LUTY. W Stanach Zjednoczonych John i Yoko z 4-letnim Seanem, wraz z aktorem Peterem Boylem, oraz jego byłą żoną, pisarką Loraine Alterman wyjeżdżają na wakacje do Palm Beach na Florydzie. John i Peter Boyle od kilku lat byli przyjaciółmi. Muzyk był świadkiem na ślubie aktora.Poznali się przez swoje żony. Loraine była w 1974 reporterką "Rolling Stone" i poznała wtedy Yoko. Boyle, amerykański aktor znany z ról w filmach takich jak "Young Frankenstein" i serialu telewizyjnym "Everybody Loves Raymond,", przyjaźnił się z Lennonem, która rozwinęła się w latach 70. Łączyło ich wspólne zainteresowanie aktywizmem oraz, oczywiście muzyką. Peter wspierał jego poglądy polityczne i artystyczne przedsięwzięcia. Ich przyjaźń charakteryzowała się wspólnym poczuciem humoru i zaangażowaniem w sprawy społeczne. John żartobliwie nazywa Boyle'a „swoim ulubionym pochlebcą” i potrafił doprowadzić Boyle'a do łez, nieustannie go drażniąc. (głównie nazywając go FRANKENSTEINEM!) Boyle uwielbiał być nazywany „kumplem Lennona”.
PETER BOYLE: Moja żona przyjaźniła się z Yoko i znała Johna, zaczęliśmy się po prostu spotykać. Chodziliśmy z nimi na kolację, rozmawialiśmy o wszystkim.
W trakcie tego pobytu odwiedzają restaurację La Petite Marmite, gdzie siedzącego przy stoliku z zapuszczoną gęstą brodą Johna fotografuje pewien reporter. Bardzo to denerwuje Johna, skarży się na brak prywatności Boylowi. Cóż, ex-Beatles odwykł trochę od otaczającego go wszędzie zainteresowania. Wściekły John oskarżył potem Boyle'a o „wykorzystywanie go dla jego statusu gwiazdy rocka”,co niestety było prawdą. Aktor zaczął się trochę „zanadto” „oswajać” z Johnem i nadużywał tego przywileju.
Tamtego wieczoru Boyle nalegał, żeby spróbowali tej „wspaniałej restauracji”. John ustąpił po pewnym nagabywaniu, choć miał ochotę zrelaksować się w domu. W
międzyczasie Boyle powiadomił prasę, żeby fotografowie byli pod ręką,
żeby zrobić ekskluzywne zdjęcia „Boyle'ów z Lennonami”. John, który często bez naprawdę ważnego powodu potrafił pokazać "rogi", naprawdę się zezłościł (podobno "jedzenie było do bani") i ta „przyjaźń” nigdy się już nie odrodziła. Nie miała zresztą zbyt dużo czasu. Wykonane zdjęcie opublikowane jest później w wielu krajach świata, między innymi w brytyjskim 'Daily Mirror' (co prawda, dopiero w marcu '1980)
Peter Boyle zmarł w 2006 w wieku 71.
Kiedy pod koniec miesiąca Lennonowie wracają do domu (NYC), John stwierdza, że "jest odnowiony duchowo i gotowy do ponownych narodzin".
Artysta wróci niebawem do swoich nagrań demo, pracując nad utworem "My Life, które później zmieni tytuł na "Don't Be Crazy", aby w końcu uzyskać nazwę "The Worst Is Over", a w końcu świat pozna ją jako pierwszy od lat singiel zatytułowany "(Just Like) Starting Over". Pod koniec tego miesiąca John praktycznie kończy prace nad utworami "Wtaching The Wheels" oraz "Watching The Wheels", które znajdą się na albumie "Double Fantasy", o którym więcej możesz przeczytać tutaj.
Ringo
Starr rozpoczyna prace do filmu Carla Gottlieba "Caveman", gdzie pozna
swoją wielką miłość swojego życia, przyszłą oraz wciąż aktualną żonę,
Barbarę.
7 lutego – w Los Angeles Memorial Sports Arena rozpoczyna się trasa koncertowa Pink Floyd (mojego drugiego po The Beatles ulubionego zespołu) The Wall Tour - legendarna trasa koncertowa Pink Floyd, promująca ich album "The Wall" wydany w 1979 roku. Była jedną z najbardziej ambitnych produkcji koncertowych w historii rocka, ale przez swoją skomplikowaną oprawę odbyła się tylko w kilku miastach – łącznie zagrano 31 koncertów w 1980 i 18 w 1981 roku (siedem
koncertów w Los Angeles, pięć w Uniondale oraz pięć w Londynie, w 1981
zespół dał jedenaście koncertów w Londynie oraz osiem w Dortmundzie). Podczas koncertów Pink Floyd dosłownie budowali ścianę z wielkich kartonowych bloków pomiędzy zespołem a publicznością. W kulminacyjnym momencie ściana miała 12 metrów wysokości i 50 metrów szerokości, a pod koniec koncertu spektakularnie się zawalała. Inne elementy widowiska: animacje Geralda Scarfe’a wyświetlane na ścianie, gigantyczne lalki (m.in. nauczyciel z "Another Brick in the Wall"), eksplodujący samolot przelatujący nad sceną, użycie playbacku dla chórków i efektów dźwiękowych. Trasa była niezwykle kosztowna, a napięcia w zespole (zwłaszcza między Rogerem Watersem a resztą) rosły. Było to też ostatnie tournée, na którym wystąpił cały klasyczny skład Pink Floyd -Richard Wright został wyrzucony z zespołu, ale na trasie grał jako muzyk sesyjny, i co ciekawe, oznaczało, że jako jedyny... zarobił na niej pieniądze, bo pozostali członkowie musieli pokryć gigantyczne koszty produkcji. Z powodu kosztów i złożoności trasa nie została rozszerzona na więcej miast. Po jej zakończeniu Pink Floyd już nigdy nie zagrali The Wall w całości – zrobił to dopiero Roger Waters w latach 1990 (Berlin) i 2010–2013 (solowa trasa The Wall Live). Poniżej w clipie najbardziej znany utwór z trasy i albumu "The Wall" - nie jestem pewien, z którego miasta.
10 lutego - Ringo w Stanach Zjednoczonych udziela wywiadu radiowego dla prezentera Roberta W. Morgana.11 lutego - George, Olivia i Dhani wylatują o 20.30 z lotniska Heathrow w Londynie do Nowego Jorku i dalej do St. Bartholomys. Zapytany o tę podróż George odpowiada, że jedzie do Stanów do pracy. Wkrótce potem wpada w szał dowiadując się, że jego lot samolotem Concorde jest opóźniony ze względu na awarię koła. W związku z tym zmienia się jego nastawienie do reporterów. Zapytany ponownie o cel podróży, warczy, że jedzie tam, żeby się zająć swoimi sprawami. Ze względu na problemy techniczne Concorda, Harrisonowie nie zdążą na lot z Nowego Jorku do Miami, dlatego będą musieli skorzystać z prywatnego odrzutowca Maurice'a Gibba z zespołu Bee Gees.
17 lutego - Prawdopodobnie ze względu na ostatnie problemy Paula, Ringo zostaje dokładnie przeszukany przez celników na lotnisku w Mexico City, gdzie mają być rozpoczęte zdjęcia do filmu United Artists, "Caveman" (Jaskiniowiec). Film jest głównie serią gagów, z okazjonalnymi dłuższymi epizodami, jak
wtedy, gdy jaskiniowcy odkrywają ogień, gotowanie i muzykę tego samego
wieczoru. Krytycy uznają, gdy film się ukaże w kinach, że to najlepsza rola ex-Beatlesa od czasów "A Hard Day's Night", choć w filmie "muzyk głównie... chrząka, robi miny i nerwowo gestykuluje".
18 lutego - Ringo w roli Atouka w Churubusco Studios w Mexico City zaczyna kręcić zdjęcia do slapstickowej komedii "Caveman" w reżyserii Carla Gottlieba z Dennisem Quaidem, Shelley Long, Jackiem Gilfordem i Barbarą Bach. W tym rozgrywającym się "miliard lat przed narodzinami Chrystusa" filmie, w którym wypowiedziane jest zaledwie 15 słów ex-Beatles jako wyrzutek zakładający własne plemię jaskiniowców poznaje Barbarę, modelkę i aktorkę, znaną przede wszystkim z roli przyjaciółki Jamesa Bonda w filmie "The Spy Who Loved Me".
Dennis Quaid: Ringo... To był główny powód, dla którego zgodziłem się zagrać w tym filmie. Zostaliśmy przyjaciółmi, świetnie spędzaliśmy czas. To było często 18 godzin dziennie, więc było sporo zabawy... Ringo to bardzo szczodra, hojna i wesoła osoba.
Osoby pracujące przy produkcji tej komedii zauważają, że sceny miłosne z udziałem tych dwojga zaczynają wieczorami przemieniać się w prawdziwe. Barbara Bach tak wspominała tamten okres: Nie byliśmy razem aż do samego końca kręcenia 'Jaskiniowca'. Pracując, dobrze się dogadywaliśmy, ale każdy z nas miał swoich przyjaciół. Potem nagle, w ciągu tygodnia, ostatniego tygodnia zdjęć, to się po prostu stało. Z przyjacielskiej relacji zmieniliśmy się w zakochanych.
Pięciotygodniowe prace nad nakręceniem 90-cio minutowego obrazu zostają ukończone 25 marca. W trakcie zdjęć aktorom towarzyszą zespoły wiadomości telewizyjnych z Niemiec, Meksyku i programu 'The John Davidoson Show' ze Stanów Zjednoczonych, rejestrując unikalny materiał plenerowy. Europejskie premiery filmu odbędą się 4 czerwca 1981 w Zachodnich Niemczech, 31 lipca w Szwecji oraz 14 sierpnia w Finlandii. Autor bloga oglądał film kilka lat później na fatalnych kopiach video VHS.
Wciąż razem. RINGO:
Kocham Barbrę dzisiaj tak samo mocno, jak wtedy, kiedy poznałem ją na
planie tego zwariowanego filmu. Czuję się błogosławiony, że ona wciąż
jest ze mną.
19 lutego - Umiera Bon Scott, wokalista australijskiej grupy rockowej AC/DC. Oficjalną przyczyną śmierci było zatrucie alkoholem i uduszenie się własnymi wymiocinami. Tego wieczoru Scott pił duże ilości alkoholu w klubie „Music Machine” w Camden. Później został odwieziony do samochodu Renault 5, należącego do jego znajomego, Alistaira Kinneara, gdzie miał odpocząć. Rano Kinnear znalazł go nieprzytomnego i natychmiast zawiózł do szpitala King's College, ale było już za późno – lekarze stwierdzili zgon. Niektórzy sugerowali, że mogły mieć na to wpływ także narkotyki, ale oficjalny raport medyczny wskazał "acute alcohol poisoning" (ostre zatrucie alkoholem). Po śmierci Scotta AC/DC zastąpiło go Brianem Johnsonem, a album "Back in Black" stał się hołdem dla zmarłego wokalisty.
Ze względu na jedne z największych sztormów w historii Stanów, pracownicy służb przeciwdziałającym klęskom żywiołowym próbują bezskutecznie skontaktować się z George'm w Londynie, aby poinformować go, że jego dom w Beverly Green tuż nad wybrzeżem Malibu, grozi osunięciem ze skarpy i zniszczeniem niżej usytuowanych budynków. Wśród sąsiadów ex-Beatlesa, którzy wcześniej już stracili swoje posiadłości jest bliski przyjaciel George'a Bob Dylan i Olivia Newton-John. Mimo usilnych starań George nie zostaje "odnaleziony", jego dom również nie ucierpi w czasie sztormów. Za kilka dni najmłodszy z Beatlesów kończy 37 lat.
20 lutego - Paul udziela wywiadu dla magazynu 'Rolling Stone', w którym głównym tematem jest jego areszt w Japonii (Report from Tokyo). Zapytany o marihuanę, czy cała ta sprawa dała mu jakieś drugie przemyślenia, odpowiada: Tak, i trzecie. Cała sprawa była zbyt poważna. Marihuana nie jest
tak niebezpieczna, jak niektórzy ludzie. Wiele osób, zwłaszcza młodych,
wie o tym. W Ameryce nawet prezydent Carter, zapytany, powiedział, że
opowiada się za dekryminalizacją. Wszyscy jesteśmy na narkotykach,
papierosach, whisky. Byłem w więzieniu przez dziesięć dni, ale nie oszalałem, bo nie byłem w uzależniony od brania marihuany. Mogę ją wziąć lub
zostawić.
Bob Geldof, Kate Bush i Paul
26 lutego - W londyńskiej Cafe Royal oczekiwany przez wszystkie media w kraju Paul uczestniczy w uroczystości wręczenia 'British Rock and Pop Award'. Otrzymuje tam wyróżnienie za "Osobowość Muzyczną 1979 roku" (Award for the Outstanding Pop Personality), które jest przyznawane przez czytelników 'Daily Mirror' oraz słuchaczy i widzów BBC. Najlepszą wokalistką poprzedniego roku zostaje Kate Bush, wokalistą Gary Numan, zespołem The Police, najlepszym singlem "I Don't Like Mondyas" The Boomtown Rats, najlepszym albumem "Regatta de Blanc" The Police. Relację transmituje BBC One następnego dnia.
27 lutego - Tym razem Paul uhonorowany jest za oceanem. W Los Angeles utwór Paula, "Rockestra Theme" otrzymuje nagrodę w kategorii najlepszego rockowego utworu instrumentalnego. To singiel Wings pochodzący z albumu "Back to The Eggs" a w jego nagraniu wzięli udział udział tacy jak: Denny Laine (co oczywiste), David Gilmour (Pink Floyd), Pete Townsend (The Who), John Bonham (Led Zeppelin), Hank Marvin (The Shadows), Gary Brooker (Procol Harum) i wielu innych. W tym obydwoje McCartney'owie.
Na koniec miesiąca pierwsze piątki najlepiej sprzedających się singli w UK i USA wyglądały tak: 1. Blondie - "Atomic", 2. Kenny Rogers - "Coward Of The Country", 3. The Whispers - "And The Beat Goes On", 4. Cliff Richard - "Carrie", 5. Elvis Costello - "I Can't Stand Up For Falling Fown", za oceanem: 1. Queen - "Crazy Little Thing Called Love", 2. The Captain and Tennille - "Do That To Me One More Time", 3. Teri DeSario with K.C. (Casablanca) - "Yes , I'm Ready", 4. Smokey Robinson - "Cruisin", 5. Michael Jackson - "Rock With You". W UK na czele amerykańska kapela, za oceanem w Stanach brytyjska. Oba numery 1 w clipach.
Historia The Beatles
History of THE BEATLES
.png)
Obsada: 
Według McCartneya duet był bardziej integralny niż
jakikolwiek inny akt w kształtowaniu tożsamości Fab Four, a ich basista
darzył ich zawsze wielkim szacunkiem. Słuchanie The Everly Brothers
było dla niego przełomem, który zmienił jego postrzeganie muzyki pop. Po
raz pierwszy w życiu uświadomił sobie, że harmonizowanie głosów nie
jest zarezerwowane dla jednej płci – była to technika, którą mógł
włączyć do własnej twórczości. Mała uwaga autora blogu. W piosence główny wokal należy do George'a i muszę przyznać, że nie jest on tak bardzo łatwo rozpoznawalny, jak we wszystkich innych piosenkach Fabsów. Oczywiście styl gry gitarowy w piosence Everlych to styl Beatlesów z początku kariery, ale chórki zamazują przejrzystość i rozpoznawalność głosu "cichego" Beatlesa. Trudno nawet rozpoznać charakterystyczne głosy pozostałej dwójki. Nie wiem czy wszyscy się ze mną w tym zgodzą. 
Historia The Beatles
