Historia The Beatles (Fab Four): 10. Śmierć Johna

Druga i ostatnia część tekstu Vicky Sheff dla Playboya.

Czytaj także:

PAŹDZIERNIK 1981

Wpis do dziennika Rosena z 18 października: Fantazja Freda (Seamana): Padam martwy po napisaniu ostatniego słowa Projektu Yoko. Rick (Dufay) umiera po zagraniu ostatniej nuty swojego albumu. …Yoko i Sean umierają. Helen (Seaman) umiera. … Julian, Cynthia i May Pang (kochanka Lennona w czasie jego rozstania z Ono na początku lat siedemdziesiątych) umierają. Paul, George i Ringo umierają Każdy, kto kiedykolwiek był związany z Beatlesami w jakikolwiek sposób, w jakimkolwiek kształcie i formie, umiera. Fred jest jedynym, który pozostaje przy życiu. Podbija plotkarski rynek…. My (Seaman, Dufay, Rosen) jesteśmy tak blisko ze sobą. Wiemy, jak godny pogardy jest ten drugi. Ciekawy konkurs, kto z nas jest najbardziej godny pogardy. …Z pewnością nie mógłbym wygrać takiego konkursu. A może mógłbym?

Niedatowany wpis do dziennika Rosena: Jedyna kłótnia między mną a Dufayem dotyczyła tego, kto będzie pieprzył Yoko.

LISTOPAD 1981

W londyńskiej gazecie Ono czyta, że Julian Lennon wszedł do studia nagraniowego z zamiarem nagrania kilku ostatnich, niewydanych jeszcze piosenek swojego ojca – tych przeznaczonych do kontynuacji "Double Fantasy". Jest oszołomiona. Jak mógł zdobyć piosenki Johna? – pyta głośno. Seaman siedzi w pobliżu, w biurze Lenono. Ze współczuciem kręci głową. – Czy nie mówiłem ci, że Julian to złe nasiono?- mówi.

Ono dzwoni do Juliana do Anglii i pyta go o piosenki. Wyjaśnia, że Seaman dał mu kasetę. Ono jest zdezorientowana, ale mówi mu, że jego ojciec przeznaczył te piosenki na swój własny album. Julian przeprasza.

Dzień lub dwa później dzwoni MacDougall. Mintz odbiera telefon. Mam zaległą wypłatę – mówi Mintzowi. Yoko się tym zajmie” – odpowiada Mintz. No cóż, zatrzymam trochę rzeczy, dopóki nie dostanę pieniędzy.

MacDougall mówi, że kiedy odszedł, zabrał ze sobą na przechowanie drogi sprzęt elektroniczny, tuzin kaset magnetofonowych, dwa szwajcarskie scyzoryki, parę okularów Lennona i list miłosny Lennona do Ono, zawierający oryginalną wersję jego piosenki "Dear Yoko". Z przyjemnością zwróci przedmioty, gdy otrzyma wynagrodzenie, które według niego jest mu należne. Mintz wystawia MacDougallowi czek i odzyskuje przedmioty.

Ono jest coraz bardziej zdziwiona zachowaniem Seamana. Podobnie jak MacDougall, Seaman wykazuje oznaki arogancji i niechlujstwa w swojej pracy, jakby kusił kogoś, by udzielił mu nagany lub nawet zwolnił. Ono chce przede wszystkim spokoju; jest zbyt blisko ciotki Helen i wujka Normana, aby sprawiać kłopoty Fredowi.

Prawdę mówiąc, Seaman jest coraz bardziej pochłonięty Projektem Walrus i zaczyna widzieć koniec swojej roli podwójnego agenta w Dakocie. Decyduje, że tak naprawdę nadszedł czas, aby działać odważniej, więc według jego dzienników on i Dufay wkradają się do mieszkania Ono, gdy jej nie ma, i kradną duży zestaw sprzętu audio, w tym kosztowny wzmacniacz, z którego Lennon korzystał będąc w łóżku. Seaman zabierał już taśmy z prób piosenek Lennona do mieszkania Rosena, a Dufay jest zawodowym muzykiem, więc sprzęt będzie bardzo przydatny.

Następnego dnia ktoś zauważa, że zniknęło kilka sprzętów stereo. Seaman twierdzi, że prawdopodobnie robota fachowców od klimatyzacji. Ono przytakuje. Wspomina o tym Mintzowi, który przypadkowo przeprowadza inwentaryzację. Mintz, który obecnie pracuje dla Ono, odkrywa, że w rzeczywistości zabrano znacznie więcej niż tylko wzmacniacze stereo, i informuje nowy zespół ochrony. Strażnicy metodycznie przesłuchują ludzi i meldują Ono, że może to być tylko robota od kogoś wewnątrz.

Wszystko to zaczyna ją męczyć. Nie chodzi o pieniądze, ale o rosnące poczucie, że los zaczyna się odwracać przeciwko niej, że ludzie, których zatrudnia i którym ufa, zdradzają ją. W jej zespole pracuje około tuzina osób, a kolejne pół tuzina codziennie przychodzi i wychodzi do biur. Mahoney chce, aby Ono zamówił dla wszystkich testy na wykrywaczu kłamstw. Ona odmawia, argumentując, że zmiażdżyłoby to morale. Mahoney sugeruje wezwanie policji, ale Ono również odmawia z tego samego powodu. Żadnych podejrzeń nie rzuca się na Seamana, który w swoim dzienniku pisze: Dzięki Bogu, wczorajsza kradzież nie wydaje się mieć żadnych konsekwencji.

Minął już prawie rok od śmierci Lennona. Były konfrontacje z pracownikami, włamania, a teraz krążą historie, że książki planują ludzie inni niż Green. Krążą pogłoski, że była kochanka Lennona, May Pang, pisze swoje wspomnienia. Pojawiła się też informacja, że Albert Goldman, biograf Elvisa Presleya i demaskator jego narkotykowych orgii i fetyszy bielizny, negocjuje siedmiocyfrową zaliczkę na książkę o Lennonie. Nawet Rosen jest poruszony, aby napisać w swoim dzienniku po usłyszeniu wiadomości o Goldmanie: „Niech Bóg pomoże Johnowi Lennonowi”.

Ono udaje się zablokować większość tych akcji i jest w swym działaniu zdeterminowana, by to kontynuować. Ale potem przychodzi list, którego nawet De Palma nie chce jej pokazać. Rozkazy są nadal aktualne: chce wiedzieć wszystko, bez względu na to, jak złe. Czyta list, spoglądając na kopertę, na której widnieje adres zwrotny więzienia stanowego w Attyce. Jego fragment:

Droga Yoko:

…

Mój nowy prawnik, Marshall Beil, mógłby się z tobą skontaktować w sprawie możliwej umowy, która obejmowałaby próbę wykorzystania wszelkich środków – uzyskanych w wyniku ujawnienia pewnych materiałów – na cele charytatywne (organizacje zajmujące się pomocą dzieciom)….

Yoko, jeśli czujesz, że to, w co mógłbym się zaangażować (nawet jeśli wszystkie fundusze zostałyby przekazane na cele charytatywne) jest sprzeczne z twoją wolą, całkowicie to uszanuję….

Z poważaniem, Mark David Chapman

Chapman, który rozpoczął swój list przypomnieniem Ono, że wcześniej do niej napisał, aby „przeprosić” za zamordowanie jej męża, kończy list stwierdzeniem, że jeśli nie chce, aby kontynuował publikację swojej historii, może być pewna jego „współpracy w tej delikatnej sprawie”. Sugestia jest od razu jasna dla Ono: zabójca jej męża proponuje jej, aby wyraziła zgodę na jego udział w książce. Zapewnia ją, że wszystkie fundusze zostaną przekazane na cele charytatywne (wie, że to bezsensowny gest, ponieważ szeroko nagłośnione prawo Syna Sama, nazwane na cześć masowego mordercy zamieszkującego tę samą instytucję co Chapman, praktycznie uniemożliwia przestępcy czerpanie zysków z jego przestępstwa).

Chora Ono udaje się do swojej sypialni. Kilka dni później w „Dakocie” zatrzymano dwóch mężczyzn. Mówią, że mają interes z Yoko. Przyciśnięci zaczynają uciekać. Jeden ucieka, drugiego jednak łapie ochroniarz. Zanim zostaje zabrany przez policję, wyraźnie obłąkany mężczyzna krzyczy, że przyszedł „dorwać” Yoko i Seana. Bezpieczeństwo jest jeszcze bardziej zaostrzone. W ciągu roku od śmierci Lennona Ono wydał ponad 1 000 000 dolarów na ochronę osobistą.

GRUDZIEŃ 1981

Gdy w Nowym Jorku robi się coraz zimniej, Seaman porzuca już wszelką ostrożność. Chociaż nie wykryto jeszcze, jak wykorzystywał przez niego drobne środki pieniężne Lenono do spłacenia Rosena, pojawia się wiele komentarzy na temat korzystania przez niego z limuzyn, aby dowozić go do restauracji i klubów – za które natychmiast obciążane jest Lenono. Pojawiają się inne rozbieżności w rachunkach wydatków. Na biurowej imprezie bożonarodzeniowej, którą Ono urządza w Windows on the World, spektakularnej restauracji na szczycie World Trade Center, Seaman pojawia się ubrany w jeden z szalików Lennona. Ono zauważa to i konfrontuje się z nim.

– Czy to nie szalik Johna?

- Nie, Yoko” – mówi – to mój.

Kłamstwo jest tak bezczelne, że Ono jest wstrząśnięta. Później na przyjęciu Seaman podchodzi do Ono i przyznaje, że szalik może jednak należeć do Johna. Ono nie wie, co dzieje się z Seamanem, ale wkrótce staje się jasne: Seaman ulega wypadkowi, korzystając z Mercedes-Benz firmy Lennonów do celów prywatnych, czego pracownikom zabrania się. Koszt naprawy wynosi 12 000 dolarów. Wreszcie, jakiś czas później, Ono wchodzi do swojej prywatnej łazienki i zastaje Seamana kąpiącego się w godzinach pracy. Zostanie natychmiast zwolniony i otrzymuje odprawę w wysokości 10 000 dolarów. Seaman pisze wyzywająco w swoim dzienniku: "Bardzo żałuję, że nie będę miał możliwości przejrzenia akt i skorzystania z materiałów.". Kradzieże – całe teczki z aktami, rękopisy, dzienniki, a nawet mini powieść Lennona zatytułowana "Skywriting by Word of Mouth", którą Rosen w swoim dzienniku uznaje za godną Jamesa Joyce’a – nie zostały odkryte. W sześciu mieszkaniach Lennonów nikt nie jest do końca pewien, gdzie trzymane są różne rzeczy.

STYCZEŃ 1982

Rosen żyje życiem z pamiętnikami Lennona, pisaniem na maszynie całymi dniami i nocami, odszyfrowywaniem skrótów i kodów Lennona. Praca w jego maleńkim mieszkaniu cierpi na klaustrofobię i – jak pisze – Martwię się o Seamana. Koniecznie muszę mieć na niego wpływ, aby zmusić go do zapłaty mi zaliczki i później zapłaty całej mojej części. Posiadanie dzienników to moje najlepsze narzędzie nacisku.

Nie chce jednak przechowywać oryginalnych dzienników w nieskończoność. „To będzie jak posiadanie Zaginionej Arki. Nie chcę, żeby Indiana Jones napadł na moje mieszkanie”. Obawy Rosena dotyczące Seamana są uzasadnione. Seaman jest pod opieką doktora Francisa DeBilio, psychoterapeuty mającego praktykę na Brooklynie i który najwyraźniej nie miał takiego kontaktu z przepychem, sławą i intrygami, o jakim mówi Seaman. Lekarz przedstawia Seamanowi innego pacjenta, Normana Schonfelda. Schonfeld, emerytowany handlarz diamentami, jest tak samo podekscytowany potencjałem Projektu Walrus jak DeBilio i zgadza się sfinansować przedsięwzięcie. Właśnie tego potrzebuje Seaman, skoro jego regularna pensja i ekstra dodatki zniknęły.

Seaman mówi Rosenowi, że mają swego anioła i cała trójka spotyka się przy drinku, aby omówić warunki. Za połowę odsetek Schonfeld pokryje pensje i wszystkie wydatki. Plan opracowany przez „N$”, jak Seaman odnosi się do Schonfelda w swoim dzienniku, zakłada uczynienie Seamana prawdziwym spadkobiercą artystycznego i społecznego dziedzictwa Lennona oraz rozpowszechnienie jak największej ilości dezinformacji na temat Ono. „Czarną wdowę” należy zdyskredytować wszelkimi możliwymi środkami, aby świat mógł otrzymać to, co pozostawił po sobie John Lennon za pośrednictwem swojego namaszczonego posłańca, Freda Seamana. I, nawiasem mówiąc, świat wzbogaci posłańca i jego pomocników.

Jedynym problemem jest to, że pomocników jest zbyt wielu. Dufay nie jest aktywnym uczestnikiem, ale DeBilio i Schonfeld przekonują Seamana, że trzeba się pozbyć Rosena. Nie trzeba długo go przekonywać. Rosen, który wykazuje oznaki wyczerpania, zostaje wysłany na „urlop” opłacony ze środków projektu. Kiedy Rosen jest bezpiecznie na Karaibach, Seaman zapisuje w swoim dzienniku, co dzieje się dalej: Norman (Schonfeld) i ja postanowiliśmy zabrać wszystkie rzeczy. Spędzaliśmy czas w mieszkaniu Boba (Rosena), paliliśmy jointa, a potem uciekliśmy ze swoim egzemplarzem dzienników, taśmą bermudzką (ze śpiewem Lennona) i wszystkim, co mogliśmy zabrać. Kilka dni później wróciliśmy wynajętym samochodem po resztę tego, co mu dałem.

Po powrocie Rosen zastaje puste mieszkanie, zgłasza to jako włamanie nowojorskiej policji, ale potem odbiera telefon od Seamana, który przyznaje, że to on to zrobił. Co Rosen zamierza z tym zrobić? DeBilio nadal doradza Seamanowi w sprawie jego wspaniałej strategii. Seaman pisze: Im więcej opowiadam (DeBilio) o Julianie, tym bardziej utwierdza się w jego przekonaniu, że nie możemy na nim polegać… Wyjaśnia, że Julian może uważać się za obrońcę reputacji swojego ojca (na której się opiera), a on nie chce tego robić, obalać mitu. Więc teraz musimy pomyśleć o tym, jak możemy legitymizować moją „własność” pamiętników, abyśmy mieli szansę walczyć w sądzie, lub alternatywnie znaleźć sposób, aby zapobiec smrodowi. Nieświadomy Ono planuje nagranie nowego albumu. Proponowany tytuł: It’s Alright.

SIERPIEŃ 1982

Rosen, spłukany i przygnębiony po wycięciu ze spółki projektu Walrus, próbuje sprzedać swoją historię wydawcom i magazynom, w tym Playboyowi. Uratował własne dzienniki i kilka innych materiałów, w tym taśmy, z nalotu Seamana i przedstawia się wydawcom jako osoba posiadająca fotograficzną pamięć. Kiedy odkrywa, że bez dokumentacji nikt nie będzie dotykał tej historii, dzwoni do Mintza i sugeruje, że „niektóre materiały” zostaną zwrócone za odpowiednią opłatą. Mintz grozi, że wezwie policję, więc w końcu Rosen decyduje się odpuścić. Do tej pory Havadtoy reprezentuje Ono i to on negocjuje z Rosenem. To, co Rosen powiedział o Seamanie i kilku zaginionych pamiętnikach, wystarczy, aby przekonać Havadtoya, że sama Ono powinna spotkać się z Rosenem. W biurze Lenono odbywa się spotkanie i tam Rosen ujawnia wszystko – kradzieże, spisek, wszystko. Rosen, nazywany przez Mintza Johnem Deanem afery, przez kilka następnych dni jest naciskany i przesłuchiwany przez Mintza, Havadtoya, także innych prawników reprezentujących Ono, a ostatecznie przez biuro prokuratora okręgowego Nowego Jorku. Ponieważ Rosen zgłosił się dobrowolnie, nie postawiono mu obecnie żadnych zarzutów (utrzymuje on, że w zasadzie został oszukany przez Seamana). Ponieważ Rosen twierdzi, że boi się o swoje życie i jest spłukany, Ono płaci mu za pobyt w hotelu, po czym przekazuje jej kopie własnych pamiętników, które obciążają jego samego i innych.

Następnego dnia sam Seaman dzwoni do Ono w Dakocie. Mówi, że to prawda, że ma pamiętniki i że je zabrał, żeby Julian najpierw je przeczytał. Nerwowo mówi: Jeśli nie zrobisz nic pochopnego, dzienniki mogą wrócić. Rozmowa nagrana przez Mahoneya kończy się stanowczym stwierdzeniem Seamana: Nie chciałbym, żeby coś stało się tobie i Seanowi. Później tego samego wieczoru Ono opadnięta z sił całą ujawnioną jej sytuacją mówi do Havadtoya: Co mu takiego zrobiliśmy, że zasłużyliśmy na coś takiego?

Od Autora bloga: Sam Havadtoy. Yoko zaczęła z nim romansować już w 1978 roku. Czy John o tym wiedział, czy akceptował go, nie wiemy na pewno. O tym miał śpiewać w piosence "I'm Losing You", więc raczej nie było to po jego myśli. Romans ten zakończył się w 1979. Po śmierci Johna Yoko miała prosić Sama by chodził w ubraniach Johna. Para nigdy się nie pobrała, oboje mieli zgodnie uznać, że lepiej dla wszystkich, w tym dla Seana, by Yoko pozostała wdową, skoro zamierzała przez całe dalsze życie kultywować pamięć o zmarłym mężu. Ponad 20-letni związek utrzymywano w tajemnicy, Havadtoy miał być tylko wiernym przyjacielem Ono. W chwili śmierci Johna Sam miał tylko 28 lat, Yoko 47. Pociąg do młodszych mężczyzn? Pewnie tak.

Postanawia, że tym razem nie odizoluje się w swojej sypialni i postanawia kontynuować pracę nad swoim albumem. Jednak z powodu tego, co usłyszała w głosie Seamana, nakazuje zintensyfikować swoją oraz Seana ochronę . Havadtoy nadal wykorzystuje Normana Seamana, próbując negocjować z Fredem. Norman jest jedną z najstarszych osobistych przyjaciół Ono. Jej początki sięgają czasów, gdy pracowała jako artystka konceptualna w Greenwich Village. Kilka dni po telefonie od Freda Havadtoy ze smutkiem odkrywa, że kryje go Norman. Fred zrobił to ze względu na Juliana – Norman kłamie Havadtoyowi. Widziałem, jak John dawał Julianowi swoje pamiętniki w 1979 roku. Byłem tam, kiedy to zrobił.

Normanie – zauważa Havadtoy – wiemy, że pamiętniki prowadzono do roku 1980. Jak mógł dać Julianowi pamiętniki w roku 1979? Telefon do Juliana w Anglii potwierdza tę tezę. Havadtoy jest w mieszkaniu i rozmawia z Ono o kłamstwie Normana, kiedy recepcjonistka na dole alarmuje: do Dakoty przybył mężczyzna przedstawiający się jako Willie Wilson, niosąc pudełko pełne papierów, rozmawiający o Johnie Lennonie i kilku pamiętnikach. Havadtoy zbiega na dół, by spotkać nędznie ubranego czarnego mężczyznę, który natychmiast otwiera pudełko i pozwala mu rzucić okiem na zawartość. Od razu rzuca się w oczy kserokopia jednego pamiętnika pisanego odręcznie przez Lennona, datowanego na rok 1980, oraz trzech tomów w twardej oprawie, które wyglądają na oryginalne pamiętniki.

- Skąd je masz? – pyta Havadtoy.

- Od narkomana w Harlemie – Wilson wzrusza ramionami.
- Skąd wiedziałeś, żeby je tu przyprowadzić?

- Nie trzeba było zbyt wiele rozumu, żeby wiedzieć, skąd pochodzą te rzeczy” – mówi Wilson. Havadtoy podejrzewa, że Wilson fabrykuje historię o ćpunie i grozi, że wezwie policję i oskarży go o wymuszenie. Wilson szybko proponuje odzyskanie większej ilości skradzionych materiałów z tego samego źródła w Harlemie, jeśli Havadtoy nie będzie mieszał do tego policji. Twierdzi, że zdobycie pozostałych pamiętników będzie go kosztować 5000 dolarów. Havadtoy naiwnie zgadza się zapłacić Wilsonowi. Mężczyzna bierze gotówkę, wychodzi z Dakoty i nigdy więcej się już nie pojawia. Ku rozczarowaniu Havadtoya okazuje się, że poza kserokopią pamiętnika Lennona z 1980 r. pozostałe dzienniki nie są autorstwa Lennona, ale Freda Seamana.

Kiedy minie wstyd związany z zapłaceniem za nic nie warte papiery, Havadtoy zdaje sobie sprawę, że posiadanie dzienników Seamana zapewnia nieoczekiwany bonus. Po zbadaniu zakres spisku staje się oczywisty, gdy wskazówki z dziennika Seamana zestawia się z odniesieniami do pamiętnika Rosena. Z lektury dzienników wynika, że prawdopodobne jest, że Schonfeld, jako finansista tej spółki, jest w ich posiadaniu. W końcu przekazał Seamanowi 33 000 dolarów, jeśli wierzyć dziennikom spiskowców. Havadtoy dzwoni do Schonfelda.

Bogaty handlarz diamentami zgadza się, że być może będzie wiedział, jak odzyskać pamiętniki Lennona – w ramach „odszkodowania”. Ono i Havadtoy naradzają się i zgadzają mu zapłacić mężczyznę. Nie mieliśmy wyboru – mówi później Havadtoy. Gdybyśmy po prostu wezwali policję, dzienniki niewątpliwie zostałyby zniszczone. I tak, za „wydatki” wynoszące 60 000 dolarów, Schonfeld zgadza się zapewnić bezpieczny zwrot wszystkich oryginalnych pamiętników Johna Lennona. O wyznaczonej godzinie przybywa Schonfeld z torbą pełną dokumentów. Znajdują się tam teczki zawierające materiały z biura Lenono, zdjęcia, listy, nowele i cztery pamiętniki New Yorkera w twardej oprawie, wypełnione pismem Johna Lennona. Schonfeld uśmiecha się, wręczając Havadtoyowi kopertę, która według niego jest „prezentem dla pani Lennon”. To rysunek Lennona.

Nie ma jednak pamiętnika z 1980 roku. Odkąd Havadtoy zobaczył kserokopię tego dzieła zrobioną przez Williego Wilsona, wie, że jest to potencjalnie najcenniejsza rzecz całej; był prowadzony aż do dnia śmierci Lennona. Gdzie jest rok 1980? – pyta Schonfelda. Nie wiem nic o dzienniku z 1980 roku”– słyszy odpowiedź. Po dalszych dyskusjach Schonfeld upiera się, że dotrzymał swojej części umowy, nie ma wiedzy o zaginionym dzienniku i odchodzi z czekiem. Na tym sprawa się kończy. Oryginalny pamiętnik z 1980 r. nigdy się nie ukazał, istnieją nawet dowody na to, że wcześniejsze pamiętniki zostały sfałszowane. Po ich zbadaniu Mintz mówi, że najwyraźniej są tam wpisy napisane inną niż Johna ręką, a w dzienniku Freda znajduje się później mrożący krew w żyłach wpis: „My (DeBilio i Seaman) prowadzimy intensywne rozmowy na temat dziennika , aby pokazać w nim, że Lennon namawia mnie do napisania książki…

Dzienniki Lennona były w posiadaniu gangu Project Walrus przez ponad rok.

WRZESIEŃ 1982

Zeszłej wiosny Sean poprosił, aby koleżanka ze szkoły, siedmioletnia Caitlin Hair, spędziła z nim weekend w Cold Spring Harbor. Dołączyła do nich także wnuczka jego niani, Helen Seaman, Tanya. Podczas zabawy Caitlin najwyraźniej upadła. Teraz pojawia się wiadomość, że matka Caitlin twierdzi, że Caitlin doznała kontuzji i pozywa Ono na kwotę 1 050 000 dolarów. Podobnie jak jej ochroniarz, niania otrzymała od Ono szczegółowe instrukcje dotyczące opieki nad Seanem. Wśród nich znalazł się nakaz, aby w ten konkretny weekend nie zapraszać gości do posiadłości Cold Spring Harbor. Kiedy Ono, zdenerwowana pozwem, pyta Helen, dlaczego jej polecenia zostały unieważnione, Helen wyjaśnia, że Caitlin i jej wnuczka niespodziewanie pojawiły się w posiadłości na Long Island. Nie mogła przecież ich odrzucić, prawda? W rzeczywistości, jak dowiaduje się później Ono, Helen wynajęła limuzynę dla dzieci, wystawiła rachunek Lenono i kazała je odebrać w Nowym Jorku i dostarczyć do Cold Spring Harbor. To rozdziera Ono; ma już dość Seamanów. Za nieprzestrzeganie instrukcji, a następnie kłamstwa, Helen zostaje zwolniona i otrzymuje roczną emeryturę w wysokości 10 000 dolarów. To było bardzo trudne dla Seana – opowaida Ono znajomym. Najpierw Sean traci tatę. Potem swego ochroniarza (MacDougall), z którym był bardzo blisko. A teraz Caitlin i Helen. Sean wydaje się być bardzo dobrze przystosowany, ale martwię się, że może mu być trudno zaufać ludziom.

PAŹDZIERNIK 1982

Jeśli czuje, że ludzie w życiu osobistym ją zawodzą, Ono ma przynajmniej jednego przyjaciela w świecie biznesu, który nieustannie ją wspiera. Eddie Germano, właściciel studia Hit Factory, w którym wraz z Lennonem nagrali Double Fantasy, przez te wszystkie tak trudne miesiące służył jej zawsze słowami otuchy i radami. Tak naprawdę, kiedy Yoko w końcu rozstaje się z Geffen, to Germano sugeruje jej, aby porozmawiała z jego bliskim przyjacielem z PolyGram Records, który jest niezwykle zainteresowany jej twórczością. Ponieważ nie może ufać już ufać temu, że rekomendacje innych osób okażą się bezinteresowne, spotyka się z kadrą kierowniczą PolyGram, która oferuje jej doskonały kontrakt. Germano dzwoni i mówi jej, że kierownictwo PolyGram jest bardzo entuzjastycznie nastawione do proponowanego przez nią albumu „It’s Alright” i w ramach docenienia jej woli współpracy z nimi, chcą jej wypłacić zaliczkę wysokości około 50 000 dolarów. Chociaż Germaono powiedział jej, że nie dostanie za to żadnych pieniędzy, czy będzie miała coś przeciwko, jeśli mu coś zapłacą? W porządku, mówi, zadowolona, że przyjaciel może coś zyskać na uczciwej roli pośrednika.

GRUDZIEŃ 1982

Ono wydaje „It’s Alright”, solowy album, który cieszy się dużym uznaniem ze strony wcześniej sceptycznych recenzentów. Jest to kwestia, która jest dla niej niezwykle wrażliwa – zarzuty, że nie ma talentu muzycznego, noszonego jedynie na plecach zmarłego męża. To pewnego rodzaju ją rehabilituje i po raz pierwszy od miesięcy nastrój w Dakocie wyraźnie się poprawia.

LUTY 1983

Ono zostaje poinformowana, że jej bliski przyjaciel Germano otrzymał od PolyGram 600 000 dolarów w ramach zaliczki na poczet albumów Ono i Lennona, a także obietnice tantiemów od każdej płyty z ich muzyką, która będzie sprzedawana przez PolyGram. Ono czuje, że nie tylko bezmyślnie ją wykorzystał, ale także okłamał. To ostateczna zdrada Ono. Eddie był dla mnie jedną z najbliższych osób – mówi. Naprawdę myślałam, że to przyjaciel.

Przesiaduje w swoim białym „egipskim” pokoju (z prawdziwym sarkofagiem w rogu), popija herbatę i tasuje karty tarota. Dlaczego to się dzieje? – pyta swoich rozmówców. Niezależnie od tego, czy chodzi o pieniądze, czy o coś innego w jej życiu, nie wydaje się, aby teraz ulegała naciskom z zewnątrz. Poczta wciąż napływa do Dakoty – w 1981 roku było ich ponad 250 000 przesyłek (listy, kartki, telegramy), a większość z nich była pełna szacunku i ciepła dla niej i Johna. Ale teraz wydaje się, że psychole się uaktywnili. Ono otwiera jeden list przed swoim gościem i czyta go. Częściowo jest tam napisane: Aby spełnić proroctwo, zabiję cię. Nie miałaś przeżyć. Papieros lekko się trzęsie, dzwoni do Mahoneya. Kolejne śledztwo.

Zaledwie kilka dni później przychodzi kolejny list z pogróżkami, ale ten nie jest traktowany tak rutynowo. Od kilku miesięcy ktoś na Florydzie wysyła listy z informacją o istnieniu Fanklubu Marka Chapmana, zakończone pozdrowieniem „Śmierć Ono”. Jednakże w tym liście, do którego dołączona jest płyta pełna dziur po kulach, autor oznajmia, że przybył z bratem do Nowego Jorku, aby ją zabić. Mahoney, który pracował w elitarnym nowojorskim wydziale kryminalnym, zwiększa ochronę wokół apartamentów wdowy. Wyjasnia Ono, że nie może zagwarantować jej bezpieczeństwa w Dakocie i ta na jeden dzień przeprowadza się do hotelu w centrum miasta. Zdaje sobie sprawę, że nie może tego robić wiecznie i mówi Mahoneyowi, że wraca do własnego domu, bez względu na wszystko. Mahoney i pozostali strażnicy, wszyscy policjanci po służbie, wzmacniają swoje patrole na korytarzach Dakoty.

Yoko i Mintz

Zauważono, śledzono, ostatecznie zgubiono kilku członków Fan Clubu mordercy John. Dla każdego, kto odwiedza Ono w tym okresie, widzą niepokojące sceny: Ono, Sean i Havadtoy skuleni w kuchni, podczas gdy ich kucharz kroi warzywa na sukiyaki; tuż za kuchnią, w korytarzach obwieszonych zdjęciami Johna i Yoko z wieców pokojowych oraz ze słynnym plakatem WAR IS OVER, ciężko uzbrojeni strażnicy chodzą ostrożnie tam i z powrotem.

Pewnego popołudnia, gdy Ono jest w studiu nagraniowym, z dołu słychać telefon z informacją, że w pobliżu Dakoty zauważono mężczyznę odpowiadającego rysopisowi jednego z braci fan clubu z Florydy. Mintz zakłada kamizelkę kuloodporną, podchodzi do mężczyzny i pyta o godzinę. Kiedy mężczyzna spogląda na zegarek, jego marynarka jest podciągnięta i Mintz zauważa kolbę pistoletu wystającą z jego paska. Natychmiast odchodzi, wzywa policję i patrzy, jak przybywają i aresztują mężczyznę. Choć drugi brat pozostaje na wolności, mężczyzna przyznaje, że zamierzali „dorwać” Ono, w związku z czym zostaje zatrzymany - po jakimś czasie wypuszczony na wolność.

MARZEC 1983

Zostało już bardzo niewiele osób, którym można zaufać, a poczucie bezpieczeństwa Ono polega głównie na swoich ochroniarzach. Kiedy więc odbiera się anonimowy telefon z informacją, że jeden z jej ochroniarzy działa przeciwko niej, paranoja wokół biur Lenono jest niemal namacalna. Bez względu na to, że Mahoney zapewnia ją o całkowitym zaufaniu do swojego personelu, zaszczepiono w niej myśl, że ktoś w jej własnym domu może ją zabić. Znowu zaczyna źle spać. Podczas rozmów z Havadtoyem i Ono Mintz zastanawia się, czy groźby i wezwania mogą stanowić część spisku. Jest tam nie tylko Seaman, który biega opo mediach i rozprzestrzenia truciznę na temat „czarnej wdowy”, ale są też ci wszyscy zniechęceni pomocnicy i pomocnicy…

Strach podsyca także fakt, że jest uwikłana w monumentalne spory biznesowe, które obejmują nierozwiązane sprawy Apple i Beatlesów, a stawką są dziesiątki milionów dolarów. Czy którakolwiek ze stron tej wojny mogła być aż tak zdesperowana?

Plotki i groźby nie ustają. Pewnej nocy Ono opuszcza swoją sypialnię i zastaje swojego grzecznego asystenta, De Palmę, siedzącego na krześle przy drzwiach sypialni, z pistoletem wetkniętym za pasek. Zaskoczona Ono pyta, co robi. De Palma mówi jej, że jest na swoim posterunku. Nie wiesz, jakie to może być niebezpieczne!” - prawie płacze. Jakiś czas później De Palma odjedzie a Ono za jego lojalność go soficie wynagrodzi.

W Dakocie szerzy się strach, a dziwna sekwencja wydarzeń, które mają miejsce w ciągu najbliższych kilku dni, nie jest w stanie go rozwiać: do mieszkania dochodzi do dwóch tajemniczych włamań; komplet kluczy pozostawiono w drzwiach sypialni, które zostały bezpiecznie zamknięte; kiedy rodzina i personel biorą udział w przyjęciu pożegnalnym De Palmy, po powrocie zastają zamknięte i zaryglowane od wewnątrz drzwi; włamanie do domu Mahoneya i kradzież wyłącznie akta dotyczących bandytów z Florydy.

Jeszcze bardziej niepokojące jest odkrycie wkrótce potem urządzeń podsłuchowych umieszczonych w biurach Lenono i mieszkaniu Ono. Mahoney nie jest w stanie określić ich pochodzenia, ale wie, jak je znaleźć i usunąć. Kilka dni później na wszelki wypadek ponownie przeczesuje biura i stwierdza, że niektóre pluskyw zostały podmienione. Mintz, który próbuje to wszystko poskładać w jedną całość, dochodzi do wniosku, że groźby, włamania i podsłuchy są częścią spisku mającego na celu zdyskredytowanie pamięci Ono i Lennona. Ma swoje podejrzenia, ale nie ujawni ich poza tym, że twierdzi, że wrogowie Ono są „niezwykle potężni”. Jeśli chodzi o Ono, zwierza się zaufanej osobie: Nie mogę pojąć podłości tego wszystkiego.

KWIECIEŃ 1983

Ono dowiaduje się, że Fred Seaman podpisał kontrakt na książkę z wytwórnią Simon & Schuster, podobno za zaliczkę w wysokości 90 000 dolarów (z czego jedna trzecia ma trafić do ghostwritera).

W swojej naiwności Ono i Havadtoy myśleli, że przyłapanie Seamana ze wszystkimi pamiętnikami, posiadania kopii własnych obciążających dzienników, zapłaceniu mu ponad 65 000 dolarów różnym partnerom i wspólnikom, uprawnia ich do wiary, że przynajmniej Seaman zniknął z ich życia. Teraz wygląda na to, że zamierza opublikować książkę zniesławiającą pamięć Lennona i postać Ono, a przynajmniej tak głoszą plotki. Krążą także pogłoski, że były ochroniarz MacDougall współpracuje z Seamanem, a w sprawę mogą być także zaangażowani inni niezadowoleni pracownicy. Jednak najsilniejsza plotka głosi, że książka będzie w dużej mierze oparta na prywatnych pamiętnikach Johna Lennona.

Czas przestać się bawić w detektywa we własnym domu i zadzwonić do prawdziwego detektywa. Na prośbę Ono Havadtoy wzywa policję, a Seaman zostaje w końcu aresztowany pod zarzutem wielkiej kradzieży. Po aresztowaniu policja przeszukuje dom Seamana oraz wynajęty przez niego magazyn i znajduje część skradzionego sprzętu elektronicznego. Następnie Seaman przekazuje kserokopie pamiętników Lennona, a także taśmy i slajdy. Chociaż istnieje kserokopia pamiętnika Lennona z 1980 r., identyczna z tą, którą dostarczył Willie Wilson, nie ma śladu oryginału. Później, kiedy zostanie zwolniony za włąsnym poręczeniem, Seaman zaprosi gościa do swojego mieszkania w Brooklyn Heights i opowie o swojej obsesji: to miejsce jest wirtualnym sanktuarium pamięci Johna Lennona. Wszędzie wiszą fotografie i plakaty Lennona, złote płyty Double Fantasy, biblioteka książek o Lennonie, ogromne stosy płyt i taśm z piosenkami Lennona. Seaman założy kasetę do odtwarzacza i na gołej ścianie pokaże slajdy: John, Yoko, Sean, Helen i inni bawiący się w Cold Spring Harbor, na Bermudach, w Palm Beach. Po zakończeniu pokazu slajdów siedzi i wygląda przez okno, zacierając ręce i mrucząc: „Czarna wdowa zostanie zniszczona”. Niedaleko frontowych drzwi mieszkania Seamana znajduje się kolejna pamiątka: dzieło Yoko zatytułowane A Box of Smile. Gość otwiera pudełko i znajduje lusterko po wewnętrznej stronie wieczka.

MAJ 1983

Wygląda na to, że będzie to lato niszczenia Johna i Yoko. Ukazała się pierwsza z mnóstwa książek, o których od dawna krążyły plotki: "The Love You Make", autorstwa byłego pracownika Apple, dawnego współpracownika The Beatles i obojga Lennonów, Petera Browna oraz współpracownika Stevena Gainesa. Brown to ten sam, którego John wymienia w "The Ballad of John and Yoko". Nie martw się nimi – Havadtoy mówi Ono. Nikt nie traktuje tych śmieci poważnie. Jednak w środku lata książka stała się bestsellerem i we wszystkich gazetach pojawiają się jej fragmenty pod nagłówkami banerów z napisem "JAK YOKO SKRADŁA JOHNA JEGO ŻONIE JOHNA".

Ono i Havadtoy jedzą lunch w Russian Tea Room w tym samym tygodniu, w którym Brown publikuje książkę w Nowym Jorku. Przez przypadek Brown też tam jest i podczas posiłku zostaje wezwany do telefonu, aby usłyszeć mile widzianą wiadomość wydawniczą: "prawa do książki w miękkiej oprawie zostały zakupione za 750 dolarów". Ono nie czyta książki. Gdy Brown opuszcza restaurację, zatrzymuje się przy stole i wita parę. Havadtoy patrzy na niego gniewnie i odmawia podania ręki, ale Ono spokojnie kiwa mu głową, gdy ten mówi: „Powinniśmy zjeść razem lunch”. Następnego dnia Brown zostaje zapytany, czy któryś z Beatlesów nadal „z nim rozmawia”. Mówi, że właśnie poznał Ono i „ ona jest bardzo zadowolona (z książki)”.

Wkrótce ukaże się książka osobistego "wróżbity" Ono Johna Greena "Dakota Days", której fragmenty publikuje Penthouse. Green, przypisując sobie „dobrą pamięć”, rekonstruuje kilkaset stron rozmów pomiędzy Johna z Yoko, przedstawiając Ono jako irracjonalną smoczą damę zazdrosną o talent Lennona. Przedstawia siebie jako twórcę sukcesu biznesowego Ono i twierdzi, że podsunął Lennonowi pomysł wykorzystania statusu męża domowego jako przykrywki dla „utraty weny twórczej”. Będzie promował książkę, odczytując wróżby z kart tarota dla Penthouse Pets.

Po książce Green pojawia się książka May Pang, opowiadająca o jej romansie z Lennonem podczas jego rozstania z Ono. W książce "Loving John", która stanie się okładką magazynu Us, Pang opisuje Lennona jako złośliwego alkoholika, którego zwabiono na lekarstwo na palenie, podczas którego go zahipnotyzowała. Ona także będzie cieszyła się dużym zainteresowaniem mediów. Przez całe lato Ono zachowuje swoje reakcje dla siebie, ale gdy niektóre historie przedostają się przez prasę, w końcu cicho odpowiada znajomemu: Książka Greena jest szczególnie niesprawiedliwa wobec Johna. Prawie go nie widywał. Mintz, siedzący obok, dodaje: Jest pełna wyimaginowanych rozmów. A jeśli chodzi o wymyślanie historii o "mężu-gospodyni domowej", John był tak samo dumny z tego, że został w domu z Seanem, jak ze wszystkiego, co kiedykolwiek zrobił. Jeśli chodzi o książkę Pang, Ono przyznaje, że Lennon potrafił być strasznym pijakiem, ale odnosząc się do najbardziej sensacyjnego twierdzenia Panga – że Ono go zahipnotyzował podczas leczenia go z nałogu palenia – ironicznie zauważa, że Lennona nie można było nawet zahipnotyzować, aby przestał palić. Do dnia swojej śmierci palił papierosy.

Havadtoy, która niejednokrotnie przyznawał, że trudno jest utrzymywać związek z kobietą, której ukochany mąż spogląda z każdej ściany, znajduje się w sytuacji, w której broni szczerości miłości Johna i Yoko: Z jakichkolwiek powodów wszyscy ci ludzie próbują udowodnić, że ich związek był zły, ale to po prostu nie była prawda. Ich muzyka jest tego najlepszym dowodem. Ich miłość była najważniejszą rzeczą w ich życiu.

Ono i Lennon nie wstydzili się dzielić swoją miłością z publicznością, czasami nawet na zdjęciach. Ale to też znajduje swoją obrzydliwą stronę. Któregoś wieczoru na górze dzwoni telefon i Havadtoy odbiera połączenie. „The New York Post” chce komentarza Ono w sprawie doniesień, że niektóre nagie zdjęcia jej i Lennona są przyczyną dziwacznego morderstwa w Nowym Orleanie. Wygląda na to, że mężczyzna, który twierdził, że znalazł w śmietniku zbiór z takimi zdjęciami (w rzeczywistości znajdowały się pod opieką Freda Seamana, kiedy pracował w hotelu Dakota), rozgniewał się, gdy jego dziewczyna zamierzała je zwrócić, zamiast sprzedać magazynow, tak jak chciał. Wściekły planował ją zabić i został złapany przez policję. Zdjęcia, które nie są jednoznaczne, zostaną jednak opublikowane przez erotyczny magazyn Swank w sierpniu tego roku.

27 maja Seaman przyznaje się do wielkiej kradzieży drugiego stopnia i zostaje skazany na pięć lat w zawieszeniu. Kara jest uzależniona od wyrażenia przez niego zgody na nieujawnianie zawartości dzienników Lennona. W zamian za niepójście do więzienia ma on zgodzić się na współpracę w dochodzeniu dotyczącym innych osób zamieszanych w tę sprawę. Skontaktowano się z nimi w celu przedstawienia ich wersji historii. DeBilio i Dufay są niedostępni; Schonfeld pląta się przez telefon, że nic nie wie o Johnie Lennonie, Fredzie Seamanie ani żadnych pamiętnikach; Rosen mówi: Prawdopodobnie w głębi duszy wiedziałem, że dzienniki zostały skradzione, ale nigdy przed sobą się do tego nie przyznałem – nie chciałem wiedzieć.

CZERWIEC 1983

Magazyn People przygotowuje artykuł na temat serii książek ujawniających romanse publiczne czyli "kiss and tell", który określa jako „SPRZEDAŻ (WYPRZEDAŻ) JOHNA LENNONA”. Ponieważ Seaman nadal ma kontrakt na napisanie książki, choć prawdopodobnie bez odniesienia do pamiętników Lennona, „People” decyduje się opublikować tekst Seamana. Któregoś popołudnia w drodze na lunch Ono i Havadtoy idą przez Central Park i trafiają na sesję zdjęciową dla magazynu: jest tam Seaman, którego sylwetka na tle Dakoty pozuje fotografowi People. Oczy Ono napotykają wzrok Seamana, ale nie dochodzi do wymiany słów.

Niemniej jednak obsesja Seamana wyraźnie przerodziła się w maniakalność. Dzwoni do reportera o dziwnych godzinach i pyta tylko: „Jak to jest być bezużytecznym?” następnie dzwoni do Dakoty z tą samą enigmatyczną wiadomością. Rozpowszechnia wszędzie historie o niegodziwości Ono – że jest narkomanką, że miała romans przed śmiercią Lennona, że aresztowała McCartneya w Japonii za posiadanie marihuany. Seaman przyzna się znajomym, że oszczerstwa mają na celu „zdyskredytowanie Ono za wszelką cenę”. Były współlokator Havadtoya, fryzjer Luciano Sparacino, jeszcze bardziej go nęka, próbując wyłudzić od niego pieniądze, aby nie był zmuszony do sprzedawania mediom niekorzystnych historii. Następnie Sparacino sprzedaje tabloidom relację o tym, jak Lennon planował rozwieść się z Ono przed jego śmiercią i jak Ono i Havadtoy potajemnie pobrali się na Węgrzech. (W oczywisty sposób to wszystko fałsz - komentuje Ono.)

Historie krążące dziko po Nowym Jorku zbierają żniwo. To samo dotyczy ciągłych „niewyjaśnionych wydarzeń” wokół Dakoty: okazuje się, że brakuje paszportów, które kilka dni później pojawiają się na kuchennym stole; teksty nowych piosenek znikają, a potem równie tajemniczo pojawiają się ponownie; kolaże fotek Lennona znikają i pojawiają się ponownie w nieoczekiwanych miejscach. Zaczyna to wyglądać jak w film "Gaslight" z 1944, w którym bohaterce, granej przez Ingrid Bergman wydaje się, że zaczyna wariować.

Jedno szczególne wydarzenie łączy te różne wątki. W upalne letnie popołudnie Mahoney opowiada znajomemu o niektórych wydarzeniach, które miały miejsce w Dakocie w ciągu ostatnich kilku lat, i wskazuje na grubą teczkę zatytułowaną OBŁĄKANIE. Zawiera wszystkie listy otrzymane przez Ono od wyraźnie zaniepokojonych ich autorów. Wyciąga kopertę jako przykład czegoś niezwykle dziwnego – listu zaadresowanego do mężczyzny we Włoszech, którego adresem domowym jest Dakota. Została zwrócona do nadawcy, gdy nie udało się odnaleźć adresata. Nazwisko nadawcy: Mark David Chapman.

Najdziwniejszy jest stempel pocztowy – sierpień 1980. Cztery miesiące przed śmiercią Lennona przez Chapmana. Przynajmniej jest to dowód na działanie z premedytacją, jeśli rzeczywiście jego autorem był Chapman, podając Dakotę jako swój adres domowy. List w środku jest banalny i nieszkodliwy, z wyjątkiem wzmianki o „misji” piszącego te słowa w Nowym Jorku.

Mahoney wspomina, że Ono nie widziała tego konkretnego listu, ponieważ otrzymano go dopiero po długim czasie jego zalegania w skrzynce pocztowej z niedoszłymi listami. Zamierza przekazać go do niej na górę.

Pewnego wieczoru, jakiś czas później, rozmowa w kuchni Dakoty jest intensywna; otrzymano niesamowite telefony od Seamana; krążą spekulacje na temat tego, kto może stać za zniknięciami i tajemniczymi pojawieniami się przedmiotów; czy to może być przegrzana wyobraźnia? Najwyraźniej uczestnicy rozmowy – Mintz, Ono i Havadtoy – odczuwają jej temperaturę. Podczas przerwy w rozmowie przypadkowo zwracają uwagę na kopertę leżącą na stole – i wydaje się, że to ten obłąkany list od Chapmana, który otrzymał Mahoney. Ale to nie ten. Na stemplu pocztowym, który tego popołudnia wyraźnie widniał rok 1980, widnieje obecnie rok 1981. List w środku, choć podobny w wyglądzie i tonie, jest również inny: nie ma w nim wzmianki o misji autora listu w Nowym Jorku. Jeśli go podmieniono, to ten wygląda na list jakiegoś wariata, który napisał list z Włoch w 1981 roku, gdy John już nie żył, i użył nazwiska Chapmana i adresu Dakoty w ramach jakiegoś makabrycznego żartu.

Konsekwencje tych wszystkich faktów są przez trójkę szeroko omawiane i wszyscy są niezwykle poruszeni. Siedząc przy kuchennym stole, pytają, kto mógł zamienić list z kopertą. Czy nie musiał to być ktoś z wewnętrznego kręgu? Kto to jest? – pyta Ono. Chcę wiedzieć? Cała trójka patrzy na siebie ze strachem. Coraz bardziej jak w "Gaslight". List „Chapmana” pozostaje niewyjaśniony.

LIPIEC 1983

Gorące lato 1983 roku powoli mija. Ono wróciła do studia nagraniowego, miksując "Milk and Honey". Spędza godziny w studiu, słuchając w kółko ostatnich utworów Lennona "Living on Borrowed Time", "Grow Old with Me" (obie piosenki w clipach). To niemal masochistyczne, obecny Havadtoy stale ją pociesza, prosząc inżyniera do przewinięcia taśmy chyba setny raz. Często obecny jest Sean, ciesząc się głosem ojca dobiegającym z głośników, ale chłopczyk równie często nie może się doczekać powrotu do swojego pokoju w Dakocie, gdzie może przechytrzyć atakujące pikle w grze wideo "BurgerTime".

SIERPIEŃ 1983

W końcu pojawiają się dobre wieści. Simon & Shuster porzucili plany wydania książki Seamana. Redakcja najwyraźniej uznała zbyt wiele jego twierdzeń za bezpodstawne i prawa do materiału zostały mu zwrócone.

Ale tak już bywa, że gdy tylko poczuje się ulgę, zostaje ona zniszczona. Mówi się, że Seaman zamiast próbować wydać własną książkę, zgodził się na współpracę z Albertem Goldmanem. Goldman ma renomę utalentowany pisarz, ale bystry w ocenie gustów czytelniczych: skandal się sprzedaje, a im brudniej, tym lepiej, jak przekonał się ze swoją książką "Elvis". Tym razem, mając 900 000 dolarów zaliczki i źródła niechętne do rozmowy z nim, ponieważ Ono dała znać o swoich uczuciach, jest na miejscu – musi więc fakty sam produkować. Krążą więc doniesienia, że zatrudnił kilka kobiet, aby zwracały się do każdego, kto ma brudy na temat Lennona i proponowały podpisanie umowy wyłącznie za zapłatą. Co najmniej jedna osoba, Tony Manero, muzyk, który krótko znał Lennona w latach sześćdziesiątych, twierdzi, że Goldman zaproponował, że zapłaci za jego ekskluzywną historię o homoseksualnym związku z Lennonem. Jedynym problemem, mówi Manero, jest to, że do kontaktu nigdy nie doszło. Fryzjer Sparacino przyznaje, że negocjował z Goldmanem sprzedaż swojej historii. Twierdzi, że jako jedyny zna „prawdziwą” historię ostatniego roku Lennona. Tylko John, Yoko i ja znamy prawdę – mówi. John nie może tego powiedzieć. Yoko tego nie zrobi, a ja to zrobię. Jest gotowy opowiedzieć swoją historię także Playboyowi – oczywiście „za odpowiednią cenę”.

Przynajmniej to rozbawia Ono. John nawet nigdy z nim nie rozmawiał – mówi.

Niezależnie od tego, czy za tym szaleństwem w kręgach wydawniczych stoi Goldman, czy nie, ktoś gra twardo. Możliwe źródło informacji o życiu prywatnym Lennona, które odmówiło podpisania wyłącznej umowy na opisanie jego historii w mającej się wkrótce ukazać książce, odkryło, że wkrótce potem włamano się do jego domu i skradziono jedynie materiały dotyczące Lennona.

Goldman utrzymuje, że jego książka o Lennonie będzie się różnić od sensacyjnej biografii Elvisa, ponieważ darzy Lennona „głębokim szacunkiem” i zaprzecza oferowaniu płacenia komukolwiek za swoje historie. Nigdy tego nie robię – mówi. Współpracował jednak z głównym źródłem książki Elvisa, Lamarem Fike, z którym dzieli się prawami autorskimi i tantiemami.

Pytany Goldman zaprzecza, że będzie korzystał z materiałów Seamana, ale przyznaje, że widzi pewne rzeczy z jego punktu widzenia – zarzucając Ono manipulowanie biurem prokuratora okręgowego Nowego Jorku (Ścigała Freda przy zaciekłej współpracy biura prokuratora okręgowego ) i że Simon & Shuster ulegli presji Ono (Prawnicy Yoko tak bardzo nastraszyli wydawcę, że ci postanowili się wykręcić).

Mintz, John i Yoko, Japnia 1977

Książki same w sobie są nieistotne” – podsumowuje Mintz. Kto czyta wczorajsze gazety? Te książki przychodzą i odchodzą. Yoko po wszystkim, przez co przeszła przez ostatnie trzy lata poradzi sobie i z nimi. Ale za dziesięć lat Sean będzie miał 18 lat i być może będzie chciał przeczytać niektóre z tych rzeczy, aby zobaczyć, jaki był jego ojciec. Jaki będzie to miało na niego wpływ? To naprawdę nieprzyzwoitość za 900 000 dolarów. Za jaką cenę okradasz dziecko z jego marzeń i dziedzictwa?

To koniec tego trudnego lata. Ono jest dziwnie oderwana od "najnowszych spisków" przeciwko niej, pamięci Johna, spokojniejsza niż podczas pierwszej ich fali. Przesiaduje w swoim białym pokoju, dużo pali, a za nią znajduje się biały fortepian, na którym Lennon skomponował „Imagine”. Śmieje się, słysząc sugestię, że jej życie byłoby wspaniałą operą mydlaną.

Nie - mówi - to dla mnie zbyt skomplikowane. Wolę proste historie, baśnie - może coś Walta Disneya, na przykład Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków.

- Bez wątpienia z tobą jako Królewną Śnieżką - słyszy żartobliwą odpowiedź, na co odpowiada trochę żartobliwie, ale ze smutnym uśmiechem: Tak, tylko zamiast nich ukaże się siedem małych książeczek.

WRZESIEŃ 1983

Miksowanie albumu "Milk and Honey" jest prawie ukończone, a Havadtoy zakończył większą część pracy nad projektem wymyślonym przez Lennona i który właśnie realizuje – albumem z piosenkami Ono śpiewanymi przez różnych artystów, takich jak Roberta Flack, Harry Nilsson a także Johna Lennona. Wszystko zamierzają skończyć w San Francisco, decydują pod wpływem impulsu. Dość nowojorskiej paranoi i szaleństwa: powiew rześkiego, tolerancyjnego powietrza San Francisco dobrze im zrobi. Po tygodniu w San Francisco humor jest na tyle dobry, że postanawiają odłożyć dalsze plany podróży do Japonii i spędzić trochę czasu w Bay Area. Jeżdżą do krainy wina, wspinają się po wzgórzach i Sean po raz pierwszy od lat czuje smak zabaw bez ochroniarza kilka metrów w pobliżu. Ono i Havadtoy dyskretnie rozpytują o szkoły w okolicy? Może istnieje odpowiedni dom, który mogliby kupić? Rozchodzi się wieść i w lokalnych mediach eksploduje informacja: „YOKO PRZEPROWADZA SIĘ NA ZACHÓD”.

Tym razem uwaga mediów wydaje się łagodna: nie ma żadnych reporterów szukających brudów, afer, czegoś, na czym można zarobić. Są za to kąpiele błotne Muir Woods i Calistoga oraz mgła przetaczająca się przez most Golden Gate…

W ich pokoju hotelowym dzwoni telefon. Policja San Francisco. W mieszkaniu oddalonym o około milę aresztowano mężczyznę, który strzelał z karabinu „ćwiczeniowego” przez okno. Ma trzy pistolety i 700 sztuk amunicji oraz kilka książek o Lennonie i Ono. Powiedział policji, że „śledzi” Yoko Ono.

Zatrudniono zespół ochrony z Zachodniego Wybrzeża, a przed pokojem hotelowym stacjonują strażnicy. Ochroniarz śpieszy do szkoły, do której tymczasowo uczęszcza Sean. Dzień później, gdy wydało im się, że ich dawne życie w Nowym Jorku znowu ich prześladuje, słyszą nową notatkę wydawniczą: Redaktor „People” Jim Gaines zamierza przeprowadzić wywiad z Markiem Chapmanem, przez ponad 40 godzin. W planach książka. Wbrew Prawu Syna Sama. Ono załamuje się w swoim pokoju hotelowym, szlochając. Chapman to zrobi! Zamierza napisać książkę! Havadtoy próbuje ją przekonać, że tak naprawdę nie pisze książki, a jedynie sprzedaje swoją obskurną historię, ale to bezskuteczne. Nie ma od tego ucieczki. Planują powrót do Nowego Jorku.

PAŹDZIERNIK 1983

Sean i John Lennon urodzili się tego samego dnia, więc dobrze się składa, że rodzina wróciła do Nowego Jorku, aby je świętować. Ono i Havadtoy idą na zakupy dla Seana, zatrzymują się w Little Italy na lunch, a następnie wracają do Dakoty. Kiedy podjeżdża ich limuzyna, gromadzi się grupa fanów, którzy są podekscytowani. To angielscy fani, którzy wiedzą, kiedy są urodziny Seana, i którzy śledzą podróże Yoko. Jeden Anglik trzyma przed sobą egzemplarz "Double Fantasy" do podpisania. W scenie przypominającej dawne dni fani gromadzą się wokół nich.

Idąc dalej, Ono zauważa dwie kobiety z dziećmi. Są to Jeri i Jude, jedne z najbardziej lojalnych fanów Johna i Yoko, którzy od połowy lat siedemdziesiątych regularnie witali byłego Beatlesa i jego żonę niemal codziennie, a także po śmierci Lennona nadal stali przed Dakotą. Ono podchodzi i się przywita, obejmując ramieniem jedną z kobiet.

- Mamy prezent dla Seana – mówi Jeri.

- W takim razie dlaczego nas nie odwiedzicie? Ono mówi nagle. Kobiety są oszołomione. Nigdy nie były bliżej domu Lennonów niż koło bramy. Idą za Ono i Havadtoyem, podążając za nimi z dziećmi, a recepcjonista w hotelu Dakota przygląda się im podejrzliwie. Milczą, mogą się jedynie rozglądać, gdy wejdą windą i wejdą do mieszkania. Ono bez przerwy rozmawia o Seanie. – On jest dorosły, wiesz. Będziecie zaskoczone. Sean zostaje wywołany, kobiety wręczają mu prezent, a Ono zaprasza je do jadalni na herbatę. I tam, jakby czekały trzy lata, żeby komuś o tym opowiedzieć, zaczynają opowiadać historię ostatniego razu, kiedy czekały na spotkanie z Johnem Lennonem. Najpierw wychodzi nierówno, potem gwałtownie, gdy Ono siedzi, niema i blada.

Był ósmy grudnia i chociaż Jeri musiała zostać w domu, Jude jak zawsze była na swoim stanowisku pod Dakotą. Wśród stałych bywalców zauważyła młodego mężczyznę z Hawajów, który był tam już raz. Rozpoznał ją i podszedł, żeby pokazać jej nowiutki egzemplarz "Double Fantasy", do podpisania którego miał zamiar poprosić Lennona. Ponieważ nie wydawało się, że Lennon lub Ono pojawią się w najbliższym czasie, poprosił Jude, aby zjadła z nim lunch, a ona się zgodziła.

Zjedli po drugiej stronie ulicy w kawiarni. W miły sposób opowiadał jej o swoim domu na Hawajach. Jude powiedziała: Bardzo chciałabym zobaczyć Hawaje, ale prawdopodobnie nigdy mi się to nie uda. Mężczyzna przestrzegł ją: Nie myśl w ten sposób. Możesz osiągnąć wszystko, w co naprawdę wierzysz!

Około czwartej po południu Jude musiała wyjść. Próbowała przekonać mężczyznę, że powinien zrezygnować z czekania na Lennona i wrócić innym razem. Było tak zimno! Ale mężczyzna został. O 23:00 Jeri dowiedziała się, że John Lennon został postrzelony. Jakiś czas później, kiedy ogłoszono jego śmierć, a na ekranie telewizora pojawiło się nazwisko mężczyzny, który go zamordował, Jude zdała sobie sprawę, że to ten mężczyzna, z którym jadła lunch.

Sean Ono Lennon

Ono nic nie mówi, ale dziękuje im za przybycie. Przynajmniej czuje się dobrze, że ich zaprosiła. To mógł być najważniejszy dzień w ich życiu – chwile spędzone wspólnie z Seanem w domu Johna Lennona. Dawno, dawno temu Dakota była takim miejscem: para nastoletnich fanów mogła włamać się do biur i zostać zatrudniona. Dotyk dawnych czasów.

Następnego dnia, w urodziny Seana i Johna, gdy na imprezę przybyli przyjaciele i dzieci, fani ponownie zebrali się przed Dakotą, niektórzy trzymając plakaty i zdjęcia. Zaczynają śpiewać piosenki Johna Lennona. Ono jest na górze i słyszy głosy. Przerywa ją brzęczenie interkomu. Ona odpowiada. To portier na dole. Do budynku wkradł się mężczyzna pytający o Yoko Ono.