Historia The Beatles (Fab Four): 03. Get Back / Let It Be Sesssions

PAUL : W sumie to tam się okazało, na czym polega rozpad. Nie zdawaliśmy sobie z tego sprawy, a to się akurat wtedy działo.

7 stycznia - Kłopoty w studiu nadejdą, ale to dopiero czwarty dzień sesji w Twickenham. Zespół skupia się na jammowaniu, co jak podkreśla Paul, ma zespół na nowo ze sobą zgrać w czasie grania na żywo. Tak więc prócz nowych kompozycji zespół odgrzewa covery standardów rock and rollowych.
GEORGE: Zauważyłem, że na ostatnich kilku płytach - prawdopodobnie od czasu, kiedy przestaliśmy koncertować - wolność muzyczna pozwalająca na granie co się chce została ograniczona, głównie za sprawą Paula. Były takie sytuacje, że wchodziliśmy (tak jak wówczas, gdy byliśmy dzieciakami), braliśmy gitary do rąk, wszyscy uczyliśmy się numeru i akordów, a potem rozmawialiśmy o aranżacji.

Potem nastał okres - to było chyba w tym czasie, kiedy nagrywaliśmy album "Pepper" (może dlatego nie byłem z niego tak zadowolony) - kiedy Paul wbił sobie do głowy pomysł na to, jak należy grać jego utwór. Był zamknięty na wszelkie sugestie. John był zawsze bardziej otwarty na pomysły, jak nagrać jego piosenkę.
Jeśli chodzi o Paula, to dochodziło do tak idiotycznych sytuacji, ze gdy otwierałem futerał, by sięgnąć po gitarę, on mówił: 'Nie, nie, jeszcze nie teraz. najpierw nagramy pianino z Ringiem, a to zrobimy później'. Doszło do tego, że można było tylko słuchać, jak śpiewa 'Fixing A Hole', a Ringo trzyma tempo. Potem nakładał bas albo coś innego.

JOHN: Nie mogło nas to wciągnąć. Nagraliśmy kilka utworów, ale nikogo to nie interesowało. To było koszmarne, koszmarne uczucie, to że nas ciągle filmowano, więc chciałem, by wreszcie sobie poszli. Byliśmy na miejscu o ósmej rano, ale nie da się tworzyć muzyki... Pau. On wszystko ustalał. Tak samo jak z Magical Mystery Our. Mówił gdzie i kiedy mamy jechać. Teraz tak samo. Ja tylko słuchałem, bo wtedy byłem już z Yoko i gówno mnie wszystko obchodziło. Ponadto byłem ciągle naćpany. Gówno mnie to obchodziło - wszyscy uważali podobnie. Widać to na filmie. - gdy zacząłem grać 'Across The Universe', Paul zaczął ziewać i zaczął grać boogie. Ja wtedy: Czy ktoś chce zagrać jakiś szybszy numer? Taki już jestem. Tak rok po roku, człowiek zaczyna mieć tego dość.

Michael Lindsay- Hogg (reżyser): Stało się jasne, że to Paul był siłą napędową całego projektu, a pozostała trójka nie chciała w nim uczestniczyć. Paul zawsze stawiał się punktualnie na planie i tylko z nim mogłem omawiać szczegóły filmu. Pozostali spóźniali się godzinę, dwie. A John nie pokazywał się przez kilka dni w ogóle... Ale był muzykiem. Jeśli więc posadziło się go na krześle, dało gitarę i filiżankę herbaty, to grał. Nawet gdy był na zwolnionych obrotach, wszystko łapał w lot... W lot żartował, w lot się wściekał...

Widziałem Paula i Johna jak pracowali razem, gdy kręciliśmy 'Paperback Writer', i był to fascynujący widok. Teraz jeden z nich przynosił gotową piosenkę i mówił innym, co mają grać, zupełnie jakby byli muzykami sesyjnymi.

Pełna lista nagrań dokonanych tego dnia:

George i Heather, córka Lindy.

The Long And Winding Road (dwie wersje)
Golden Slumbers
Carry That Weight
The Palace Of The King Of The Birds (McCartney; dwie wersje)
Lady Madonna
She Came In Through The Bathroom Window (cztery wersje)
Lowdown Blues Machine (McCartney)
What'd I Say (Ray Charles; dwie wersje)
Shout (The Isley Brothers)
Get Back (cztery wersje)
My Back Pages (Bob Dylan)
I've Got A Feeling (14 wersji)
Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again (Bob Dylan)
I Shall Be Released (Bob Dylan)
To Kingdom Come (The Band)
For You Blue (dwie wersje)
Bo Diddley (Bo Diddley)
What The World Needs Now Is Love (Jackie DeShannon)
First Call (trad)
Maxwell's Silver Hammer (osiemnaście wersji)
Oh! Darling (dwie wersje)

Rule Britannia (trad)
Norwegian Wood (This Bird Has Flown)
Speak To Me (Jackie Lomax)
When I'm Sixty-Four
A Shot Of Rhythm And Blues (Arthur Alexander)
(You're So Square) Baby I Don't Care (Elvis Presley)
Across The Universe (dwanaście wersji)
Gimme Some Truth (Lennon; trzy wersje)
A Case Of The Blues (Lennon; dwie wersje)
Cuddle Up (McCartney)
From Me To You
Rock And Roll Music
Lucille (Little Richard)
Lotta Lovin' (Gene Vincent; dwie wersje)
Gone, Gone, Gone (Carl Perkins)
Dig A Pony
One After 909 (pięć wersji)
Don't Let Me Down (dwanaście wersji)
Devil In Her Heart
Thirty Days (Chuck Berry)

Revolution
Be-Bop-A-Lula (Gene Vincent)
Somethin' Else (Eddie Cochran)

FBI (The Shadows)

Mr Epstein Said It Was White Gold* (McCartney)
Woman Where You Been So Long* (Beatles jam)

Oh Julie, Julia* (McCartney)

* - domniemany tytuł, wersje - w tym przypadku można to rozumieć jako jedna próba, jedno wykonanie, kolejne mogły być takie same, podobne, różniące się improwizacjami muzyków.

8 stycznia - kolejny dzień 'trudnych' sesji zespołu w studiach Twickenham. Trójka Beatlesów bez entuzjazmu znowu podchodzi do nowej kompozycji Harrisona, 'All Things Must Pass' (przypuszczalnie biografowie pisząc 'trójka' mają na myśli przede wszystkim Johna i Paula - przy opisie piosenki 'Only A Northern Song' - zamieściłem fragment wspomnień Geoffa Emericka, inżyniera Abbey Road, dotyczących podejścia zespołu do kompozycji George'a). Równie znowu nie podoba się innym kompozycja Paula, 'Maxwell Silver Hammer'. Co prawda nie ma się czemu dziwić.
Na filmie 'Let It Be' można obejrzeć jak Paul wykonuje ten utwór i jego pierwsze wersje nie brzmią zachęcająco. Zespół za to ćwiczy aż 41 prób nowej piosenki Harrisona, 'I Me Mine', napisanej zaledwie dzień wcześniej. Utwór, w wersji którą znamy dzisiaj zostanie nagrany ponownie dopiero w styczniu 1970. Cały czas w studiu panuje napięta atmosfera. Szczególnie zagubiony w studiu czuje się Harrison.

W tym dniu John po raz pierwszy przedstawia reszcie kolegów swoją nową kompozycję, utwór 'Mean Mr. Mustard'. Demo tego utworu powstało już w 1968 roku, ale piosenka nie została uznana za wartą nagrania na 'White Album'.
Pełna lista nagrań dokonanych tego dnia:

I Me Mine (41 wersji)
I've Got A Feeling (dwie wersj3)
Honey Hush (The Johnny Burnette Trio)
Stand By Me (Ben E King)
Hare Krishna Mantra (Hindu; dwie wersje)
Two Of Us
You Got Me Going (McCartney)
Twist And Shout
Don't Let Me Down (dwie wersje)
St Louis Blues (WC Handy)
One After 909
Too Bad About Sorrows (Lennon-McCartney)
Just Fun (Lennon-McCartney)
She Said She Said
She Came In Through The Bathroom Window
One Way Out (Elmore James)
MacArthur Park (Richard Harris)
All Things Must Pass (11 wersji)
Mean Mr Mustard
Fools Like Me (Jerry Lee Lewis)
You Win Again (Jerry Lee Lewis)
Right String, Wrong Yo-Yo (Carl Perkins)
Boogie Woogie (Lennon)
Baa, Baa, Black Sheep (trad)
Mr Bassman (Johnny Cymbal)
Maxwell's Silver Hammer (13 wersji)
How Do You Think I Feel (Elvis Presley)
The Ballad Of Bonnie And Clyde (Georgie Fame)
Hello Mudduh, Hello Fadduh! (A Letter From Camp) (Allan Sherman)
FBI (The Shadows)
Oh! Darling
Let It Be (trzy wersje)
The Fool (Sanford Clark)
Domino (Doris Day/Andy Williams)
The Long And Winding Road (sześć wersji)
Adagio For Strings (Samuel Barber)
True Love (Elvis Presley)
Shout (The Isley Brothers)
Sweet Little Sixteen (Chuck Berry)
Malagueña (trad)
Almost Grown (Chuck Berry)
What Am I Living For (Chuck Willis)
Rock And Roll Music
To Kingdom Come (The Band)
Get Your Rocks Off* (Harrison)
Well, If You're Ready* (McCartney)
Life Is What You Make It* (Beatles jam)
I'm Going To Knock Him Down Dead* (Lennon)
Tell All The Folks Back Home* (McCartney)

* - domniemany tytuł, wersje - w tym przypadku można to rozumieć jako jedna próba, jedno wykonanie, kolejne mogły być takie same, podobne, różniące się improwizacjami muzyków.

9 stycznia - szósty dzień sesji rozpoczyna się od samotnej pracy Paula z fortepianem nad kilkoma swoimi nowymi piosenkami, w tym 'Another Day', który w przyszłości (1971) muzyk wyda jako swojego pierwszego solowego singla.
W dalszym ciągu atmosfera w zespole jest bardzo napięta, choć oczywiście zdarzają się momenty całkiem przyjaznych rozmów i wspólnego zgodnego grania. Zespół świetnie się bawi w czasie grania swoich radosnych - własnych - starych numerów jak i standardów rock and rollowych. Najwięcej uwagi zespół skupia nad numerem Paula 'Let it Be', gdyż wszyscy wyczuwali ogromny potencjał tkwiący w nagraniu. Również 'For You Blue' podoba się wszystkim. George wraca także do kilku utworów Dylana, które wykonuje tylko z gitarą akustyczną

PAUL: Myśląc o tym filmie dzisiaj, uważam, iż mogłoby to zostać odebrane jako mój upór, tym bardziej, iż byłem tylko członkiem zespołu, a nie producentem czy reżyserem. Z mojej strony był to entuzjazm, więc mogłem o tym dyskutować z reżyserem.

Pełna lista nagrań dokonanych tego dnia:

Another Day (McCartney)
The Palace Of The King Of The Birds (McCartney)
Let It Be (16 wersji)
The Long And Winding Road (pięć wersji)
Her Majesty
Golden Slumbers
Carry That Wosiem
Oh! Darling
For You Blue (15 wersji)
Two Of Us (osiem wersji)
Baa, Baa, Black Sheep (trad)
Don't Let Me Down
Suzy's Parlour (Lennon)
I've Got A Feeling (pięć wersji)
One After 909 (cztery wersje)
Norwegian Wood (This Bird Has Flown)
She Came In Through The Bathroom Window (siedem wersji)
Be-Bop-A-Lula (Gene Vincent)
Get Back (six wersji)
Penina (McCartney)
Across The Universe (12 wersji)
Teddy Boy (McCartney)
Junk (McCartney)
Move It (The Shadows)
Good Rockin' Tonight (Elvis Presley)
Tennessee (Carl Perkins)
House Of The Rising Sun (The Animals)
Honey Hush (The Johnny Burnette Trio)
Hitch Hike (Marvin Gaye)
All Together Now
I Threw It All Away (Bob Dylan)
Mama, You Been On My Mind (Bob Dylan)
That'll Be The Day (Buddy Holly)
Jenny, Jenny (Little Richard)
Slippin' And Slidin' (Little Richard)
Shakin' In The Sixties* (Lennon)
Commonwealth* (Lennon-McCartney)
Enoch Powell* (McCartney)
Get Off* (Lennon-McCartney)
Quit Your Messing Around* (Lennon)
Ramblin' Woman* (Harrison)

* - domniemany tytuł, wersje - w tym przypadku można to rozumieć jako jedna próba, jedno wykonanie, kolejne mogły być takie same, podobne, różniące się improwizacjami muzyków.

JOHN (1970): Kręcenie 'Let It Be' było istnym piekłem. Kiedy pokazano ten film, wiele osób narzekało, że nawet Yoko wygląda w nim na nieszczęśliwą. Jednak nawet najzagorzalszy fan The Beatles nie wysiedziałbym przez te sześć tygodni smutku. To była najsmutniejsza sesja na tej planecie (1970)

GEORGE: Zaczęliśmy się dusić i choć ten nowy album miał być odstępstwem od nagrywania w tym stylu (mieliśmy wrócić do nagrywania na żywo), to nadal było tak samo - on miał już wszystko w głowie. Paul nie chciał by ktoś inny grał w jego piosenkach, pozwalał na to dopiero wtedy, gdy postanowił jak to zrobić. Zadawałem sobie pytanie: CO JA TUTAJ ROBIĘ? To mnie bolało.