Historia The Beatles (Fab Four): BRYTYJSKA INWAZJA - WYWIADY cz. 2 - 7.02.1964 - Przylot do USA

BRYTYJSKA INWAZJA - WYWIADY cz. 2 - 7.02.1964 - Przylot do USA - lotnisko JFK Nowy Jork

Cały lot zespołu do Stanów to jedna wielka gorączka. Amerykańskie media donosiły o kolejnych poczynaniach zespołu od momentu gdy weszli na pokład samolotu w Londynie. Wylądowali. Histeria w całym Nowy Jorku, tłumy pod Hotelem Plaza, gdzie ma zamieszkać zespół. Na lotnisku czeka ponad 200 reporterów i fotografów z przeróżnych stacji radiowych, telewizyjnych, prasy (wśród nich przyszły wielki przyjaciel zespołu, radiowy d-jay stacji WINS Murray the K). Jak wiemy, większość obecnych na tej szybko zorganizowanej konferencji na lotnisku im. J.F. Kennedy'ego pojawiła się na powitaniu zespołu w celu by nieznanych im w większości zarozumiałych z zasady Angoli potraktować jak najbardziej nieuprzejmie, ośmieszyć czy nawet wystraszyć. Reputacja Brytyjczyków w Stanach była ogólnie znana i takie były oczekiwania tych czasem przypadkowo wysłanych na konferencję prasową reporterów.

Nie wszyscy znali muzykę zespołu, czasem nie wszyscy zajmowali się w swojej pracy muzyką rozrywkową, wielu z nich przybyło z polecenia swoich redakcji by opisać przyjazd nieznanego w kraju zespołu a ostatnio szalenie popularnego wśród amerykańskiej młodzieży, choć przeważali ci, co widać po pytaniach, którzy już sporo wiedzieli o zespole. Ten wywiad jednak wszystko odmienił. Beatlesi zauroczyli wszystkich i nastawienie przedstawicieli mediów z wrogiego bardzo szybko zaczęła się zmieniać w przyjazne. Cztery dni po tym wywiadzie John tak opowiadał o nim: Wszyscy znali nas doskonale, jakbyśmy razem dorastali i wszyscy znali nas tu od lat. Ringo: W samolocie już czuć było Nowy Jork, jak jego macki oplatają nasz samolot, to było takie niesamowite. Muszę też przyznać, że nie zdobyłem całego wywiadu w wersji audio, co z pewnością by mi nie pomogło, o czym piszę dalej, ale znalazłem kilka wersji tego wywiadu, wszystkie okrojone z niektórych pytań, żaden kompleksowy, niektóre inaczej zapisane.

Połączyłem je w miarę możliwości, by nie stracić żadnego ważnego pytania. W czasie konferencji panował tak duży poziom hałasu, że niektórym dziennikarzom trudno było usłyszeć zadawane pytania jak i odpowiedzi, stąd później publikowane wywiady w różnych magazynach sporo się od siebie różniły.

Oto cały wywiad, drugi z serii "British Invasion".

P: Czy jesteście trochę zakłopotani szaleństwem jakie wywołaliście?

JOHN: Wcale, jest wspaniale.

PAUL: Nie.

GEORGE: Uwielbiamy to.

JOHN: Lubimy wariatów.

P: Jesteście zwolennikami wariactwa?

THE BEATLES: Tak!

JOHN: To bardzo zdrowe.

P: Czy to angielski akcent?

GEORGE: To wcale nie jest angielski, to Liverpudlian.

PAUL: Taki akcent z Liverpoolu. Wiesz, mówisz 'grass' zamiast 'grashh' i to brzmi trochę po amerykańsku.

P: Liverpool to...

RINGO (żartobliwie): To stolica Irlandii.

PAUL: Połowę twoich folkowych piosenek napisaliśmy w Liverpoolu.

RINGO: Taaa, nie zapomnij.

P: W Detroit Michigan rozdaje się naklejki samochodowe z napisem 'Stamp Out The Beatles' (wytłumić The Beatles).

PAUL: No cóż... po pierwsze, wydajemy kampanię 'Stamp Out Detroit'.

P: A co z kampanią "Stłumić Beatlesów"?

JOHN: Co z nią?

RINGO: Jak duża jest?

P: To było pytanie. Każcie Murray'owi to wyciąć!

THE BEATLES: Wytnij to!

P: Czy moglibyście coś zaśpiewać.

THE BEATLES: Nie!!!

(śmiech na sali)
RINGO: Sorry.
P: Niektórzy stąd wątpią w to czy POTRAFICIE śpiewać.

JOHN: Najpierw kasa.
(śmiech na sali)

P: Ile zamierzacie zarobić pieniędzy w czasie tego przyjazdu?

JOHN: Pół korony.

RINGO: 1o dolarów.

P: Jak skomentujecie niektóre wypowiedzi, że nie jesteście niczym innym tylko bandą brytyjskich kopii Elvisa Presley'a?
JOHN: Ten kto to powiedział musiał być ślepy.

RINGO (kiwający się w stylu Elvisa): To nie prawda, to bzdura!

JOHN udaje taniec w stylu Elvisa.

(ogólny śmiech)

P: Czy te całe fryzury pomagają wam śpiewać?

PAUL: Słucham?

P: Czy te wasze włosy pomagają wam w śpiewie.

JOHN: Taaa, zdecydowanie.

P: Jesteście jak Sampson [biblijna postać, która straciła moc po obcięciu jej długich włosów] ? Gdy obetniecie włosy, stracicie to coś co macie, racja?

JOHN: Nie wiemy, ja nie wiem.

PAUL: Nie wiemy.

P: Ilu z was jest naprawdę łysych, że musi nosić takie peruki?

RINGO: Wszyscy z nas.

PAUL: Ja jestem łysy.

P: Naprawdę?

JOHN: No, dobrze, wszyscy jesteśmy łysi.

PAUL: Tylko nie mówcie o tym nikomu, proszę.

JOHN: I głusi i niemi także.

(ogólna wesołość wśród wszystkich)

P: Czy znacie amerykański slang? Jesteście prawdziwi?

PAUL: Naprawdę.

JOHN: Podejdź i powąchaj.

RINGO wybucha śmiechem.

P: Nie ciekawi was co pomyśli o was Amerykańskie Stowarzyszenie Fryzjerów?

RINGO: Biegamy szybciej od angielskich, zobaczymy tutaj, no wiecie.

P: Słuchajcie, mam pytanie. Czy jak już tutaj jesteście zamierzacie pójść do fryzjera obciąć włosy?
THE BEATLES: Nie!!!!

PAUL: Nie, dzięki.

GEORGE: Byłem wczoraj.

RINGO: To nie jest kłamstwo, tylko szczera prawda.

PAUL: Racja.
P: Myślę, że fryzjer dużo przeoczył.

JOHN: Właśnie, że nie.

GEORGE: Absolutnie, nic a nic.

RINGO: Powinieneś był go zobaczyć dzień wcześniej.

P: Jak sądzicie, czym jest wasza muzyka dla tych ludzi?

PAUL: Uhh....

JOHN: Hm, cóż....

RINGO: Ja nie wiem. Musisz jak sądzę spytać ich. Musi coś w niej być skoro ją kupują.

P: Czemu ona ich tak ekscytuje?

PAUL: Nie mamy pojęcia. Naprawdę.

JOHN: Gdybyśmy wiedzieli stworzylibyśmy inny zespół i zostali jego menadżerami.
(śmiech)

P: A co z tym, że podobno reprezentujecie jakiś rodzaj społecznego buntu:

JOHN: To bezczelne kłamstwo:

Pytanie (P): Co sądzicie o Beethovenie?

RINGO: Jest wspaniały, zwłaszcza jego wiersze.

(śmiech na sali)

P: Ringo, dlaczego nosisz na obu rękach pierścienie?

RINGO: Bo nie mogę ich założyć na nos.

P: Czy nie uważacie, że wszyscy z was palą papierosy, czym dajecie zły przykład dla nastolatków?

RINGO: Lepsze to niż by mieli zostać alkoholikami.

P: Co sądzicie o tym, że uważa się was dzisiaj za najbardziej popularną grupę wokalną?

JOHN: Nie mamy pojęcia dlaczego. Gdybyśmy wiedzieli, znaleźlibyśmy czterech długowłosych chłopców, połączyli ich w zespół i zostali ich menadżerami.

P: Czego wam najbardziej brak, teraz gdy wasz sława uniemożliwia pojawianie się w miejscach publicznych?

RINGO: Chodzenia do kina.

GEORGE: Nierobienia niczego.
JOHN: Szkoły, bo nie w niej za wiele do robienia.
PAUL: Jeżdżenia autobusami.

P: Co robicie w swoich pokojach hotelowych między koncertami?
GEORGE: Jeździmy na łyżwach.

P: Jak znaleźliście Amerykę?

JOHN: Polecieliśmy do Grenlandii i skręciliśmy w lewo.

P: Jak utrzymujecie równowagę psychiczną?
RINGO: Ważne jest, żeby nie dostać świra. Jest nas czterech, gdy któremuś odbija trochę szajba, pozostała trójka sprowadza go na ziemię.
P: Czy szaleństwo nastolatek na waszym punkcie robi na was wrażenie?

JOHN: Kiedy mi z tego powodu odbija, patrzę wtedy na Ringo i wtedy doskonale wiem, że nie jesteśmy supermenami.

P: A co sądzicie o ciągłym naruszaniu waszej prywatności?

RINGO: Niepokoi nas tylko wtedy kiedy zwalają się na nas i szarpią.

P: Czy mówicie po francusku?

PAUL: Nie.

P: Jaka jest tajemnica waszego sukcesu.

JOHN: Mamy agenta prasowego.

P: Czy macie jakąś specjalną radę dla nastolatków?

JOHN: Unikajcie pryszczy.

P: Co się stanie kiedy pęknie ta bańka?

GEORGE: Zajmę się hokejem.

PAUL: Będę grał w koszykówkę.
P: No dobrze, czas na ostatnie pytanie.

PAUL: Moje ulubione.

P: Czy zdecydowaliście już kiedy przejdziecie na emeryturę?
JOHN: W przyszłym tygodniu.

PAUL: Nie.

JOHN: Nie, nie wiemy.

RINGO: Będziemy działać jak długo się da.

GEORGE: Dopóki nie będziemy mieli dosyć. Na razie nam się podoba.

RINGO: Za chwilę.

P: Po tym jak zarobicie tyle pieniędzy, a potem...

THE BEATLES: Nie!

GEORGE: Tak długo jak będzie to lubić. Ponieważ lubiliśmy to zanim zarobiliśmy jakiekolwiek pieniądze.

Na zakończenie konferencji poproszono zespół jeszcze raz o przedstawienie się kolejno, ponieważ wielu zgromadzonych nie kojarzyło jeszcze określonej osoby z zespołu z imieniem.

THE BEATLES wspólnie: Paul... Ringo... George... John!! Paul... Ringo... George...John!!