Historia The Beatles (Fab Four): The Beatles w Ameryce w 1963.

Niebawem luty 2025 i od Brytyjskiej Inwazji czyli "lądowania angielskich kosmitów", jak nazwano wtedy The Beatles na amerykańskiej ziemi, słynnego show w programie Eda Sullivana i pierwszego waszyngtońskiego koncertu w USA, które to wydarzenia zmieniły ten kraj i cały świat już na zawsze minie 61 lat i zanim wrócę jeszcze do tamtych wydarzeń w kolejnych postach, przypomnę w tym poście (posiłkując się tekstem Casey'a Piotrowskiego, opublikowanym w sieci)
, że Beatlesi zauważeni w tym kraju zostali jednak wcześniej. Nie tak jak w lutym 1964, ale jednak. Ktoś może zadać pytanie: kto w Ameryce wiedział o The Beatles w 1963 roku?

Jak się przekonacie z poniższego tekstu, całkiem sporo osób.

Pierwsze trzy amerykańskie single zespołu („Please Please Me”, „From Me to You” i „She Loves You”) nie osiągnęły sukcesu na skalę krajową. Ale w niektórych częściach kraju w 1963 roku stacje radiowe puszczały te utwory, a całkiem sporo ludzi je kupowało, choć oczywiście nie w zauważalnej skali czy porównywalnej do tej, która miała nastąpić.Istnieje wspaniała strona autorstwa Timothy’ego C. Wardena o nazwie ARSA (Airheads’ Radio Survey Archive - Archiwum list - ankiet, zestawień, głosowań - krajowych). I tym właśnie jest – witryną gromadzącą playlisty stacji radiowych z całego kraju i świata. Jest nie tylko wspaniała, ale wręcz niesamowita. Zawiera ona m.in. ponad 175 tysięcy list odtwarzania z ponad 4600 stacji. Znajduje się tam ponad 240 tysięcy singli nagranych przez ponad 42 tysiące artystów.
I okazuje się, że niektóre utwory The Beatles, które stały się hitami w Stanach na początku 1964 roku, tak naprawdę zadebiutowały na listach wcześniej, w 1963 roku. Możecie być zaskoczeni, jak bardzo The Beatles byli znani w USA rok wcześniej, zanim wszyscy na kontynencie amerykańskim zwariowali na ich punkcie. Oczywiście wtedy nagle wielu zaczęło deklarować o swojej wcześniejszej wiedzy na temat zespołu, ba, chełpiło się właśnie posiadaniem płyt zespołu przed ich oficjalną premierą w ramach już głównego Capitolu, ale kogo to wtedy interesowało.

Zacznijmy od końca, od „She Loves You”. Piosenka dotarła do #81 na liście dużej stacji rockowej WIBG (Wibbage) w Filadelfii. OK, nic wielkiego, #81. Pewnie grano ją, bo to tam mieściła się wytwórnia Swan Records, która wydała singiel. Ale puszczenie utworu w Filadelfii prawdopodobnie umożliwiło jego debiut w programie American Bandstand, który również wtedy był nagrywany w Filadelfii. Piosenka została zagrana w segmencie „Rate A Record” jesienią 1963 roku, a młodzież oceniająca przyznała jej 71 punktów na 98. To ocena na poziomie średniej „C”, ale mimo wszystko był to pierwszy raz, kiedy The Beatles zostali usłyszani w USA na poziomie ogólnokrajowym.

Kanada wydawała się wyprzedzać Amerykę w kwestii The Beatles (może niektóre stacje wciąż emitowały programy BBC?). Utwór był dużym hitem w Kanadzie jesienią 1963 roku, wchodząc do pierwszej piątki w Winnipeg i Toronto, a także na #1 w Vancouver przed Bożym Narodzeniem. Wydała go kanadyjska filia Capitolu.

Może powinniśmy także świętować 8 marca 1963 roku, na 11 miesięcy przed występem u Sullivana. „Please Please Me” osiągnęło wtedy #40 na legendarnej stacji WLS w Chicago. (Ich poranny prezenter, „The Wild I-Tralian” Dick Biondi, jest uznawany za pierwszego DJ-a, który zagrał utwór The Beatles w Ameryce, puszczając „Please Please Me” w lutym tego roku). Ta data w Chicago to pierwszy raz, kiedy The Beatles zadebiutowali na listach w USA – zaledwie sześć tygodni po tym, jak singiel dotarł do top 40 w Anglii.

Na tym się nie skończyło. Na początku kwietnia singiel pojawił się na liście wielkiej stacji rockowej w południowej Kalifornii, KXFM, wchodząc do top 40. Później pojawił się na innej legendarnej stacji, KSFO w San Francisco, ostatecznie osiągając top 20 – pierwszy raz, kiedy zespół osiągnął taki wynik w USA. Utwór wszedł do top 40 w Houston, znalazł się na listach w Miami, Sacramento i był grany w Honolulu.

Ale prawdziwym przełomem było „From Me to You”. To był pierwszy singiel The Beatles, który zadebiutował na liście ogólnokrajowej, osiągając #149 w magazynie Cashbox w tygodniu 13 lipca 1963 roku (choć „debiut” to może trochę za dużo powiedziane). Ta pozycja wynikała z sukcesu singla na poziomie regionalnym. Utwór wszedł do top 40 w Los Angeles i Spokane; do top 30 w Chicago, Seattle, Louisville i Akron; do top 20 w Seattle i San Diego; oraz (werble!) 5 lipca 1963 roku The Beatles po raz pierwszy weszli do top 10 w USA, osiągając #10 na stacji KMEN, innej rockowej stacji w San Bernardino. W rzeczywistości utwór dotarł do #7 na KXFM i #8 w Duluth, w stanie Minnesota, więc to miejsce w top 10 w południowej Kalifornii nie było przypadkiem. Piosenka pojawiła się także na liście w Orlando, więc latem 1963 roku The Beatles byli grani od wybrzeża do wybrzeża.

Minęło kilka miesięcy – w międzyczasie na szczytach list królowali Paul and Paula, Eydie Gorme and the Singing Nun – ale muzyczne trzęsienie ziemi nadchodziło, a te wydarzenia były wstrząsami zapowiadającymi największy przełom, który miał nastąpić 9 lutego 1964 roku. Do dzisiaj znamy go jako: The Night That Changed Music Forever lub The Night That ChangedAmerica. Pod koniec 1963 roku amerykańska prasa zaczęła zauważać rosnącą popularność The Beatles w Wielkiej Brytanii, jednak zasięg relacji dramatycznie się zwiększył w grudniu, gdy The Beatles osiągnęli porozumienie, by wystąpić w najbardziej oglądanym amerykańskim programie rozrywkowym, The Ed Sullivan Show (pierwszy występ The Beatles w "Ed Sullivan Show").

Cleveland Plain Dealer, 29.12. 1963

Nadszedł pamiętny wieczór.

Wiele informacji o tym, zdjęć, wywiady oczywiście na moim blogu. Harmonogram próby do występu, nazwanego później "Nocą, która zmieniła Amerykę" miał taką rozpiskę (na dokumencie autografy 3 Beatlesów, brakuje podpisu George'a). Dokument zawiera w kolejności każdy segment programu, w tym wszystkie występy i reklamy. Podpisy "John Lennon" i "Paul McCartney" znajdują się obok listy ich pierwszego występu, a "Ringo Starr" obok drugiego. Pamiątkę tę zdobyła i wystawiła na aukcję Noreen Fay, członkini grupy akrobatycznej Wells & Four Fays, której przypadło niewdzięczne zadanie zamknięcia programu po wykonaniu przez The Beatles ich przeboju "I Want To Hold Your Hand". W załączonym podpisanym i poświadczonym notarialnie liście opisuje, jak George był chory i nieobecny podczas próby oraz jak cicho poprosiła pozostałych trzech członków o autografy. Wspomina tamte wydarzenie tak: Nazywam się Noreen Wilson Salce, znana również jako Noreen Fay. Jako tancerka akrobatyczna przez dziesięć (10) lat pracowałam w Wells & Four Fays. Zostaliśmy zakontraktowani do występu na żywo w The Ed Sullivan Show 9 lutego 1964 roku, tak jak The Beatles. Był to ich pierwszy występ w Stanach Zjednoczonych.Kiedy po raz pierwszy spotkałam Beatlesów – Johna, Paula i Ringo – siedzieli na schodach prowadzących do garderób na górze. George’a nie było, ponieważ był chory i kazano mu zostać w hotelu. Miałam kopię harmonogramu 'próby generalnej', więc poprosiłam Johna, Paula i Ringo o autografy. Chętnie się zgodzili. Byli bardzo cisi i uprzejmi. Nie pamiętam dokładnie rozmowy z nimi, ponieważ na zapleczu musieliśmy zachować ciszę ze względu na inne występy, które przygotowywały się do show.