PAUL: Pamiętam, że kiedyś , podczas spotkania dotyczącego "Let It Be", John powiedział: 'Aaaa, rozumiem, chodzi mu o pracę'. Ja na to: 'Taaa, przypuszczam, że tak. Powinniśmy pracować. To byłoby dobre'. Wszyscy byli zadowoleni, że mieli lato dla siebie i czuli, że wreszcie trzeba coś zrobić. Tak więc, namówiłem och na 'Let It Be' z czasem. Potem jednak nastąpiły same kłótnie i po prostu sfilmowano rozpad The Beatles, zamiast tego o co nam chodziło.. To była zapewne lepsza historia. Smutna, ale czasem tak bywa.
3 stycznia - W New Jersey na polecenie sędziego policja rekwiruje 30 000 kopii albumu Johna i Yoko: `Unifinished Music No. 1: Two Virgins'. Oficjalnie podany powód: pornograficzna okładka. Płytę zaczęto rozprowadzać w brązowych kopertach z wycięciem na fragment zdjęcia z twarzami Johna i Yoko.
6 stycznia - kolejny, trzeci (z czternastu) już dzień pracy w londyńskim Twickenham Studios. Po przerwie weekendowej Beatlesi ponownie spotykają się w studiu, w obecności ekipy filmującej każde ich zachowanie.
2 stycznia Beatlesi spędzili ponad sto godzin na planie reżyserowanego przez Michaela Lindsay-Hogga filmu dokumentalnego w stylu cinéma-vérité, przebywając głównie w hali zdjęciowej wytwórni Twickenham Sound Studios, gdzie rozmawiali, droczyli się ze sobą, żartowali, narzekali i sprzeczali się podczas prób do albumu Let It Be, który ukazał się po raz pierwszy w 1970 jako część box setu zatytułowanego The Beatles Get Back. W zestawie – który teraz jest białym krukiem – znalazła się efektownie wydana, licząca 164 strony książka w miękkiej oprawie, pierwsza i ostatnia kiedykolwiek zamówiona przez Beatlesów. Zaprojektowana i wyprodukowana przez Neila Aspinalla, szefa Apple Corps, zawierała setki kultowych dziś zdjęć zrobionych przez Ethana Russella (który wykonał również fotografie towarzyszące mojemu pierwszemu wywiadowi z Johnem dla „Rolling Stone”), a także tekst obejmujący komentarze i dialogi prowadzone przez Beatlesów podczas prób. Jako jeden ze współautorów (obok pisarza Davida Daltona) obejrzałem ponad dwadzieścia godzin materiału filmowego i wysłuchałem tyleż nagrań dźwiękowych z Beatlesami przy pracy, dzięki czemu siłą rzeczy zaznajomiłem się z wymuszonym entuzjazmem zespołu grającego wspomniane próby do albumu Let It Be.
Na przykład podczas jednej z sesji Paul przypomniał Johnowi i George’owi, że od śmierci ich menedżera Briana Epsteina stracili zainteresowanie swoją muzyką i sobą nawzajem. „Wiecie, to dlatego mamy wszyscy serdecznie dość zespołu – upomniał ich Paul któregoś dnia. – Jeśli nie chcemy, żeby to było dla nas czterech koszmarem, jedynym sposobem jest zastanowić się, czy powinniśmy podejść do tego z pozytywnym nastawieniem, czy dać sobie spokój. Tak jak przy wszystkim, co się robi, potrzebna jest dyscyplina. My nigdy nie byliśmy zdyscyplinowani. Pan Epstein mówił: »Wkładajcie kostiumy«, więc wkładaliśmy. To tak jak z dorastaniem. Kiedy twój tato odchodzi, musisz stanąć na własnych nogach. Wiecie, teraz tato odszedł, a my jesteśmy zdani na siebie na naszym małym obozie wakacyjnym. Myślę, że albo chodźmy do domu, albo bierzmy się do roboty”. Ponieważ Paul przejął rolę „taty” – w pewnym momencie odwrócił się do Johna i powiedział: „Popatrz, synu” – George zagrał Bad Boy, mówiąc mu: „Dobra, jeśli mamy to robić w ten sposób, ja nie chcę nic robić”.
Od czasu do czasu zdarzały się także zachwycające chwile i romantyczne przerywniki, jak wtedy, gdy w zaciemnionym studiu dźwiękowym John i Yoko tańczyli walca, przemykając po podłodze niczym migające cienie, a George śpiewał zniewalająco: „All through the night / I, me, mine, I, me, mine, I, me, mine”
NEIL ASPINALL: Nie jestem pewien, czy wszyscy popierali pomysł filmowania w Twickenham. Zdecydowano się kręcić wszystko, co się bedzie działo. Producent Dennis O'Dell miał wizję, że skoro to będzie filmowane, to potrzeba dużo miejsca dla kamer. I tak w końcu wylądowali w Twickenham Film Sudios, ponieważ wcześniej kręcili tam swoje poprzednie dwa filmy, "A Hard Day's Night" oraz "Help!" i znali doskonale studio. W styczniu w Twickenham było bardzo zimno i było to ze wszech miar dziwne miejsce dla nagrywania płyty. Zresztą to było na pół nagrywanie, na pół kręcenie...
Trzeci dzień w Twickenham to dzień wspólnego jamowania, improwizowania, nagrywania pełniejszych już wersji nowych utworów. Najwięcej uwagi zespół poświęca dwóm nowym piosenkom: "Don't Let Me Down" oraz "Two of Us". Ale 6 stycznia to także pierwszy dzień zgrzytów i nieporozumień między muzykami, choć precyzyjniejsze byłoby określenie: między Paulem a pozostałą częścią grupy. Podczas prób do drugiej wspomnianej piosenki dochodzi do słynnej wymiany zdań pomiędzy Paulem i George'm, która została uwieczniona na filmie i doskonale uwidocznia panujące wewnątrz zespołu napięcia. Po wysłuchaniu krytycznych i mentorskich uwag Paula, George łagodnie ale stanowczo reaguje: Zagram wszystko cokolwiek zechcesz bym zagrał, mogę także wcale nie grać, jeśli takie masz życzenie. Cokolwiek ciebie zadowoli, zrobię to.
Frustracja tzm sesjami rosła u George'a nieustannie, choć jej apogeum nastąpi za kilka dni. Trójka Beatlesów (choć przypuszczalnie można brać tutaj pod uwagę tylko Paula i Johna) zupełnie nie okazywała żadnego entuzjazmu dla jego nowych piosenek, a przedstawił im tego dnia nową kompozycję 'Hear Me Lord' (wcześniej także akustyczną wersję 'All Things Must Pass'). Warto odnotować, że w tym dniu Paul przedstawił zespołowi kolejny swój nowy utwór (pomnikowy, najlepszą część suity zamykającej przyszły i ostatni album 'Abbey Road'): 'Carry That Weight', choć oczywiście ta wersja (zresztą jak większość w owym czasie utworów) zupełnie nie przypominała wersji finalnej, pompatycznej, wręcz epickiej ['Boy, you're gonna carry that weight' - zawsze prawie przechodzą mnie dreszcze po plecach, gdy słucham tego refrenu - RK]. Światło dzienne ujrzały także dwie nowe piosenki, w wersjach jeszcze bardzo bardzo embrionalnych: 'For You Blue' George'a oraz 'Octopus's Garden' Ringo Starra. John, świadom, że dostarcza na sesje dużo mniej piosenek, niż w czasie sesji do 'The White Album' postanawia wrócić do swojej kompozycji jeszcze z 1968 roku, 'Across The Universe', nagranej ale nie wydanej. Zespół także znowu zaczyna pracę nad 'One After 909'.
Drugi dzień pracy The Beatles w studiu Twickenham jest naprawdę pracowity. George śpiewa w tym dniu piosenkę znaną pod tytułem 'Maureen', grając na gitarze z przystawką wah-wah. Jest przekonany, że to kompozycja Boba Dylana (autor ten piosenki jest jednak nieznany) i sugeruje, że to mogłaby być dobra piosenka dla Ringa (przypomnijmy, że tak ma na imię żona perkusisty zespołu). Pod koniec dnia Paul przedstawia kolejną nową swoją kompozycję: 'She Came In Through The Bathroom Window'.
Pełna lista nagrywanych w tym dniu piosenek jest imponująca i wygląda następująco:
Oh! Darling
C'mon Marianne (The Four Seasons)
I've Got A Feeling (trzy wersje)
High School Confidential (Jerry Lee Lewis)
Hear Me Lord (Harrison; osiem wersji)
For You Blue (dwie wersje)
All Things Must Pass (dziewięć wersji)
Carry That Weight (cztery wersje)
Octopus's Garden
The Palace Of The King Of The Birds (McCartney)
Across The Universe (dwie wersje)
I Want You (Bob Dylan)
Don't Let Me Down (28 wersji)
One After 909 (trzy wersje)
That's All Right (Mama) (Elvis Presley)
Thirty Days (Chuck Berry)
Leaning On A Lamppost (George Formby)
Annie (Lennon)
I'm Talking About You (Chuck Berry)
The Tracks Of My Tears (The Miracles)
Dizzy Miss Lizzy
Money (That's What I Want)
Fools Like Me (Jerry Lee Lewis)
Sure To Fall (In Love With You) (Carl Perkins)
Right String, Wrong Yo-Yo (Carl Perkins)
Send Me Some Loving (Little Richard)
Two Of Us (20 wersji)
Frère Jacques (trad)
It Ain't Me Babe (Bob Dylan)
When The Saints Go Marching In (trad)
Loop De Loop (Johnny Thunder)
Let's Dance (Chris Montez)
She Came In Through The Bathroom Window (siedem wersji)
You Wear Your Women Out* (McCartney)
My Imagination* (McCartney)
I'm Gonna Pay For His Ride* (McCartney)
They Call Me Fuzz Face* (McCartney)
Maureen* (Bob Dylan/Harrison)
* - domniemany tytuł, wersje - w tym przypadku można to rozumieć jako jedna próba, jedno wykonanie, kolejne mogły być takie same, podobne, różniące się improwizacjami muzyków.
7 stycznia
- czwarty dzień tzw. Sesji Get Back/Let it Be (nazwanych tak oczywiście później). Dzień nie odbiegał od dni poprzednich. Zespół nagrywał (próbował) kolejne wersje piosenek, śpiewał swoje starsze przeboje, covery rock and rollowe oraz po raz pierwszy uczył się nowej kompozycji Paula, zatytułowanej roboczo, 'Get Back', która pomimo początkowej, szczątkowej wersji tekstowej, wzbudzała w studiu wśród wszystkich obecnych pewne poruszenie. Pracownicy techniczni byli przekonani, że zwrot ,Wracaj tam, gdzie twoje miejsce' Paul bezpośrednio kieruje do wszechobecnej w studiu Yoko Ono.
Zespół ponownie 'przyjrzał' się piosence Paula, 'Maxwell's Silver Hammer', którą muzyk przyniósł do studia 4 dni wcześniej. I tym razem prosta melodyjna piosenka, która ostatecznie znalazła się na albumie 'Abbey Road' nie wzbudziła specjalnego entuzjazmu kolegów. Yoko wspominając po latach ten okres, zaskakująco wspominała z duża sympatią Paula (nie bez znaczenie pewnie był fakt, że wspominała to już w okresie pełnego pokoju i miłości między nią i McCartney'em, ponad 40 lat po opisywanych wydarzeniach) i jego zaangażowanie muzyczne. 'Przynosił codziennie nowe piosenki, były różne, nie wszystkim się od razu podobały, ale mnie i Johnowi tak, choć przypuszczam, że nie zawsze John to wtedy okazywał swemu przyjacielowi'.
Kolejnymi piosenkami, którymi tego dnia zajmował się zespół były wczesne wersje piosenek, nowej Paula, 'Golden Slumbers' oraz zaprezentowanej dzień wcześniej, 'She Came In Through The Bathroom Window' i Johna Lennona, 'Gimme Some Truth', wydanej ostatecznie na słynnym albumie 'Imagine'. John ponownie zaproponował 'Across the Universe', choć prawie nie pamiętał już wcześniejszego tekstu i klimatu utworu, stąd wersja nagrywana tego dnia była pozbawiona piękna oryginału wydanego na albumie (bez względu czy w wersji 'Naked' czy Phila Spectora z "anielskimi chórkami").
Sporo czasu zespół poświęcał tego dnia dwóm piosenkom, które zostały wytypowane jako te, które zostaną wykonane na żywo w przyszłym koncercie, co do którego wiedziano tylko, że musi się odbyć. Te dwie piosenki to "I've Got A Feeling" oraz "Don't Let Me Down". Z poniższej listy piosenek, którymi zespół "zajmował" się tego dnia warto odnotować klasyki rock and rollowe, jak 'Rock And Roll Music' Berry'ego (dawny 'własny przebój') czy utwory Carla Perkinsa, Gene'a Vincenta a nawet Ray'a Charlesa. Najlepszym jakościowo muzycznie utworem nagranym tego dnia przez The Beatles była piosenka 'One After 909', wczesna kompozycja Johna i Paula, nagrana po raz pierwszy 5 marca ... 1963 roku, wykonywana już na sesjach 3 i 6 stycznia 1969. Wydaje się, że Beatlesi uważali ją za kolejnego pewniaka do wykonania na żywo. Wersja nagrana tego dnia, choć bez elektrycznego fortepianu, na którym zagra Billy Preston, jest najbliższa tej wersji jaką znamy do dzisiaj.
The Long And Winding Road (dwie wersje)
Golden Slumbers
Carry That Weight
The Palace Of The King Of The Birds (McCartney; dwie wersje)
Lady Madonna
She Came In Through The Bathroom Window (cztery wersje)
Lowdown Blues Machine (McCartney)
What'd I Say (Ray Charles; dwie wersje)
Shout (The Isley Brothers)
Get Back (cztery wersje)
My Back Pages (Bob Dylan)
I've Got A Feeling (14 wersje)
Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again (Bob Dylan)
I Shall Be Released (Bob Dylan)
To Kingdom Come (The Band)
For You Blue (dwie wersje)
Bo Diddley (Bo Diddley)
What The World Needs Now Is Love (Jackie DeShannon)
First Call (trad)
Maxwell's Silver Hammer (18 wersji)
Oh! Darling (dwie wersje)
Rule Britannia (trad)
Norwegian Wood (This Bird Has Flown)
Speak To Me (Jackie Lomax)
When I'm Sixty-cztery
A Shot Of Rhythm And Blues (Arthur Alexander)
(You're So Square) Baby I Don't Care (Elvis Presley)
Across The Universe (12 wersji)
Gimme Some Truth (Lennon; trzy wersje)
A Case Of The Blues (Lennon; dwie wersje)
Cuddle Up (McCartney)
From Me To You
Rock And Roll Music
Lucille (Little Richard)
Lotta Lovin' (Gene Vincent; dwie wersje)
Gone, Gone, Gone (Carl Perkins)
Dig A Pony
One After 909 (five wersje)
Don't Let Me Down (12 wersje)
Devil In Her Heart
Thirty Days (Chuck Berry)
Revolution
Be-Bop-A-Lula (Gene Vincent)
Somethin' Else (Eddie Cochran)
FBI (The Shadows)
Mr Epstein Said It Was White Gold* (McCartney)
Woman Where You Been So Long* (Beatles jam)
Oh Julie, Julia* (McCartney)
* - domniemany tytuł, wersje - w tym przypadku można to rozumieć jako jedna próba, jedno wykonanie, kolejne mogły być takie same, podobne, różniące się improwizacjami muzyków.
3 stycznia - W New Jersey na polecenie sędziego policja rekwiruje 30 000 kopii albumu Johna i Yoko: `Unifinished Music No. 1: Two Virgins'. Oficjalnie podany powód: pornograficzna okładka. Płytę zaczęto rozprowadzać w brązowych kopertach z wycięciem na fragment zdjęcia z twarzami Johna i Yoko.6 stycznia - kolejny, trzeci (z czternastu) już dzień pracy w londyńskim Twickenham Studios. Po przerwie weekendowej Beatlesi ponownie spotykają się w studiu, w obecności ekipy filmującej każde ich zachowanie.
2 stycznia Beatlesi spędzili ponad sto godzin na planie reżyserowanego przez Michaela Lindsay-Hogga filmu dokumentalnego w stylu cinéma-vérité, przebywając głównie w hali zdjęciowej wytwórni Twickenham Sound Studios, gdzie rozmawiali, droczyli się ze sobą, żartowali, narzekali i sprzeczali się podczas prób do albumu Let It Be, który ukazał się po raz pierwszy w 1970 jako część box setu zatytułowanego The Beatles Get Back. W zestawie – który teraz jest białym krukiem – znalazła się efektownie wydana, licząca 164 strony książka w miękkiej oprawie, pierwsza i ostatnia kiedykolwiek zamówiona przez Beatlesów. Zaprojektowana i wyprodukowana przez Neila Aspinalla, szefa Apple Corps, zawierała setki kultowych dziś zdjęć zrobionych przez Ethana Russella (który wykonał również fotografie towarzyszące mojemu pierwszemu wywiadowi z Johnem dla „Rolling Stone”), a także tekst obejmujący komentarze i dialogi prowadzone przez Beatlesów podczas prób. Jako jeden ze współautorów (obok pisarza Davida Daltona) obejrzałem ponad dwadzieścia godzin materiału filmowego i wysłuchałem tyleż nagrań dźwiękowych z Beatlesami przy pracy, dzięki czemu siłą rzeczy zaznajomiłem się z wymuszonym entuzjazmem zespołu grającego wspomniane próby do albumu Let It Be. 
Na przykład podczas jednej z sesji Paul przypomniał Johnowi i George’owi, że od śmierci ich menedżera Briana Epsteina stracili zainteresowanie swoją muzyką i sobą nawzajem. „Wiecie, to dlatego mamy wszyscy serdecznie dość zespołu – upomniał ich Paul któregoś dnia. – Jeśli nie chcemy, żeby to było dla nas czterech koszmarem, jedynym sposobem jest zastanowić się, czy powinniśmy podejść do tego z pozytywnym nastawieniem, czy dać sobie spokój. Tak jak przy wszystkim, co się robi, potrzebna jest dyscyplina. My nigdy nie byliśmy zdyscyplinowani. Pan Epstein mówił: »Wkładajcie kostiumy«, więc wkładaliśmy. To tak jak z dorastaniem. Kiedy twój tato odchodzi, musisz stanąć na własnych nogach. Wiecie, teraz tato odszedł, a my jesteśmy zdani na siebie na naszym małym obozie wakacyjnym. Myślę, że albo chodźmy do domu, albo bierzmy się do roboty”. Ponieważ Paul przejął rolę „taty” – w pewnym momencie odwrócił się do Johna i powiedział: „Popatrz, synu” – George zagrał Bad Boy, mówiąc mu: „Dobra, jeśli mamy to robić w ten sposób, ja nie chcę nic robić”.
NEIL ASPINALL: Nie jestem pewien, czy wszyscy popierali pomysł filmowania w Twickenham. Zdecydowano się kręcić wszystko, co się bedzie działo. Producent Dennis O'Dell miał wizję, że skoro to będzie filmowane, to potrzeba dużo miejsca dla kamer. I tak w końcu wylądowali w Twickenham Film Sudios, ponieważ wcześniej kręcili tam swoje poprzednie dwa filmy, "A Hard Day's Night" oraz "Help!" i znali doskonale studio. W styczniu w Twickenham było bardzo zimno i było to ze wszech miar dziwne miejsce dla nagrywania płyty. Zresztą to było na pół nagrywanie, na pół kręcenie...
Trzeci dzień w Twickenham to dzień wspólnego jamowania, improwizowania, nagrywania pełniejszych już wersji nowych utworów. Najwięcej uwagi zespół poświęca dwóm nowym piosenkom: "Don't Let Me Down" oraz "Two of Us". Ale 6 stycznia to także pierwszy dzień zgrzytów i nieporozumień między muzykami, choć precyzyjniejsze byłoby określenie: między Paulem a pozostałą częścią grupy. Podczas prób do drugiej wspomnianej piosenki dochodzi do słynnej wymiany zdań pomiędzy Paulem i George'm, która została uwieczniona na filmie i doskonale uwidocznia panujące wewnątrz zespołu napięcia. Po wysłuchaniu krytycznych i mentorskich uwag Paula, George łagodnie ale stanowczo reaguje: Zagram wszystko cokolwiek zechcesz bym zagrał, mogę także wcale nie grać, jeśli takie masz życzenie. Cokolwiek ciebie zadowoli, zrobię to.
Frustracja tzm sesjami rosła u George'a nieustannie, choć jej apogeum nastąpi za kilka dni. Trójka Beatlesów (choć przypuszczalnie można brać tutaj pod uwagę tylko Paula i Johna) zupełnie nie okazywała żadnego entuzjazmu dla jego nowych piosenek, a przedstawił im tego dnia nową kompozycję 'Hear Me Lord' (wcześniej także akustyczną wersję 'All Things Must Pass'). Warto odnotować, że w tym dniu Paul przedstawił zespołowi kolejny swój nowy utwór (pomnikowy, najlepszą część suity zamykającej przyszły i ostatni album 'Abbey Road'): 'Carry That Weight', choć oczywiście ta wersja (zresztą jak większość w owym czasie utworów) zupełnie nie przypominała wersji finalnej, pompatycznej, wręcz epickiej ['Boy, you're gonna carry that weight' - zawsze prawie przechodzą mnie dreszcze po plecach, gdy słucham tego refrenu - RK]. Światło dzienne ujrzały także dwie nowe piosenki, w wersjach jeszcze bardzo bardzo embrionalnych: 'For You Blue' George'a oraz 'Octopus's Garden' Ringo Starra. John, świadom, że dostarcza na sesje dużo mniej piosenek, niż w czasie sesji do 'The White Album' postanawia wrócić do swojej kompozycji jeszcze z 1968 roku, 'Across The Universe', nagranej ale nie wydanej. Zespół także znowu zaczyna pracę nad 'One After 909'.
Drugi dzień pracy The Beatles w studiu Twickenham jest naprawdę pracowity. George śpiewa w tym dniu piosenkę znaną pod tytułem 'Maureen', grając na gitarze z przystawką wah-wah. Jest przekonany, że to kompozycja Boba Dylana (autor ten piosenki jest jednak nieznany) i sugeruje, że to mogłaby być dobra piosenka dla Ringa (przypomnijmy, że tak ma na imię żona perkusisty zespołu). Pod koniec dnia Paul przedstawia kolejną nową swoją kompozycję: 'She Came In Through The Bathroom Window'. Pełna lista nagrywanych w tym dniu piosenek jest imponująca i wygląda następująco:
Oh! DarlingC'mon Marianne (The Four Seasons)
I've Got A Feeling (trzy wersje)
High School Confidential (Jerry Lee Lewis)
Hear Me Lord (Harrison; osiem wersji)
For You Blue (dwie wersje)
All Things Must Pass (dziewięć wersji)
Carry That Weight (cztery wersje)
Octopus's Garden
The Palace Of The King Of The Birds (McCartney)
Across The Universe (dwie wersje)
I Want You (Bob Dylan)
Don't Let Me Down (28 wersji)
One After 909 (trzy wersje)
That's All Right (Mama) (Elvis Presley)
Thirty Days (Chuck Berry)
Leaning On A Lamppost (George Formby)
Annie (Lennon)
I'm Talking About You (Chuck Berry)
The Tracks Of My Tears (The Miracles)
Dizzy Miss Lizzy
Money (That's What I Want)
Fools Like Me (Jerry Lee Lewis)
Sure To Fall (In Love With You) (Carl Perkins)
Right String, Wrong Yo-Yo (Carl Perkins)
Send Me Some Loving (Little Richard)
Two Of Us (20 wersji)
Frère Jacques (trad)
It Ain't Me Babe (Bob Dylan)
When The Saints Go Marching In (trad)
Loop De Loop (Johnny Thunder)
Let's Dance (Chris Montez)
She Came In Through The Bathroom Window (siedem wersji)
You Wear Your Women Out* (McCartney)
My Imagination* (McCartney)
I'm Gonna Pay For His Ride* (McCartney)
They Call Me Fuzz Face* (McCartney)
Maureen* (Bob Dylan/Harrison)
* - domniemany tytuł, wersje - w tym przypadku można to rozumieć jako jedna próba, jedno wykonanie, kolejne mogły być takie same, podobne, różniące się improwizacjami muzyków.
7 stycznia
- czwarty dzień tzw. Sesji Get Back/Let it Be (nazwanych tak oczywiście później). Dzień nie odbiegał od dni poprzednich. Zespół nagrywał (próbował) kolejne wersje piosenek, śpiewał swoje starsze przeboje, covery rock and rollowe oraz po raz pierwszy uczył się nowej kompozycji Paula, zatytułowanej roboczo, 'Get Back', która pomimo początkowej, szczątkowej wersji tekstowej, wzbudzała w studiu wśród wszystkich obecnych pewne poruszenie. Pracownicy techniczni byli przekonani, że zwrot ,Wracaj tam, gdzie twoje miejsce' Paul bezpośrednio kieruje do wszechobecnej w studiu Yoko Ono.Zespół ponownie 'przyjrzał' się piosence Paula, 'Maxwell's Silver Hammer', którą muzyk przyniósł do studia 4 dni wcześniej. I tym razem prosta melodyjna piosenka, która ostatecznie znalazła się na albumie 'Abbey Road' nie wzbudziła specjalnego entuzjazmu kolegów. Yoko wspominając po latach ten okres, zaskakująco wspominała z duża sympatią Paula (nie bez znaczenie pewnie był fakt, że wspominała to już w okresie pełnego pokoju i miłości między nią i McCartney'em, ponad 40 lat po opisywanych wydarzeniach) i jego zaangażowanie muzyczne. 'Przynosił codziennie nowe piosenki, były różne, nie wszystkim się od razu podobały, ale mnie i Johnowi tak, choć przypuszczam, że nie zawsze John to wtedy okazywał swemu przyjacielowi'.
Kolejnymi piosenkami, którymi tego dnia zajmował się zespół były wczesne wersje piosenek, nowej Paula, 'Golden Slumbers' oraz zaprezentowanej dzień wcześniej, 'She Came In Through The Bathroom Window' i Johna Lennona, 'Gimme Some Truth', wydanej ostatecznie na słynnym albumie 'Imagine'. John ponownie zaproponował 'Across the Universe', choć prawie nie pamiętał już wcześniejszego tekstu i klimatu utworu, stąd wersja nagrywana tego dnia była pozbawiona piękna oryginału wydanego na albumie (bez względu czy w wersji 'Naked' czy Phila Spectora z "anielskimi chórkami").
Sporo czasu zespół poświęcał tego dnia dwóm piosenkom, które zostały wytypowane jako te, które zostaną wykonane na żywo w przyszłym koncercie, co do którego wiedziano tylko, że musi się odbyć. Te dwie piosenki to "I've Got A Feeling" oraz "Don't Let Me Down". Z poniższej listy piosenek, którymi zespół "zajmował" się tego dnia warto odnotować klasyki rock and rollowe, jak 'Rock And Roll Music' Berry'ego (dawny 'własny przebój') czy utwory Carla Perkinsa, Gene'a Vincenta a nawet Ray'a Charlesa. Najlepszym jakościowo muzycznie utworem nagranym tego dnia przez The Beatles była piosenka 'One After 909', wczesna kompozycja Johna i Paula, nagrana po raz pierwszy 5 marca ... 1963 roku, wykonywana już na sesjach 3 i 6 stycznia 1969. Wydaje się, że Beatlesi uważali ją za kolejnego pewniaka do wykonania na żywo. Wersja nagrana tego dnia, choć bez elektrycznego fortepianu, na którym zagra Billy Preston, jest najbliższa tej wersji jaką znamy do dzisiaj.
The Long And Winding Road (dwie wersje)
Golden Slumbers
Carry That Weight
The Palace Of The King Of The Birds (McCartney; dwie wersje)
Lady Madonna
She Came In Through The Bathroom Window (cztery wersje)
Lowdown Blues Machine (McCartney)
What'd I Say (Ray Charles; dwie wersje)
Shout (The Isley Brothers)
Get Back (cztery wersje)
My Back Pages (Bob Dylan)
I've Got A Feeling (14 wersje)
Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again (Bob Dylan)
I Shall Be Released (Bob Dylan)
To Kingdom Come (The Band)
For You Blue (dwie wersje)
Bo Diddley (Bo Diddley)
What The World Needs Now Is Love (Jackie DeShannon)
First Call (trad)
Maxwell's Silver Hammer (18 wersji)
Oh! Darling (dwie wersje)
Rule Britannia (trad)
Norwegian Wood (This Bird Has Flown)
Speak To Me (Jackie Lomax)
When I'm Sixty-cztery
A Shot Of Rhythm And Blues (Arthur Alexander)
(You're So Square) Baby I Don't Care (Elvis Presley)
Across The Universe (12 wersji)
Gimme Some Truth (Lennon; trzy wersje)
A Case Of The Blues (Lennon; dwie wersje)
Cuddle Up (McCartney)
From Me To You
Rock And Roll Music
Lucille (Little Richard)
Lotta Lovin' (Gene Vincent; dwie wersje)
Gone, Gone, Gone (Carl Perkins)
Dig A Pony
One After 909 (five wersje)
Don't Let Me Down (12 wersje)
Devil In Her Heart
Thirty Days (Chuck Berry)
Revolution
Be-Bop-A-Lula (Gene Vincent)
Somethin' Else (Eddie Cochran)
FBI (The Shadows)
Mr Epstein Said It Was White Gold* (McCartney)
Woman Where You Been So Long* (Beatles jam)
Oh Julie, Julia* (McCartney)
* - domniemany tytuł, wersje - w tym przypadku można to rozumieć jako jedna próba, jedno wykonanie, kolejne mogły być takie same, podobne, różniące się improwizacjami muzyków.
Muzyczny blog * Historia The Beatles * Music Blog
Polski blog o najwspanialszym zespole w historii muzyki.
Polski blog o najwspanialszym zespole w historii muzyki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz