny i pod wieloma względami go podziwiali. Pozostawał od nich z dala.
Musieliśmy czekać dwanaście dni na ogłoszenie werdyktu w sprawie śmierci Briana przez śledztwo. Kiedy usłyszeliśmy, że był to wypadek, płakaliśmy z ulgą. Ale pojawił się obraz ostatnich dni Briana, który pozostawił nas smutnymi i winnymi. Po tym, jak Beatlesi rok wcześniej przestali koncertować, mieli mniej codziennych kontaktów z Brianem. Dużą
część jego pracy stanowiła organizacja ich występów i tras
koncertowych, więc chociaż nadal był ich menadżerem i utrzymywali ze
sobą regularny kontakt, nie było to już to samo.
Oczywiście,
musiał zarządzać innymi artystami, z których Cilia Black odniosła
największy sukces, ale Beatlesi zawsze byli jego racją bytu. Koniec trasy koncertowej najwyraźniej pozostawił pustkę w jego życiu. Ponadto nikt z nas nie wiedział, jak podatny na depresję był Brian. Wygląda na to, że przez wiele lat cierpiał na epizody depresyjne i był przygnębiony w miesiącach poprzedzających śmierć. Ostatnio rzadko wstawał przed lunchem. Czasami chodził do biura po południu, ale częściej tego nie robił
i jego praca cierpiała. Niecały miesiąc przed śmiercią zmarł jego ojciec, Harry, co mogło nasilić jego depresję. Jego
matka, Queenie, niedawno u niego mieszkała, a on bardzo się starał ją
pocieszyć i dodać jej otuchy, wstając, żeby zjeść z nią śniadanie, a
następnie spędzając normalny dzień w biurze i wracając do niej
wieczorem. Wyjechała w czwartek, trzy dni przed śmiercią Briana. Planował
spędzić ten długi weekend w swoim wiejskim domu ze znajomymi, ale kiedy
większość z nich musiała odwołać spotkanie, wrócił do Londynu późnym
wieczorem.
Historia The Beatles
History of THE BEATLES
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz