Historia The Beatles (Fab Four): WYWIADY: PLAYBOY 1965 (cz. 2)

Poprzednia część wywiadu: tutaj.

PLAYBOY: Czy jako ludzie ciężko doświadczeni przez los, pochodzący z liverpoolskich slumsów,jak piszą o was rozdzierająco w biografiach i wywiadach, uważacie, że jesteście gotowi na to bogactwo, które tak nagle na was spadło?
PAUL: Udało nam się do tego przystosować, może dlatego, że wbrew tym pogłoskom
żaden z nas nie wychowywał się w slumsach ani nie cierpiał jakiejś szczególnej biedy. Niczego nam nie brakowało. Nigdy nie głodowaliśmy.
JOHN: Tak, widzieliśmy artykuły na ten temat w amerykańskich pismach,gdzie można było wyczytać, że wydostaliśmy się ze slumsów tylko z najwyższym trudem.
GEORGE: Nigdy nie głodowaliśmy, nawet Ringo.
RINGO: Nawet ja.

P: Z jakich rodzin pochodzicie?

GEORGE: No wiesz, z niezbyt bogatych,z klasy pracującej. Mają robotę. Pracują,

P: Czym się zajmuje twój ojciec?

GEORGE: Teraz już niczym. Kiedyś był kierowcą autobusu...

JOHN: ..W marynarce handlowej.

P: Masz jakieś rodzeństwo , George?

GEORGE: Dwóch braci.

JOHN: I ani jednej siostry, o której warto by wspomnieć.

P: Aty, Paul?

PAUL: Mam brata i ojca, który handlował bawełną w Nowym Orleanie.Pewnie stąd moja dosyć smagła cera. Poważnie mówiąc, mój ojciec miewał problemy z płaceniem rachunków, ale nigdy nie powiedział do mnie: "Idź na jagody, synu, bo w tym tygodniu trochę nam brakuje do pierwszego".

P: A ty, John?

JOHN: Ze mną było podobnie. Miałem kiedyś ciotkę i ojca.Tylko że ojca nie bardzo mogłem znaleźć.

RINGO: John wychował się wśród kanadyjskich policjantów konnych.

JOHN: Tak, dobrze mnie karmili.Nie głodowałem.

P: A twoja rodzina, Ringo?

RINGO: Normalnie, klasa robotnicza. Wychowałem się z matką i dziadkami. Potem, kiedy miałem 13 lat, moja mama wyszła za mojego ojczyma. Przez cały czas pracowała, nigdy nie głodowałem. Miałem prawie wszystko, co było mi potrzebne.

GEORGE: Nigdy nie chodziłeś głodny?

RINGO: Nie, nigdy. Zawsze mnie karmiła. Byłem jedynakiem, więc nie ma w tym nic dziwnego.

P: W niektórych kręgach w USA jest teraz w modzie nienawidzić rodziców, ale wygląda na to, że żaden z was nie żywi takich uczuć.

RINGO: Prawdopodobnie tak samo jak młodzi ludzie w Ameryce sprzeciwiamy się temu, co lubili albo symbolizowali dla nas nasi rodzice, ale ich za to nie nienawidzimy.

P: W USA raczej tak nie jest.

PAUL: Wiesz, wielu Amerykanów jest niezrównoważonych psychicznie. Nie obchodzi mnie, co na to powiesz. mówi ę poważnie. Oczywiście wielujest normalnych, ale spotkaliśmy masę osób, które zdecydowanie odbiegają od normy. Chodzi mi o taki typ ludzi jak wigowie w świecie polityki.

P: Kogo masz na myśli?

PAUL: No wiesz,zawodowych polityków. Tak zwane autorytety Niektórzy z nich po prostu są stuknięci. Poza tym spotkałem też wiele zwariowanych Amerykanek. Na przykład kiedyś po konferencji prasowej podeszła do mnie dziewczyna i mówi:"Nazywam się Lily". Ja na to: "Cześć , jak się masz?", ona pyta:"Czy moje imię nic ci nie mówi?", więc odpowiadam: "No nie" i pomyślałem: "O Boże, to pewnie ktoś, kogo znam i powinienem pamiętać". Wtedy Derek, nasz agent prasowy, który akurat tam był, zerkał mi przez ramię i podsuwał odpowiedzi, co zdarza się na każdej konferencji prasowej...

GEORGE: O tym lepiej nie mów.

PAUL: No tak, oczywiście, to nieprawda, ludu Beatlesów! No, ale kręci ł się tam i zapytał: "A co, dzwoniłaś do Paula, pisałaś czy coś takiego?". Zaprzeczyła, więc Derek na to: „W takim razie skąd go znasz? Kontaktowałaś się z nim w jakiś sposób?". A ona mówi: "Tak, przez Pana Boga". Zapadła martwa cisza.Wiesz,obaj byliśmy zaskoczeni i zaczęliśmy się czerwienić. Odpowiedziałem w końcu "To bardzo miło, Lily Dzięki, ale muszę już lecieć".

P: Czy w tym momencie nie uderzył grom z jasnego nieba?

PAUL: Nie, ale rozmawiałem z nią później jeszcze raz.Twierdziła, że miała widzenie od Boga, który powiedział...

JOHN: It's Been A Hard Day's Night (To noc po ciężkim dniu) (śmiech) .

PAUL: Nie, Pan Bóg powiedział jej:”Posłuchaj, Lili, Paul na ciebie czeka.Kocha cię i chce się z tobą ożenić, więc jedź i spotkaj się z nim, a on od razu będzie wiedział, kim jesteś". To było bardzo zabawne. Usiłowałem ją przekonać, że tak naprawdę nie miała żadnej wizji, którą jej zesłał Pan Bóg, że to było po prostu...

GEORGE: ...że ktoś po prostu podszywał s ię pod Boga.

PAUL: W Anglii tego rodzaju ludzi raczej się nie spotyka, ale mam wraże nie, że w Ameryce jest więcej takich jak ona.

JOHN: No, bo w Ameryce w ogóle mieszka więcej ludzi, więc jest tam znacznie większy wybór wariatów.

P: Skoro o wariatach mowa, to czy zdarza się wam spojrzeć rano w lustro i powiedzieć: "Mój Boże, jestem Beatlesem"?

PAUL: Nie, niezupełnie (śmiech).

JOHN:Właściwie takie rzeczy mówimy tylko w swoim gronie.W każdym razie ja nigdy tego nie mówię, kiedy jestem sam.

RINGO: Kiedyś częściej tak mówiliśmy. Wsiadaliśmy do auta, spoglądałem na Johna, mówiłem: "Boże, spójrz na siebie,kurde, jesteś fenomenem na skalę światową! " i tylko się śmiałem, bo przecież dla mnie to był po prostu John, rozumiesz. Podobne rzeczy powtarzało nam też kilku starych znajomych z Liverpoolu. Przyłapywałem ich czasem na tym, że mi się przyglądają, i pytałem wtedy: ,,O co chodzi?". To idiotyczne, te wrzaski i śmiechy ludzi, którym s ię wydaje, że jestem jednym z nich.

P: Jednym z Beatlesów?

RINGO: Tak.

PAUL: Wiem,że udało nam się odnieść sukces, na przykład dzięki takim zdarzeniom jak dzisiaj wieczorem, kiedy weszliśmy do cukierni. Dawniej moglibyśmy wejść do sklepu i nikt by nas nie zauważył, po prostu kupilibyśmy ciastka i wyszli. Ale dzisiaj, kiedy tylko weszliśmy, dosłownie po kilku sekundach wszystkim klientom słodycze wypadły z rąk. Kiedyś nikt by w ogóle nie zareagował, najwyżej ktoś mógłby powiedzieć: "Spójrzcie na tego faceta z długimi włosami. Czy nie wygląda jak kretyn?". Ale dzisiaj ludzie po prostu są wniebowzięci i nie mogą uwierzyć, że nas widzą.W gruncie rzeczy jednak nie jesteśmy inni niż dawniej.

P: Problem polega na tym, że nie wyglądacie na normalnych ludzi. Jesteście Beatlesami.

PAUL: Wiem. To bardzo zabawne.

GEORGE: To skutek tego całego rozgłosu wokół nas.

PAUL: Ale my też się zachowujemy tak jak nasi fani.Reagujemy dokładnie tak samo,kiedy

poznajemy jakieś gwiazdy gdy spotykamy ludzi, których znamy z telewizji albo z kina.

Myślimy wtedy:,,O,kurczę!" .

JOHN: I dobrze,bo to ciągle nas rajcuje.

PAUL: Rzecz w tym , że kiedy ludzie widzą nas w filmie albo w telewizji, jak udzielamy

wywiadów, albo kiedy słuchają nas w radiu, nie spodziewają się, że pewnego dnia spotkają nas osobiście. Nawet nasi fani. Chcą nas poznać, ale w głębi duszy nie wierzą, że do tego dojdzie. Po prostu w to nie wierzą.

P: Czy mam rozumieć, że jesteście na tyle odważni, żeby chodzić po mieście bez ochrony?

RINGO: Jasne.