Historia The Beatles (Fab Four): JOHN LENNON: Wywiad dla New Musical Express (1972) cz. 1

Dzisiaj pierwsza część niezwykle ciekawego wywiadu Johna z 1972 roku. Planowałem go umieścić dużo wcześniej, ale jednoczesne pojawienie się na moim drugim blogu (Mój top wszechczasów) dwóch piosenek z Rogerem Hodgsonem w roli głównej, z "Don't Leave Me Now" pod szyldem Supertrampu oraz - właśnie!!! - przepięknego songu "Only Because Of You" z Johnem w tle przypomniało mi, że ten wywiad czeka na swoją publikację na blogu. Czytając - tłumacząc go - któryś raz z zazdrością uzmysłowiłem sobie, że każdy facet (w tym ja) chciałbym w swoim życiu mieć swoją Yoko. John przepięknie mówi w tekście o swojej fascynacji Yoko, wzajemnych wpływach na siebie. I... wyjątkowo nie krytykuje bądź nie lekceważy okresu z The Beatles. Miłego czytania R.

- Koncert w Madison Square Garden - mówi John z nostalgią w oczach, z wyciągniętą ręką trzymającą powitalne piwo - to była najlepsza muzyka od czasów Cavern czy Hmaburga, która mnie bawiła. [Koncert, o którym mówi John to ten z 30 sierpnia 1972 roku - RK]
Rozmowę przeprowadzamy z dala od zgiełku Greenwich Village w skromnym hotelu w jego pustej sypialni, niedaleko Times Aguare, z dala od potu 30 stopniowych upałów Nowego Jorku. Przez okno dolatuje sygnał policyjnego radiowozu. Mi wreszcie udało się spotkać z Lennonem. Próbowałem od tygodnia i on o tym wie. Przeprasza mnie podczas wyciągania z kieszeni pogniecionej paczki papierosów. Siedzi na łóżku, przy jego boku Yoko. Spogląda na mnie zza okularów jak sowa

Bronstein, Claude Hayn i John - 1971

- Słuchaj chłopie - John kontynuuje temat. - Naprawdę podobał mi się koncert w Madison. Pewnie byłeś tam. Widziałeś, że byłem ok. To było takie same uczucie, którego doznawałem razem z The Beatles. Zabawnym jest to, że staram się przypominać sobie czasy zanim wydarzyli się The Beatles. Hamburg. Tam tak było. W Cavern także. W innych salach koncertowych. Nie odstawialiśmy zabawy tylko dla ludzi, czy jak to tam do diabła nazwać. To były czasy kiedy graliśmy muzykę. To właśnie lubię, gdy wspominam tamte czasy. Takie same uczucie towarzyszyło nam w Madison Square Garden z Elephant's Memory. Gra tam Stan Bronstein, saksofonista tenorowy. Naprawdę trudno o drugiego takiego. Być może a to moje zdanie, najlepszy od czasów Kinga Curtisa.

Byłem oczywiście na tym koncercie i utkwiło mi w pamięci jedno, czego nigdy nie zapomnę. Gdy kończyła się pierwsza godzina koncertu spostrzegłem jak John wpycha sobie do ust gruby zwitek gum do żucia i wymiatając na swoim Les Paul Gibsonie przed 20 000 tysiącami mieszkańców Manhattanu plus różnymi przybyłymi na ten koncert Anglikami wrzeszczy:"New York City… New York City… Que Pasa, NewYork? Que Pasa, New York”. To był czysty magnetyzm. Tam właśnie, po raz pierwszy od czasów rozpadu The Beatles, John Lennon ostatecznie powrócił do miejsca, do którego należał: do grania rock and rolla, wydzierania się co sił ze swoich potężnych płuc do granic możliwości, w towarzystwie jednego z najbardziej ponurych ulicznych zespołów, które kiedykolwiek słyszałem.

Elephant's Memory: Stoją od lewej: John Ward, Gary Van Scyoc, Wayne "Tex" Gabriel, Jim Keltner, Rick Frank, Adam Ippolito oraz Stan Bronstein. Obok Johna i Yoko na podłodze Phil Spector. Zdjęcie z koncertu One To One (MSG, NYC, 30 sierpnia 1972).

Idealna perfekcja, magiczny moment nastąpił, kiedy usiadł za fortepianem by zaśpiewać "Imagine". Cisza jaka nastała przed utworem, po wyciszeniu ostatnich taktów "Come Together" miała swoją moc. Za koncertem stał protest Johna i Yoko na wiadomość przekazaną przez telewizję o warunkach w jakich mieszkają upośledzone dzieci w Instytucie Willowbrook. Lennonowie, wspólnie z burmistrzem Nowego Jorku, Johnem Lindsay'em naprędce zorganizowali zbiórkę pieniędzy na pomoc placówce i złagodzić sytuację mieszkających tam dzieci. Uzbierano ponad 350 000 dolarów. [Reportaż stacji ABC Geralda Rivery poinformował o wykorzystywaniu seksualnym dzieci w Willbrook w Staten Island. John skontaktował się z Riverą i zaproponował mu organizację koncertu w Madison Sguare Garden. John sam zakupił 59 000 biletów i przekazał je wolontariuszom. Oba koncerty w MSG zostały wyprzedany i przyniosły dochód 1,5 000 000 dolarów. Wszystkie pieniądze miały być wykorzystane także na budowę nowych mieszkań dla osób upośledzonych umysłowo. O samym koncercie napiszę niebawem oddzielny post - RK]

John otwierając nową paczkę papierosów: Było tyle różnych planów na światowe tournee ale ta cała zadyma z Urzędem Imigracyjnym zmusiła, by odstawić je na półkę. Zrobienie trasy wydawało się więc dużym problemem. Nie byłoby takie złe, gdybyśmy nie zarobili na tym pieniędzy, ale pewnie byłby problem z podatkami. Idealnym rozwiązaniem byłoby tylko to, że pokrywamy koszty trasy. Ale wtedy pytasz co robisz, kiedy to zrobisz, i dla kogo? Chcemy grać ale w tym momencie to spory kłopot. Paul próbuje tego na swój sposób, i może to u niego działa. Zmontował swój zespół i uderza w trasę koncertową kiedy tylko może. My robiliśmy z Yoko po swojemu, to było w Toronto czy razem z Frankiem Zappą w Fillmore. Dopóki nie powołaliśmy do życia Elephannt's Memory. Wszystko co robimy to granie bez próby przeistaczania tego w jakieś dziwne show. Ale to niemożliwe, jeśli chcesz tego robić dużo...

Przerywa, patrzy na Yoko, uśmiecha się i zastanawia nad swoimi ostatnimi słowami: No, nie wiem, czy bylibyśmy przygotowani do robienia tego więcej... Kontynuuje, wpatrując się w milczącą i nie komentującą niczego Yoko: Nie z powodu, że zmęczeni jesteśmy całym tym szumem, ale wiesz, musiałbyś się zaangażować w cały ten bałagan, kto zrobi T-shirty i wkrótce to wszystko stałoby się większe od nas samych.

Kiedyś zastanawialiśmy się z Yoko do wyjazdu do Irlandii by coś tam zrobić, ale dopóki nie wyczyścimy tego całego zamieszania z urzędem imigracyjnym nie możemy opuścić Ameryki. Utknęliśmy jak w pułapce. Tantiemy z "Sunday Bloody Sunday" i "The Luck Of The Irish" z albumu "Some Time In New York City" powinny pójść dla ruchów społecznych w Irlandii i Nowym Jorku. W każdym razie próbujemy wydostać się z 'systemu'. W ostateczności sprowadza się do tego, że ktoś z naszą pozycją może coś zrobić by pomóc innym...

Żyjesz więc w stanie pewnego zawieszenia, jak artysta, który boi się zostać zranionym, jak np. Mickey Rooney przez poborcę podatkowego, że jesteś coś winien lub pojawi się ktoś, kto zabierze ci wszystko co zostało. Ludzie w takich sytuacjach są bardzo niepewni, jak np. ja. Tak dopadają cię. Gromadzisz więc, ponieważ jesteś wciąż wystarczająco niepewny być chcieć to robić. Wtedy stajesz się ze wszystkich stron otoczony, wystraszony, że ci zabiorą. Więc co robisz? Zdajesz sobie sprawę, że zmierzasz do poruszania się w koło przez resztę swego życia. The Beatles musieli żyć takim schematem. Z tego powodu kiedy The Beatles weszli to studia, to musieli tam zostać na sześć miesięcy. Dzisiaj nie wyobrażam sobie, że mógłbym być zamknięty w studiu na tak długi czas.

Motto Lennona było proste: "Nie chcę takiego życia". Ale łatwo powiedzieć, ponieważ fakty pozostają niezmienne: jak raz już byłeś Beatlesem, zostajesz już nim na zawsze. Pomimo dużej ilości materiałów solowych poszczególnych członków zespołu - szczególnie ze strony Johna Lennona - większość opinii publicznej wciąż nie może zaakceptować faktu, że The Beatles już nie istnieją. A nikt nie jest bardziej świadomy tego faktu niż Lennon. Mimo tego ex-Beatles nie jest wcale wypełniony goryczą odnośnie wspomnień związanych z zespołem. Wprost przeciwnie.
Wiesz - opowiada mi w tą parny i duszny wieczór w Nowym Jorku, - kiedy w niedzielę przypominają w TV filmy z rysunkowymi The Beatles, to wciąż mnie to rusza i mam ochotę ich oglądać. To fajne uczucie. To tak jak po opuszczeniu domu - nagle znowu automatycznie jesteś ze swoimi rodzicami. Przywołuję go do teraźniejszości pytaniem jak bardzo oboje mają na siebie wpływ. Yoko na Johna, John na Yoko. John wyraźnie okazuje zadowolenie z poruszenia tego tematu.

- Ona - zaczyna z czułym uśmiechem skierowanym do Yoko - zmieniła całkowicie moje życie. Nie fizycznie... Przerywa na chwilę, próbując znaleźć właściwe słowa. Jedyne co mi przychodzi do głowy by to opisać jest to, że Yoko była jak pierwszy narkotyczny odjazd lub pierwsze upicie się alkoholem. To była ogromna zmiana, i tyle na ten temat. Do dzisiaj nie potrafię tego precyzyjnie opisać.

Wspominam, że przykładem - ich wzajemnej inspiracji - może być to, że oboje wybierali ilustracje na okładkę ich nowego albumu.

- Jeśli naprawdę chcesz wiedzie, to Yoko napisała sama wszystkie swoje piosenki, akordy, całkowicie.Byłbym szczęśliwy gdybym mógł dodać tam jakiś riff lub coś innego. Zawsze jest trudno trafić ze szczegółami, ale na przykład, pomysł na piosenkę taką jak "Imagine" wyszedł od Yoko, niezależnie od ostatecznego kształtu piosenki. W połowie to jak myślący muzycznie, filozoficznie, wszystko inne powstało pod wpływem Yoko, jako kobiety ale i artystki. Jej wpływ jest przygniatający, do tego stopnia, że nie tylko zmieniła moje życie z The Beatles ale także moje prywatne życie, bez względu na to jak bardzo atrakcyjni seksualnie jesteśmy dla siebie

Dla Lennona nadeszła chwila na kolejnego papierosa, dla Yoko szansa na swoje spostrzeżenia.
- Naturalnie, moje życie także się zmieniło. Tym co głównie sobie przekazaliśmy to energia, ponieważ oboje jesteśmy bardzo energetycznymi ludźmi, i kiedy jesteśmy w towarzystwie ludzi, którzy czują się mniej energetyczni, wtedy musimy dawać z siebie więcej. Dla przykładu, gdy jesteśmy na scenie i John wykonuje naprawdę dobrą piosenkę, a ja muszę wystąpić po nim, oznacza to, że naprawdę muszę dać z siebie to co najlepsze. To właśnie się działo podczas koncertu w Madison Square Garden. Wielu naszych znajomych zauważyło, że naprawdę między nami iskrzy.

John wtrąca się: No wiesz, to jest tak, ruszyłem ze swoim numerem przy fortepianie, i Jee-zusss, to było jak jakiś trans, występ w sztuce czy czymś tam. To było to samo co rywalizowanie na olimpiadzie, kiedy musisz dać z siebie to co najlepsze.

Yoko: Tak myślę, że w zasadzie największa zmiana nastąpiła po mojej stronie, zmienił się mój styl muzyczny. Natomiast John trzyma się nadal tego samego. Bo to ja zaaprowidowałam rocka.

Przerywa na chwilę a wtedy Lennon przejmuje rozmowę:

- To pojawiło się u mnie - dla nas dwojga to była kwestia wzajemnego przystosowania się ze wszystkimi przyjemnościami bycia w małżeństwie, na artystycznym i muzycznym poziomie. Nie chodzi tylko o muzykę czy nasz styl życia, czy o to gdzie żyjemy. Cała zmiana dokonuje się w przestrzeni pomiędzy nami.

_________________________________

Niebawem dalsza część wywiadu. Wywiad przeprowadzony z Johnem i Yoko kilka dni po koncercie w MSG, o którym mówi muzyk.Wywiad pochodzi z numeru NME (lato '2005) poświęconego w całości The Beatles (okładka obok) - solowym poczynaniom czterech członków zespołu. Na blogu zamieściłem już kilkanaście postów na podstawie artykułów z tego wydawnictwa. Cytowany wywiad przeprowadził Roy Carr