Historia The Beatles (Fab Four): 13. Spotkanie z ELVISEM: 27.08.1965

_________________________

Przypominam ten post, na nowo zmodyfikowany z dodanymi fragmentami o spotkaniu Kinga i Fab Four z książki Craiga Browna "Raz, dwa, trzy, cztery, Beatlesi i ich czas" (kolor jasnoniebieski).

Przygotowania do spotkaniu największych gwiazd muzyki, całego show- biznesu były długie i pełne napięcia: bardziej przypominały bardziej negocjacje traktatu pokojowego, tyle było w nim momentów zawieszenia , impasu oraz ustępstw. Bo w istocie to były właśnie takie rokowania. Młodzi, czupurni Beatlesi są na fali wznoszącej, Elvis Presley był kiedyś na ustach całej Ameryki, a teraz wszędzie słyszało się: Beatlesi, Beatlesi, Beatlesi.

Ściągnęli wszystkie jupitery na siebie. Elvis za to był w dołku, od 1963 roku nie miał ani jednego singla w pierwszej dziesiątce, jego kariera filmowa też podupadła; ostatni film z nim, "Tickle Me", którego akcja rozgrywała się w salonie piękności, przeszedł ledwo zauważony. A The Beatles szli jak burza. Właśnie wypuścili film "Help!", nowy film, który był na dobrej drodze, by powtórzyć sukces "A Hard Day's Night". Na przyjęciu wyprawionym na ich cześć pojawiła się hollywoodzka śmietanka - Rock Hudson, Jack Benny, Jane Fonda, Groucho Marx i James Stewart - a w dodatku stała w kolejce po autografy.

Na początku sierpnia menedżer Elvisa, pułkownik Tom Parker, zaprasza Briana Epsteina do swojego biura w Nowym Jorku, by dobić targu. Siedzą w fotelach zrobionych z kopyt słoni i dogadują się nad talerzami z kanapkami z pastrami i piwem imbirowym. To pułkownik rozdaje karty. Beatlesi mają przyjechać do Elvisa, nie na odwrót; nie będzie żadnych kamer ani magnetofonów; żadnego rozgłosu. Epstein nalega na zwiększoną ochronę przed bramą. John też stawia warunki, mówi, że nie chce na spotkaniu ani Parkera ani Epsteina: "Jeśli obie strony zaczną ściągać swoje obstawy, to zacznie się konkurs, na to, kto ma większą ekipę". Ale podczas kolejnego spotkania biznesowego przy basenie w Beverly Hills Hotel Parker upiera się, że chce być obecny, więc Epstein żąda parytetu. Stan osobowy szybko idzie w górę: Elvis zaprasza członków swojej "Mafii z Mephis", Beatlesi swoich technicznych, Neila i mala, rzecznika prasowego Tony'ego Barrowa, a także kierowcę Alfa Bricknella i Chrisa Hutchinsa z magazynu "NME", który pomógł Epsteinowi w dojściu do pułkownika.

Ale póki co The Beatles mają swoje zobowiązania. No i poznają LSD.

22 sierpnia – koncert w Portland (Coliseum). Jak zawsze dwa koncerty o 15.30 i 20.00. Repertuar standardowy (w Portland rozpoczęto show obciętą wersją - podobnie jak na Shea Stadium - „Twist And Shout”). Po koncercie Beatlesi od razu odlecieli do Los Angeles.

23 sierpnia – w Nowym Jorku odbywa się premiera „Help!”, w tym czasie album (LP) w USA pokrywa się złotem.

Portland 1965

23 sierpnia – odpoczynek. W czasie pobytu w Kalifornii grupa wynajęła duży dom w Beverly Hills (2850 Benedict Canyon Drive) należący do aktorki Zsa Zsa Gabor. George Harrison opisał go jak dom w kształcie podkowy na wzgórzu poza Mulholland. Mal i Evans mieszkali w innej, mniejszej części domu. Dom, w którym później mieszkał Hendrix dekorowany był sztuką arabską. W czasie tego 5-cio dniowego wypoczynku w LA Beatlesi poznawali wiele gwiazd (jak i sami chcieli być poznani) jak np. wspomniani już w tekście James Stewart, Groucho Marx, Rock Hudson czy Jane Fonda. 24 sierpnia czterech Liverpoolczyków miało swój: Paul i Ringo pierwszy, John i George drugi, kontakt z LSD.

Wynajęta posiadłość w Beverly Hills w Kalifornii. 1965. Tak mieszkali wtedy Beatlesi przez kilka dni - trzy powyższe fotki.

Tego dnia Bestlesów odwiedzili między innymi Roger McGuinn z The Byrds (podobny, ściągnięty od Fab4 błąd w pisowni jak w The Be-a-tles: Beetles, The B-y-rds: Birds), Eleanor Bron (grała z nimi w „Help!'). Na zdjęciu obok: The Byrds, na przodzie z lewej D.Cosby, po prawej R.McGuinn

ROGER McGUINN: „Na bramie stały dziewczyny, pilnowała też policja. Wzięliśmy z Davidem ze sobą LSD, chcieliśmy się wszyscy lepiej poznać. Była tam olbrzymia łazienka, siedzieliśmy tam (my i John z George'm) na rogu prysznicu, graliśmy swoje ulubione piosenki. Ja i John zgodziliśmy się, że 'Be-Bop-A-Lula' była naszym ulubionym numerem rockowym lat 50-tych. Pokazałem George'owi kilka dźwięków na gitarę Ravi Shankara, które słyszałem, bo nagrywaliśmy z nim dla tej samej wytwórni. Opowiedziałem mu o Ravim, on powiedział, że nigdy wcześniej nie słyszał hinduskiej muzyki. Możecie to słyszeć gdy grałem to na piosence The Byrds 'Why'. Uczyłem się ich grać na gitarze, słuchając płyt Raviego Shankara”.

Ogólnie się uznaje, że hinduska muzyka oraz LSD odegrały kluczową rolę w zmianach jakie nastąpiły w muzyce The Beatles pomiędzy 1965 a 1966 i dalej.

Peter Fonda

JOHN: ”… Za drugim razem kiedy wzięliśmy LSD, było inaczej. Byliśmy wówczas w Los Angeles… No, wzięliśmy to celowo…Och nie pamiętam. Wszyscy byliśmy po trochu przybici. No wiesz, nie pamiętamy takich rzeczy, pamiętamy tylko istotne sprawy. No, a potem w Kalifornii, znowu postanowiliśmy wziąć LSD. Byliśmy wtedy w trasie., w jednym z tych miejsc w rodzaju domu Doris Day, w których się zwykle zatrzymywaliśmy. Odlecieliśmy w trójkę, Ringo, George i ja. Zdaje się, że Neil chyba też. Było też paru facetów z Byrds, no wiesz, jakże on się nazywa, ten z kapeli Sillsa i Nasha? Znasz Byrds ? B-Y-R-D-S – Crossy i ten drugi, który był ich liderem. McGuinn, tak. Zdaje mi się, że parę razy się do nas przyłączyli, nie jestem pewien. Poza tym było tam pełno dziennikarzy, takich jak Don Short i inni (dziennikarz podróżujący często z zespołem w latach 1963 – 1966 – RK). Siedzieliśmy sobie w ogrodzie, to był ledwie ten drugi raz. Wciąż jeszcze nie mieliśmy pojęcia jak to jest robić to w jakimś przyjemnym miejscu, wyciszyć się przed tym i w ogóle, po prostu wzięliśmy. I nagle zobaczyliśmy tego dziennikarza i pomyśleliśmy: „co tu zrobić, żeby wyglądać normalnie ?”, bo wiesz, wydawało nam się, że zachowujemy się strasznie dziwnie ale wcale tak nie było. Byliśmy tym przerażeni, tylko czekaliśmy aż on sobie pójdzie, on z kolei się zastanawiał, czemu nie może z nami pogadać, a Neil, który też był na haju, musiał odgrywać rolę kierownika trasy…Przyszedł wtedy również Peter Fonda, z niego też był niezły numer, i przez cały czas powtarzał (John mówi teraz szeptem):”Wiem jak to jest być martwym”. (W wieku 10 lat Peter Fonda postrzelił się. Od tego czasu podobno mówi: „Przez czterdzieści sekund wydawało mi się, że umieram” – RK). My na to: „Co?” a on dalej swoje. Powiedzieliśmy mu, żeby się zamknął, bo nic to nas nie obchodzi. Nie chcemy nic o tym wiedzieć. Ale on wciąż to powtarzał. I tak napisałem „She Said She Said” – „Wiem jak to jest być martwą”.

PAUL: "Peter Fonda wydawał nam się bardzo zmarnowany, chyba wziął za dużo. Nie wiem, czy spodziewaliśmy się po nim czegoś więcej, jako po synu Henry’ego, ale on był z naszej generacji i był w porządku.”

Roger McGuinn

GEORGE: „Paul nie chciał wziąć LSD, po prostu nie chciał. Wzięli Ringo i Neil. Mal pozostał czysty na wypadek jakiejś akcji. Dave Crosby i Jim McGuinn z The Byrds też tam byli, nie wiem nawet skąd tam się wziął Peter Fonda…Powtarzał w kółko, że się postrzelił… Nie był taki ekstra.”

RINGO: „Wziąłbym wtedy chyba wszystko… Odleciałem z Johnem i innymi… Neil musiał się zajmować Donem Shortem, podczas gdy ja pływałem w basenie w galarecie. To był bajeczny dzień. Noc nie była taka wspaniała, bo wydawało nam się, że to już nigdy nie przejdzie. Po 12 godzinach, mówiliśmy tylko: ”Boże, daj nam spokój”.

"Na początku Elvis i The Beatles patrzyli tylko na siebie. Nikt nie wiedział co ma powiedzieć" (wypowiedź Jerry Schillinga, kompana Elvisa, muzyka, członka tzw. Mafii z Memphis).

27 sierpnia - spotkanie

z ELVISEM

Kiedy nadchodzi wielki dzień , po obu stronach robi się nerwowo. "Zanim przyjechali Beatlesi, byłem z Elvisem w łazience i układałem mu włosy" - wspominał Larry Geller, jeden z członków ekipy Presley'a. "Był cichy, co było nietypowe, nawet zamyślony, uderzał palcami o marmurowy blat".

Jadąc The Beatles limuzyną, Tony Barrow zauważył, że byli oni coraz bardziej spięci. Mieli przecież poznać człowieka, kóry od dawna był ich idolem. "Myślisz, że pułkownik w ogóle powiedział Elvisowi, że przyjeżdżamy" - zastanawiał się John.

PAUL: ”Pod koniec pobytu w Los Angeles poznaliśmy Elvisa Presley’a. Staraliśmy się o to latami, ale nie mogliśmy się do niego dostać. Podejrzewaliśmy, że stanowimy dla niego i Pułkownika Parkera rodzaj zagrożenia, i w sumie tak było. Staraliśmy się o spotkanie, ale zawsze pojawiał się tylko Pułkownik z kilkoma upominkami i na tym się kończyło. Nie czuliśmy się spuszczeni, zasługiwaliśmy na spuszczenie. W końcu to był Elvis, a my kim byliśmy, że chcieliśmy go poznać ? W końcu jednak dostaliśmy od niego zaproszenie, by odwiedzić go w Hollywood, gdy będzie tam kręcił film”.

Telegramy: od Pułkownika gratulujące zespołowi, występu w programie Eda Sullivana, i odpowiedź uprzejma Briana Epsteina z podziękowaniami w imieniu The Beatles.

Widocznie w aucie na tylnim siedzeniu Paul i John - wjazd do rezydencji Elvisa.

JOHN: „Zawsze byliśmy nie tam i nie wtedy, kiedy chcieliśmy spotkać Elvisa. My poszlibyśmy wszędzie, ale było sporo zadęcia aby ustalić gdzie się spotkamy i w ile osób. Pozostawało to w gestii Pułkownika i Briana”.

NEIL ASPINALL: „Byli tam pułkownik, wszyscy kolesie Elvisa – tak zwana mafia z Memphis – i Priscilla. Pierwsze co nam pokazali, to stół bilardowy, który się rozsuwał i stawał się stołem do gry w kości. Weszliśmy do następnego pokoju, gdzie stał ogromny telewizor. Kiedy wszedł Brian, pułkownik powiedział: „Krzesło dla pana Epsteina”. Z 15 osób rzuciło się z krzesłem. Wszyscy siedzieli i rozmawiali. Elvis pił wodę i wydawało mi się, że paru Beatlesów grało z nim na gitarach. Ja i Mal w drugim końcu pokoju rozmawialiśmy z kilkoma facetami”.

GEORGE: „Spotkanie z Elvisem było jednym z najważniejszych wydarzeń tej trasy. To zabawne, ale kiedy dotarliśmy do jego domu, zapomnieliśmy, dokąd jedziemy. Jechaliśmy cadillackiem na Mulholland Driver i napiliśmy się „tochę herbaty”. Nieważne było dokąd jedziemy… Dobrze się bawiliśmy, złapał nas atak wesołości.(Dużo się śmialiśmy. Na parę lat zapomnieliśmy o tym, o śmianiu się. Kiedy zdarzyły się te wszystkie procesy, wszystko wydawało się takie ponure. Gdy myślę o wcześniejszych czasach, pamiętam tylko, że ciągle się śmialiśmy). Dojechaliśmy do wielkiej bramy i ktoś powiedział: „Taaa, zobaczymy teraz Elvisa”. Wypadliśmy z samochodu ze śmiechem, udając, że nie jesteśmy tacy głupi, jak rysunkowe postacie Beatlesów”.

Zdjęcie: Beatlesi podjeżdżają pod posiadłość Elvisa (Bela Air 1965) Elvis w czerwonej koszulce, Priscilla na biało.

Beatlesi i ich towarzysze zostają wprowadzeni do dużego, okrągłego pomieszczenia. Elvis, ubrany w czerwoną koszulę z rękawami w stylu bolero, otoczony jest przez dwadzieścia osób, obok niego stoi jego żona Priscilla" Jej czarny tapir wystawał wysoko ponad jej głowę, na twarzy miała ciężki makijaż, rzęsy obficie pociągnięte czarnym tuszem, oczy podkreślone ciemnogranatową kredką, czerwony róż na policzkach i różową szminkę" - zauważył Chris Hutchins. "Założyła opinającą kurtkę w białym kolorze i długie spodnie. Na głowie miała upstrzoną klejnotami tiarę". Takie obserwacje Hutchins spisał potajemnie w czasie kilku wizyt w łazience. Inni zapamiętali tę scenę inaczej; wg. Paula Priscilla miała na sobie "fioletową sukienkę w kratkę, taką samą kokardkę w przypominających ul włosach"; Neil zapamiętał "długą suknię i tiarę"; George był przekonany, że miała na sobie coś "w stylu kremowej bluzki z długimi, cienkimi spodniami w tym samym kolorze"; Tony Barrow był tak samo pewien, że ubrała się w "długą, limonkową suknię".

Priscilla Presley: The Beatles byli tacy młodzi, surowi. Elvis także tego chciał w swojej muzyce ale był związany już kontraktami. Wiązały go. Pamiętam jak jeździłam sobie kiedyś po Memphis i słuchałam w radiu The Beatles. Czułam, że nie mogę powiedzieć Elvisowi, że jestem ich fanką. On obawiał się tego. Nie ich bezpośrednio ale tej całej Brytyjskiej Inwazji. Solowi wykonawcy jak on byli pokonywani przez zespoły jak The Who i The Rolling Stones. Bał się tego. Byli dla niego oczywistą konkurencją).

GEORGE: "Nie pamiętam bym widział Priscillę. Większość czasu spędziłem na badaniu jego ludzi, czy nie mają coś do palenia. To była jednak ekipa proszków i whisky. Ci z Południa nie palili trawki".

RINGO: "Nie pamiętam Priscilli. Nie sądzę, żeby mnie obchodziło czy ona tam jest, czy nie. Poszedłem tam zobaczyć Elvisa. Nie pamiętam też za bardzo jego chłopaków".

NEIL : "Sądzę, że Priscilla miała na sobie sukienkę i tiarę. Pamiętam, że Brian zaszokował pułkownika, kiedy przyznał, że jest też menadżerem innych zespołów oprócz The Beatles. Pułkownik powiedział, że nie rozumie, jak Brian może się zajmować kimś jeszcze oprócz The Beatles, ponieważ on tylko zajmował się Elvisem".

Na kilka sekund między bacznie przyglądającymi się sobie bandami, angielską i amerykańską, zapadła cisza. Priscilla wyczuła nerwowość Beatlesów: Kiedy weszli, zapadła cisza jak makiem zasiał... Byłam zdumiona, jak bardzo byli nieśmiali... Zupełnie zaparło im dech, byli jak dzieci, które spotkały swego idola. Szczególnie John - on był onieśmielony, spłoszony, stał tylko i na niego patrzył. On chyba naprawdę nie mógł uwierzyć, że tam jest i widzi przed sobą Elvisa Presley'a na własne oczy".

GEORGE: „Spotkanie z Elvisem było jednym z najważniejszych wydarzeń tej trasy. To zabawne, ale kiedy dotarliśmy do jego domu, zapomnieliśmy, dokąd jedziemy. Jechaliśmy cadillackiem na Mulholland Driver i napiliśmy się „trochę herbaty”. Nieważne było dokąd jedziemy… Dobrze się bawiliśmy, złapał nas atak wesołości.(Dużo się śmialiśmy. Na parę lat zapomnieliśmy o tym, o śmianiu się. Kiedy zdarzyły się te wszystkie procesy, wszystko wydawało się takie ponure. Gdy myślę o wcześniejszych czasach, pamiętam tylko, że ciągle się śmialiśmy). Dojechaliśmy do wielkiej bramy i ktoś powiedział: „Taaa, zobaczymy teraz Elvisa”. Wypadliśmy z samochodu ze śmiechem, udając, że nie jesteśmy tacy głupi, jak rysunkowe postacie Beatlesów”.

JOHN: „To było bardzo podniecające, byliśmy zdenerwowani jak diabli, i spotkaliśmy go w jego wielkim domu w Los Angeles. Prawdopodobnie ten dom był tak samo duży, jak dom który wynajmowaliśmy, ale wydawało nam się, że widzimy „wielki dom wielkiego Elvisa”. Miał wokół siebie wielu tych ludzi, tych którzy kiedyś koło niego mieszkali (podobnie było z nami, zawsze mieliśmy wokół siebie tysiące ludzi z Liverpoolu, więc on był taki sam jak my). Miał też stoły do gry w bilarda. Może tak jest w większości amerykańskich domów, ale nas to zdziwiło,bo było jak w nocnym klubie”.

Dla Priscilli atmosfera początku spotkania stała się "nieco żenująca, bo wciąż tylko stali i na niego patrzyli, nic nie mówili, nie siadali, po prostu nie spuszczali go z oczu". Zapamiętała, że Elvis powiedział: "Panowie, jeśli zamierzacie tak stać i się na mnie gapić, to równie dobrze mogę robić swoje". Siada, a Beatlesi siadają wokół niego, po turecku. "Miejsce do siedzenia dla pana Epsteina" - wydaje polecenie pułkownik Parker, a w stronę Briana rzucają się ludzie z kilkoma krzesłami do wyboru.

Rozmawiają o trasach koncertowych: George mówi, Elvisowi, że w miniony poniedziałek ich samolot zapalił się w czasie lotu do Portland. Elvis odpowiada, że kiedyś silnik wysiadł mu nad Atlantą. W tym czasie ich menedżerowie siadają w kącie; Brian chce zorganizować Elvisowi koncerty w Wielkiej Brytanii, ale Parker ma zasadę, że nie miesza przyjemności z biznesem, Zamiast tego ogłasza: "Panie i panowie, prywatne kasyno Elvisa jest otwarte, proszę korzystajcie. Brian, chodź, zagramy w ruletkę".

Kiedy menedżerowie przechodzą do kasyna, Elvis bierze do ręki gitarę basową i zaczyna przygrywać do piosenek, które lecą z szafy grającej. Włączony jest telewizor, chociaż został wyciszony. Co jakiś czas Elvis podnosi pilota i zmienia kanały. Paul widzi coś takiego pierwszy raz w życiu, "O kurde, jak ty ro robisz???"

John przy aucie (białe spodnie) , Elvis przy bramie.

PAUL: „Zaprosił nas do środka i był świetny. No wiesz, to był Elvis. Wyglądał jak Elvis. Wszyscy byliśmy jego zagorzałymi fanami, więc podziwialiśmy go i to bardzo. Powiedział: „Hello chłopaki, czego się napijecie?”. Usiedliśmy i zaczęliśmy oglądać telewizję. Elvis miał pilota, pierwszego jakiego widziałem w życiu. Przez cały wieczór puszczał numer „Mohair Sami”, który był w szafie grającej”.

JOHN: „Telewizor grał non stop. Ja też tak robię, wszyscy mamy cały czas włączone telewizory… Przed telewizorem Elvis miał potężny wzmacniacz basowy z podłączoną gitarą basową. Elvis grał na basie, a na ekranie przelatywały obrazki. Weszliśmy i zagraliśmy z nim. Podłączyliśmy co było pod ręką, śpiewaliśmy i graliśmy. On miał, tak jak ja, szafę grającą ale wyłącznie z własnymi hitami. Może gdybym miał tyle hitów co on, to też miałbym tam tylko swoje płyty”.

PAUL: ”To, że on grał na basie, było dla mnie czymś świetnym. No i było tak: „El, pozwól, że pokażę ci parę patentów”. Nagle stał się moim kumplem. To był dla mnie idealny temat do rozmowy. Mogłem mówić o basie i cieszyliśmy się swoim towarzystwem. Był świetny – rozmowny, przyjacielski i trochę nieśmiały. Miał taki image – tego oczekiwaliśmy i na to liczyliśmy”.

Elvis prosi o gitary dla Beatlesów, dołączają się. Paul zagaduje go o grę na basie. Rozmowa trochę się nie klei, póki nie podkręca jej John. "Dlaczego przestałeś grać te starsze, rockowe kawałki?" - pyta Elvisa, dodając, że uwielbia jego wczesne płyty, ale tych nowszych nie lubi. Elvis odpowiada, że niedługo zacznie znowu nagrywać płyty z rockowymi piosenkami. "O, to dobrze - mówi John - jak zaczniesz, to je kupimy". Elvisa to nie rusza, już się przyzwyczaił, że ludzie mówią mu to, co chce usłyszeć. Później John powiedział, że zauważył u Elvisa napis "LBJ [Lyndon Baines Johnson]jest okey". Sam uważa prezydenta za podżegacza wojennego i może to spowodowało przytyki pod adresem Elvisa? Wracają do przygrywek, tym razem grają razem "I Feel Fine" Ringo nie ma perkusji, gra palcami na blacie stołu. Czuje się pominięty, więc idzie pograć w bilard z technicznymi.

RINGO: „Byłem tym wszystkim mocno podniecony. Mieliśmy szczęście, bo było nas czterech i każdy z nas miał kogoś do towarzystwa. Dom był bardzo duży i mroczny. Gdy weszliśmy, Elvis siedział na kanapie przed telewizorem. Grał na basie, co po dziś dzień wydaje mi się bardzo dziwne. Wokół niego było pełno facetów. Powiedzieliśmy:”Hello Elvis”. Był dosyć nieśmiały i my też byliśmy lekko onieśmieleni, ale w pięciu się rozruszaliśmy. Czułem, że to spotkanie było większym przeżyciem dla nas, niż dla niego”.

MAL EVANS: ”To było wielkie przeżycie ale pod jednym względem, był to największy zawód w moim życiu. Jestem naprawdę wielkim fanem Elvisa. Mając prawie 2 metry, jestem pewnie jednym z jego najwyższych fanów. Na spotkanie z Elvisem odpowiednio się przygotowałem – wysłałem garnitur do pralni, włożyłem białą koszulę i krawat, naprawdę się odstawiłem. Garnitur wrócił z pralni z zaszytymi kieszeniami. Zawsze noszę ze sobą plectrumy, czyli kostki, jak się je nazywa w USA. Mam taki zwyczaj. Nawet teraz, kiedy już z nimi nie pracuję, mam w kieszeni kostkę do gry. Jesteśmy u Elvisa a on pyta: „Czy ktoś ma kostkę?” Paul odwraca się i mówi, że ja mam. ”Mal ma zawsze ze sobą, ma je nawet na wakacjach!” Sięgnąłem do kieszeni, a one zaszyte. Poszedęłm do kuchni, gdzie z plastikowych łyżek zrobiłem kostki do gry dla ELVISA!!!

To był wielki zawód, rozczarowanie. Tak bardzo chciałem dać Elvisowi kostkę, żeby nią pograł a potem mi zwrócił z powrotem, oprawiłbym ją i powiesił na ścianie. Charcie Rich też tam był. Uwielbiałem Charciego, podobnie jak Elvisa. Mieli ze sobą gramofon z opuszczanym ramieniem i wydawało mi się, że non stop leciał Muddy Waters. Elvis grał na basie, John i Paul na gitarach, a z otwartymi ustami na nich patrzyłem”.

John przemawia, parodiując głos inspektora Clouseau [w filmach o "Różowej Panterze" grał go brytyjski komik, Peter Sellers]: "I thak pofinno być ... małe spotkanie z przyjaciółmi i throszkę mhuziki". Elvis robi zdziwioną minę. Po pewnym czasie źródełko z piosenkami wysycha i przechodzą do pokoju zabaw. Pułkownik [ na zdjęciu z Elvisem niżej] jest bardziej bezpośredni niż jego klient. Johna bawią jego awanturnicze opowieści z młodości, w której pracował jako cyrkowiec, historyjki o tym jak siłował się z lwem, o tańczących kurczakach, które podrygiwały, kiedy ustawiło się je na tacy podłączonej do prądu. "To niezwykła osobowość, prawdziwy showman, obrotny" - powie później John Hutchinson. "Ale Elvis... cóż za wielkie rozczarowanie. Wydawał się tam wtedy totalnie odklejony. Był na jakichś pigułkach albo zjarany ... cokolwiek to było, był zupełnie niezainteresowany i niekomunikatywny".

JOHN: „Początkowo nie mogliśmy go rozgryźć. Spytałem czy ma pomysł na nowy film, a on nosowo odrzekł: „Jasne, że machm, grachm chłopaka ze wsi, który po drodze spotyka parę dziewczyn i spiewacham parę piosenek”. Spojrzeliśmy na siebie. Wreszcie Presly i pułkownik Parker zaczęli się śmiać, wyjaśniając, że kiedy raz odeszli od takiej formuły kręcąc film „Wild In the Country”, od razu stracili na tym pieniądze”.

Elvis i Priscilla w 1969, na koncercie Barbry Streisand.

PAUL: „Pograliśmy trochę w bilard z kilkoma jego kumplami jeżdżącymi na motorach i gdzieś o 22wprowadzono Priscillę. Czy zrobiono tak, by pokazać szacunek, jaki ludzie z kręgów country and western mają dla swoich żon? było to w stylu: „Oto Priscilla”. Weszła i odniosłem wrażenie, że jest typem laki Barbie. Miała purpurową sukienkę, wstążkę w szopie włosów i była bardzo wymalowana. Wszyscy powiedzieliśmy "Halo" i było po wszystkim - "Dobra, chłopaki, ręce przy sobie". Nie została z nami długo. Nie mogę go za to winić, chociaż wątpię, by któryś z nas chciał ją poderwać. To nie było nam w głowie, wiesz, to była żona Elvisa. To było wprost nie do pomyślenia. Uważaliśmy, że nie musieli ją tak szybko od nas zabierać".

John i Elvis, trudno mi powiedzieć na ile jest zdjęcie prawdziwe. Uprzedzam.

PAUL: "To było jedno z najwspanialszych spotkań mego życia. Myślę, że nas polubił. Przypuszczam, że czuł się wtedy trochę zagrożony, ale nic o tym nie mówił. My na pewno nie czuliśmy żadnego antagonizmu.
Spotkałem go raz, tylko wtedy. Potem nasze sukcesy zaczęły spychać go na dalszy plan, co nas bardzo martwiło, bo bardzo chcieliśmy być z nim w branży. Był naszym najwspanialszym idolem, ale czasy zmieniły się na naszą korzyść. Dla Brytyjczyków Elvis pozostawał kimś z silnym image'm. Na zdjęciach z jego amerykańskich koncertów nie widać by publiczność skakała. Dziwiło nas, że nawet ci z pierwszych rzędów, nawet nie tańczyli".

Pułkownik Parker daje znać, że to koniec imprezy, rozdając wszystkim prezenty - płyty Elvisa. Beatleso, daje jeszcze małe wagoniki, które świecą, przy naciśnięciu guzików. Brianowi Epsteinowi obiecuje kupić barek. Brian odpowiada, że poprosi w Harrodsie, by wysłali pułkownikowi kucyka szetlandzkiego, który będzie przypominał mu pracę w cyrku.

Kiedy odprowadzają ich do drzwi, Elvis mówi: "Pamiętajcie, żeby odwiedzić nas w Memphis, jeśli będziecie kiedyś w Tennessee". John odpowiada mu tym samym komicznym tonem co wcześniej: "Dzięki za mhusikę Elvis! Niech żyje król!" Zaprasza go, by odwiedził ich nazajutrz w Benedict Canyon. "Zobaczymy. Nie wiem czy dam radę" - odpowiada Presley.

W drodze powrotnej John nazywa przyjęcie u Elvisa niewypałem: "Już nie wiem, kto bardziej pierdoli bzdury, ja czy Elvis Presley".

Kiedy Beatlesi znikają, Elvis wchodzi z powrotem do domu i odciąga na stronę Larry'ego Gellera. Mówi, że tym co go najbardziej zaskoczyło był stan ich uzębienia. Nie rozumie dlaczego, mając tyle pieniędzy, nie zrobili sobie zębów.

JOHN:"Spotkanie z Elvisem było bardzo miłe. No wiesz, to był tylko Elvis. Zagrał parę piosenek, a my graliśmy na gitarach. Było świetnie. Nie rozmawialiśmy na konkretne tematy, po prostu graliśmy sobie. Nie był popularniejszy od nas, ale był "tym kimś". Nie był zbytnio rozmowny, to tyle. Wydawał nam się normalny, pytaliśmy go o filmy, i o to dlaczego nie występuje w TV. Odpowiedział, że bardzo lubi kręcić filmy. My byśmy nie znieśli braku występów. Zanudzilibyśmy się, a my się szybko nudzimy. Mówił, że trochę mu tych występów brakuje. Jest normalny.Był świetny, zupełnie taki jakiego się spodziewałem".

Pięć lat później, 30 grudnia 1970 roku, podczas spontanicznej wizyty w Białym Domu Elvis powiedział prezydentowi Nixonowi, że "Beatlesi byli potężną siłą stojącą za resentymentem amerykańskim... Beatlesi przyjechali tutaj, zarobili, a potem wrócili do Anglii, gdzie promowali antyamerykanizm". Obecny na tym spotkaniu doradca prezydenta Egil "Bud" Krough zauważył, że prezydent kiwał głową ze zrozumieniem, ale też okazał "pewne zaskoczenie". Na początku następnego roku Elvis podobnie skarżył się podczas wycieczki po siedzibie FBI w Waszyngtonie: "Pan Presley sugerował, że według jego opinii Beatlesi położyli podwaliny pod problemy, które mamy obecnie z młodymi ludźmi, ich niezadbany wygląd i sugestywną muzykę" - napisano w oficjalnej notatce.

Richard Nixon i Elvis - 1970. Biały Dom

RINGO: "Najsmutniejsze jest to, że wiele lat później dowiedzieliśmy się, że Elvis próbował nam przeszkodzić w pobycie w Ameryce, bo miał dobre układy z FBI. Dla mnie jest to bardzo smutne, że poczuł się tak zagrożony, że jak wielu Amerykanów, uznał nas za zły przykład dla amerykańskiej młodzieży... Widziałem go jeszcze raz, Pamiętam, że kiedyś się na niego zdenerwowałem, bo nic nie nagrywał. Nic nie robił tylko grał z kumplami w piłkę. Zapytałem go: "Dlaczego nie wejdziesz do studia i nie nagrasz czegoś ? "Nie pamiętam, co odpowiedział. Pewnie odszedł i znowu zajął się kopaniem w piłkę".

PAUL: "Widziałem słynne zapisy taśm z Nixona, w których Elvis próbuje sprzedać nas, The Beatles. Jest zapisane, jak mówi - i to komu - Nixonowi: "Cóż sir, ci Beatlesi są bardzo nieamerykańscy i zażywają narkotyki". Muszę przyznać, że poczułem się przez niego zdradzony. To żart!, że my braliśmy narkotyki, a popatrz co się z nim stało. Zastali go na sedesie z masą narkotyków. Było to smutne, ale nadal go kocham, szczególnie z jego wczesnego okresu. Wywarł na mnie wielki wpływ."

JOHN: "Kiedy pierwszy raz usłyszałem 'Heartbreak Hotel' , nie rozumiałem o czym on śpiewa. Słuchanie tego było takim przeżyciem, że włosy stanęły mi dęba. Nie słyszeliśmy tak śpiewających Amerykanów, nikogo. Wszyscy śpiewali jak Sinatra i jemu podobni...
Uważam, że do czasu pójścia do wojska, Elvis robił piękną muzykę. Elvis była dla mnie i dla mojej generacji, tym czym byli The Beatles w latach 60-tych. Ja poszedł do wojska, stracił to, co najlepsze. Ogolili mu nie tylko głowę, ale też to, co miał między nogami. po wojsku grał kilka dobrych rzeczy, ale to nie było już to co kiedyś. Wyglądało jakby coś zmieniło się w jego psychice.
ELVIS NAPRAWDĘ ZMARŁ W DNIU WSTĄPIENIA DO WOJSKA. WTEDY GO ZABILI, A RESZTA TO ŻYWA ŚMIERĆ".

PAUL: To były wspaniałe czasy, nawet jeśli nie wszystko nam się podobało, z tego co się wtedy działo, to i tak można było po powrocie do Liverpoolu powiedzieć: 'Wiesz, kogo poznałem ?' No wiesz, poznanie Elvisa lub stwierdzenie, że było się na Sunset Strips - to naprawdę robiło wrażenie.

RINGO: Byliśmy przez okres The Beatles pod największą presją. Nie sądzę, żeby ktoś odczuł tyle presji co The Beatles. No, może tylko Elvis Presley, ale u niego to nie było tak skumulowane jak u nas... My czterej mieliśmy siebie, zawsze jeden z nas mógł liczyć na pozostałą trójkę. On niestety był sam...

PAUL: Spotkanie Elvisa było czymś wspaniałym. Fantazjowaliśmy wcześniej o tym. Przykro mi, że niejako zdjęliśmy go z piedestału. On był wielką gwiazdą i my nimi byliśmy. Wydaje mi się, że najbardziej zdumiewającą rzeczą w czasie spotkania z nim było to, że on miał pilota do telewizora, a wyszły one właśnie w tym roku. Zmieniał kanały na telewizorze nie ruszając się z miejsca. Byliśmy pod ogromnym wrażeniem widząc to. Wow! On musi być naprawdę Bogiem robiąc takie rzeczy.

Wspomnienia ze spotkanie: Priscilla Presley

PRISCILLA PRESLEY: Niektóre gwiazdy chcą spotykać się z innymi gwiazdami. Niektóre gwiazdy chcą spędzać czas z gwiazdami. Nie Elvis. Nie pamiętam, by kiedykolwiek poprosił Pułkownika by zaaranżował mu spotkanie z kimś sławnym. Uważał, że Hollywood to miejsce spotkań fałszywych ludzi. Z chwilą gdy zaczynał tam kręcić, czuł się niezręcznie.

Ale był jeden pamiętny wieczór, kiedy Pułkownik zaaranżował dla Elvisa spotkanie z czterema znanymi ludźmi. Ale myślę, że to The Beatles bardziej chcieli spotkanie z Elvisem, niż odwrotnie. Gdy pojawili się John, Paul, Ringo i George, Elvis relaksował się na kanapie i oglądał TV, przy wyłączonym dźwięku. Specjalnie nie przejmował się tym, by wstać. Ale oczywiście był ich bardzo ciekawy. Szanował ich. Przede wszystkim szanował ich za sposób, w jaki osiągnęli swoją artystyczną wolność. Dostrzegał to, że robią cokolwiek tylko zechcą. Doceniał ich piosenki, szczególnie ich film „A Hard Day’s Night”, ukazujący siłę ich kreatywności i humoru. „Help!” dopiero miał się ukazać. Elvis podziwiał także Boba Dylana i bardzo doceniał go jako twórcę.
Bo Elvis, jak wszyscy wielcy artyści, był świadom konkurentów. Rozumiał doskonale, że idole pojawiają się i odchodzą a The Beatles byli dla nowej generacji takimi nowymi idolami. Oglądał jak cały świat to co przychodzi z Anglii, muzykę The Beatles, Stonesów, The Dave Clark Five – z zainteresowaniem i jak sądzę, z pewnym zdziwieniem. Dostrzegał ich talent, energię – potwierdzał to publicznie wiele razy – ale martwił się też utratą swojej popularności. W 1965 nie było nikogo, kto dorównywał popularności The Beatles.

W nocy gdzie przyjechali do naszego domu na Perugia Way w Bel Air było tyle samo ochroniarzy co fanów na zewnątrz. Spotkanie traktowane jak szczyt. Fakt, że Elvis przywitał ich dość obojętnie, nie znaczyło, że ich lekceważy. Szanował ich. Wychodził jeszcze ze swojej roli z ostatniego filmu. Beatlesi bardzo to uszanowali. Kiedy odeskortowano ich do salonu, Elvis powitał ich a oni mogli tylko stać i patrzeć oszołomieni. Szczególnie widać to było na twarzach Johna i Paula. Wyglądali na lekko wystraszonych. Nie mogli być jednak bardziej skromni i nieśmiali. Początkowo wszystko szło bardzo niezgrabnie. Czekali na Elvisa, na to zrobi i ustali porządek spotkania. I oczywiście Elvis poprowadził show. Zaczął oglądać telewizor i wszyscy byli ciekawi, czy cały wieczór będzie tak spędzony. Pół godziny później, Elvis wstał, włączył płytę, wziął gitarę basową i zaczął grać na niej do muzyki. To mogło być coś Charliego Richa, nie jestem pewna, ale to przełamało lody. Pojawiły się gitary i wszyscy zaczęli grać. Paul był bardzo zaskoczony grą Elvisa na basie. Prawda była taka, że Elvis od niedawna brał lekcje gry na basie, dzięki swemu naturalnemu talentowi szybko to opanował. Przez resztę wieczoru więcej było muzyki niż rozmowy. Nie wydaje mi się, by Elvis zadał Beatlesom jakiekolwiek pytanie, oni zaś z kolei przytłoczenie byli jego samą obecnością, by zadawać mu jakieś pytania.
Ale jakoś się dogadywali i ich wspólne granie było takie słodkie. Żałuję bardzo, że nikt nie miał kamery czy magnetofonu, by nagrać to historyczne wydarzenie. Gdy wszystkim wydawało się, że Elvis jest już zmęczony, wieczór po kilku godzinach wspólnej gry i beztroskich rozmów, na odchodne Paul i John zaprosili Elvisa do swojego domu – w pobliżu Benedict Canyon. Na następny wieczór. Najwyraźniej chcieli nawiązać głębsze relacje. Elvis uśmiechnął się tylko i powiedział, ‘No cóż, zobaczymy’. Ale wiedziałam, że nie ma zamiaru rewanżować się wizytą. Rzadko opuszczał dom w Hollywood, nawet na biznesowe okazje. Ale kilku chłopców Elvisa przyjęło zaproszenie. Kiedy wrócili powiedzieli mu, że John prosił by przekazać Elvisowi, że chcą by wiedział, że bez niego nie byłoby The Beatles. Był ich pierwszą i najlepszą inspiracją. Elvis wysłuchał tego z przyjemnością, ale nawet ten ich komplement nie skłonił go do złożenia im wizyty.