Historia The Beatles (Fab Four): 05. LIST DO CYN

Kocham The Beatles, jak najważniejsze zjawisko kulturalne XX wieku, ważniejsze niż Internet, lądowanie człowieka na Księżycu itd. Zgadzam się z opinią Toma Petty, który powiedział kiedyś, że w 1964 roku pojawienie się The Beatles w USA było jak Gwiazdka z nieba, jak świąteczny prezent. tak było nie tylko dal USA, zespół swoim geniuszem muzycznym, wyglądem, stylem oraz nie mniej ważnym humorem zmienił świat i stał się do dzisiaj nieustającą inspirację dla innych. Dlaczego piszę teraz tutaj o tym. Bo dzisiaj kolejny post o Johnie, którego kocham najbardziej z zespołu, ale nie chcę by zbyt mocno on dominował na tym blogu. Listy Johna to pozycja świeża i może dlatego teraz częściej do niej będę sięgał ale obiecuję, że nie mniej będzie o pozostałej trójce, choć oczywiście dominująca obecność tutaj obu liderów grupy jest zrozumiała, także wynikać ona będzie z prostego faktu, że najwięcej materiałów mam właśnie o Johnie i Paulu. W całościowej formie blogu posty wmieszają się w określone zakładki tematyczne i jeszcze raz obiecuję, że pojawi się także dużo tekstu i info poświęconych Ringo i George'owi.

Dzisiaj - ponieważ chronologicznie opisuję rok 1965 i wizytę zespołu w USA arcyciekawy list Johna do Cynthii, poruszający sprawy rodzinne - z okresu gdy zespół był w USA. To bardzo cenny dokument (pomijając jego wartość samą w sobie), dzięki któremu możemy dowiedzieć się co czuł, jaki był wielki Beatles w tym okresie.

Wprowadzenie P.Normana:

W sierpniu 1965 roku, podczas amerykańskiego tournee, zespół zrobił sobie krótką przerwę i zatrzymał się w wynajętym domku w North Hollywood. Kilka dni przed zaplanowanym spotkaniem z Elvisem w Beverly Hills,John napisał długi list do Cyn. Są w nim wyrzuty sumienia z powodu zaniedbywania kontaktów z Julianem i krytyczna ocena siebie. "Dot" to Dot Jarlett, gosposia w Kenwood,, Lil to Pani Powell, matka Cynthii, która często ich odwiedzała. Zachowały się tylko dwie strony tego listu, szósta i siódma ...

23 sierpnia, 1965, USA

... co o tym powiedzieliśmy. To w sumie nie taki wielki problem, prawda? Kiedy o tym pomyśleć - bo jestem pewien, że Dot, Lil i Bennis, Tommy, mały Jocky i reszta są w stanie zrozumieć coś tak prostego jak nasze pragnienie, by mieć choć jeden dzień dla siebie - nie mam tu jednak na myśli Juliana - to znaczy, że nie wysyłaj go do Dot czy gdzieś - ostatnio naprawdę tęsknię za nim jako za osobą - rozumiesz, co mam na myśli, teraz jest już nie tylke "Dzieckiem" czy "moim dzieckiem", ile żywą częścią mnie samego, wiadomo, że jest Julianem i w ogóle i nie mogę się doczekać, kiedy go zobaczę, tęsknię za nim jak nigdy - jakoś długo do tego dochodziłem, ale wreszcie czuję się jak prawdziwy ojciec! Mam nadzieję, że to wszystko jest jasne i zrozumiałe. Siedzę godzinami w garderobach i różnych takich i myślę o czasie, który straciłem nie będąc z nim - nie bawiąc się z nim - wiesz, ciągle rozpamiętuję te durne chwile, podłe chwile, kiedy czytam cholerne gazety i inny chłam, podczas gdy on jest ze mną w pokoju, i doszedłem do wniosku, że tak NIE MOŻE BYĆ! I tak już za rzadko mnie widuje, a naprawdę chcę, żeby mnie znał, żeby mnie kochał, i tęsknił za mną bardzo, jak bardzo jak tęsknię za Wami obojgiem.

Będę kończył, bo popadam w przygnębienie na myśl, jaki ze mnie bezmyślny drań - jest dopiero koło trzeciej po południu i to niezbyt odpowiednia pora, żeby tak się rozklejać - naprawdę chce mi się płakać - to głupie - i kiedy to piszę, aż mnie coś chwyta za gardło - nie wiem, co się ze mną dzieje - to nie to, że ta trasa jest inna od innych tras - to znaczy, jest dużo śmiechu (wiesz, takiego z gatunku hi, h!), ale pomiędzy wesołymi chwilami jest taki dół - to znaczy, nie ma żadnych uczuć pośrednich.