Historia The Beatles (Fab Four): FOTKI: 237

JOHN: Blues to krzesło, nie projekt krzesła, czy lepszego krzesła… to pierwsze krzesło. To krzesło do siedzenia, nie krzesła do oglądania lub bycia docenianym. Siadasz na tej muzyce… Nie brzmieliśmy jak nikt inny, to wszystko. Mam na myśli, że nie brzmieliśmy jak czarni muzycy, ponieważ nie byliśmy czarni. I ponieważ wychowaliśmy się na innym rodzaju muzyki i atmosferze, więc „Please Please Me” i „From Me to You” i wszystkie te były naszą wersją krzesła. Budowaliśmy nasze własne krzesła.

BOB DYLAN: Jechaliśmy przez Kolorado, mieliśmy włączone radio i osiem z dziesięciu najlepszych piosenek to były piosenki Beatlesów. W Kolorado! „I Want to Hold Your Hand”, wszystkie te wczesne... Robili rzeczy, których nikt nie robił. Ich akordy były oburzające, po prostu oburzające, a ich harmonie sprawiały, że wszystko było ważne… Ale zachowałem dla siebie, że naprawdę mi się podobały. Wszyscy inni myśleli, że są dla nastolatków, że zaraz przeminą. Ale dla mnie było oczywiste, że mają siłę przetrwania. Wiedziałem, że wskazują kierunek, w którym musi podążać muzyka… w mojej głowie to byli Beatlesi. W Kolorado zacząłem myśleć, ale to było tak odległe, że nie mogłem sobie z tym poradzić — osiem w pierwszej dziesiątce. Wydawało mi się, że wyznacza się wyraźną granicę. To było coś, co nigdy wcześniej się nie zdarzyło.