Ok. 10 stycznia 1969 George był zdecydowany odejść z zespołu. Pouczany
ciągle przez Paula, upokarzany w czasie nagrywania filmu, odezwał się grzecznie:
‘O cokolwiek poprosisz bym zagrał, zrobię to, mogę też nie grać jesli to cię
uszczęśliwi’, ale w czasie przerwy na herbatę, poza kamerami ogłosił
oficjalnie, że odchodzi. Na pytanie kiedy, odparł, że natychmiast oraz, że
wstawili ogłoszenie do New Musical Express i znaleźli w ten sposób kogoś na
zastępstwo. ‘Poszukajcie w klubach’.
GEORGE (1966, Melody Maker):
Piszę piosenki cały czas. Ale jeśli chcesz konkurować przeciwko Johnowi
i Paulowi, musisz być bardzo dobry, by dostać się do tej samej ligi.
Producent filmu (będzie się nazywał “Let It Be”) wspomina: To było bardzo
niekomfortowe dla wszystkich. Oglądanie tego jak to się wszystko dzieje, być w
środku tego, nie było przyjemne’.
PETER FRAMPTON (1971 – przyjaźniący się z George’m):
Słuchaliśmy ‘Paperback Writer’. Powiedziałem, że uwielbiam w tym utworze gitarę.
‘To Paul’ – odrzekł. Na następnych kilku nagraniach The Beatles dodawał znowu:
‘Oh, to też Paul’. Dopiero wtedy zdałem sobie sprawę jakie to wszystko było
frustrujące dla niego.
George pamiętał także precyzyjne wypowiedzi Paula dotyczące jego
niewielkiego udziału przy nagrywaniu ‘Sgt.Peppera’ (choć tak naprawdę, to sam
George wyizolował się z tego projektu, zanurzony wtedy w hinduizm i religię
Wschodu). PAUL: George pojawia się tam tylko w jednym numerze, był na kilku najwyżej sesjach. Czy już wtedy nie istniała ta niesamowita więź między czterema Beatlesami ?
PATTI BOYD (żona George’a 1966-1977): George
postrzegał Paula jako trudnego faceta. Wszyscy się oczywiście tolerowali, ale
sądzę, że zasadniczo George nie przepadał za Paulem. Myślę, że tak naprawdę to
wcale się nie kochali. (Bzdura Patti – RK.) W 1969 był szczególnie
nieszczęśliwy, z powodu bycia w The Beatles. Tak jak młodszy brat,
zepchnęli go zupełnie na dalszy plan. Wracał z sesji nagraniowych bardzo
zdenerwowany... To był wtedy dla niego bardzo zły okres... Wkurzał go
najbardziej Paul...
Choć wydaje się, że relacje George’a z Johnem były dużo lepsze
niż te z Paulem to jednak Paul odnosił się do wszystkich przynoszonych przez
młodszego o 8 miesięcy kolegi piosenek bardzo entuzjastycznie. John odnosił się
do nich o wiele bardziej krytycznie – jak to w swoim stylu. Paul był zachwycony
od razu takimi utworami jak ‘I Want To Tell You’ czy ‘Within You Without You’. Także na filmie, w czasie sesji ‘Get Back’ zgromadzeni w studiu byli świadkami kilku obraźliwych dla George’a komentarzy Johna (na temat piosenek tego pierwszego). W filmie jest scena gdy Paul zaczyna śpiewać własną piosenkę ‘Domino’, gdy w tym samym czasie George próbuje zagrać coś swojego. W takiej samej sytuacji podobnie lekceważąco zachowują się John i Yoko, tańczący walca, wcale nie zainteresowani tym co ma do zaproponowania George.
GEORGE: Nigdy nie
zgadzałem się z tezą, że muzyka pop jest banalna, choć nie jest to czasami takie
oczywiste. Zdarzały się wspaniałe momenty w muzyce pop, tak samo zresztą jak w
muzyce klasycznej. Kiedy robiliśmy 'Peppera', wydawało nam się że dotykamy
czegoś, co będzie bardziej trwałe. Kombinacja użycia wpływów muzyki klasycznej
na rock and roll wydawała mi się bardzo dobra. Sądziłem,że robimy coś co sprawi,
że te dwa światy do siebie się zbliżą. Zawsze raził mnie snobizm muzyków
klasycznych wobec tych od rock and rolla i na odwrót - z klapkami na oczach nie
pozwalających się otworzyć na coś nowego czy innego. Nie umieli dostrzec innych
stron muzyki. Myślałem o tym, jakie to szalone. Muzyka jest czymś wspaniałym, na
Boga, dlaczego ograniczać się do jednej rzeczy.
GEORGE: Gdy Ringo poszedł do szpitala z migdałkami (1964, zastępował go krótko
Jimmy Nichols, trasa do Australii – RK) jako jedyny chciałem przerwać trasę.
Wydawało mi się, że to lojalne wobec Ringa jako całego zespołu. Oponował Brian i
zdaje się Paul. Że przerwa zaszkodzi naszej karierze...
GEORGE: Cóż, Paul jest ... jak można było błysnąć, mając w zespole kogoś
takiego jak Paul i John.
GEORGE: Paul jest osiem miesięcy starszy... Cóż, nadal jest starszy o te
osiem miesięcy...
Obserwując dodatki video do Antologii można dostrzec pewne minimalne
ironiczne uśmieszki George’a podczas wypowiedzi Paula. Z pewnością praca nad
Antologią poprawiła ich relacje ale bliskim kumplami już nie byli. Chociaż...
- Minęło trochę czasu, i może
śmierć Johna uleczyła wszystkie rany, jakie odnieśli The Beatles w
czasie rozpadu, w czasie tych wszystkich procesów ?
GEORGE: Taaa. Wszyscy jesteśmy
przyjaciółmi. Ringo i ja zawsze nimi byliśmy, może z wyjątkiem
półtorej godziny kiedyś tam, i zawsze będziemy. Mieliśmy z
Paulem parę lat, kiedy za dużo ze sobą się nie kontaktowaliśmy,
ale myślę, że Paul bardzo pod tym względem wydoroślał. Zabawna
rzecz, ale zrobienie przez niego filmu „Give My Regards To Broad
Streetę, który okazał się totalną klapą, okazało się, tak
myślę, dobre dla niego. To upokorzyło go trochę ale i otworzyło
na wiele więcej. Tak więc jesteśmy dobrymi przyjaciółmi i
widujemy się, kiedy tylko możemy
- Czy teraz jest już łatwiej rozmawiać o The Beatles ?
GEORGE (1987): Taaa…Ciągle myśleliśmy o tym okresie
nasilenia wśród nas, ale przecież mieliśmy swój wspaniały okres, kiedy
wzajemnie siebie wspomagaliśmy, każdy mógł na każdym polegać. Mieliśmy sporo
zabawy, choć w zasadzie byliśmy wszyscy jak w klatkach dla zwierząt. To była ta
dobra strona bycia w zespole, inaczej niż Elvis, samotny jeden Elvis, zdany w
każdym najcięższym momencie tylko na siebie samego. Nawet jeśli miał ze sobą 29
kumpli, był tylko sam. Nas za to było czterech. Olbrzymia presja była
podzielona na wszystkich, pewnie byłaby zbyt duża dla każdego indywidualnie
Wrzesień 1969 (rozmowa trzech Beatlesów).
JOHN: Zawsze rozdzielaliśmy single
między siebie. [zwraca się do Paula] Mieliśmy patent na single,
oni [George, Ringo] nie dostawali nic! Nigdy nie zaoferowaliśmy
George'owi nawet strony B, choć mogliśmy mu ich tyle dać, ale
byliśmy parą ludzi, którzy mieli i strony A i strony B.
PAUL (odpowiada, nie spoglądając
nawet na George'a, siedzącego tuż obok): To wyglądało tak, że do
tego roku, jak sądzę, nasze piosenki były lepsze od tych George'a.
W tym roku jego utwory są co najmniej tak samo dobre jak nasze.
GEORGE (szybko reaguje): To mit,
ponieważ większość piosenek z tego roku napisałem rok temu a
nawet jeszcze rok wcześniej. Może teraz mnie po prostu nie obchodzi
czy one wam się podobają czy nie, nagrywam je. Gdybym nie dostał
na nie miejsca, nie naciskałbym, zapomniałbym o tym. W każdym
razie w ciągu ostatnich dwóch lat, dałem trochę więcej numerów.
JOHN: Wiem o czym on mówi. Ludzie mi
mówili, że bywałem bardziej stanowczy niż musiałem.
GEORGE: Niespecjalnie staram się o
uznanie. Nie w tym rzecz. Po prostu zrobiło się nagle miejsce dla
mnie.
PAUL: Czy mi go brak ? [George’a] Oh, oczywiście. To takie
smutne. Tak samo z Johnem. Masz takie uczucie zamknięcia, finału czegoś… Zawsze
tak jest ze śmiercią. Przez dlugi okres jakże często chciałem do niego
zadzwonić, ale po chwili dopiero pomyślałeś: Kurwa, nie mogę tego zrobić! To
jest straszne, naprawdę!... Chodzi o to, że znałem George’a najdłużej, dłużej niż
innych z The Beatles. Nie znaczy to oczywiście, że znałem go lepiej, ale znałem
go dłużej. Był tym dzieciakiem w szkolnym uniformie z ogromną fryzurą na
głowie, który wsiadał do autobusu na następnym przystanku po moim. Któregoś
dnia usiadł koło mnie i zaczęliśmy rozmawiać o rock and rollu. Pożyczaliśmy
sobie płyty, uczyliśmy się wspólnie akordów, nawet próbowaliśmy kupić razem
gitarę. Robiliśmy tyle rzeczy razem jak typowe nastolatki, autostopem do
Harlech, łapanie ptaków. [Paul milknie na chwilę]. Nie mogę uwierzyć, że to
koniec. To okropne uczucie gdy zdajesz sobie z tego sprawę. Tak samo jak z
Johnem, z tym wyjątkiem, że przy śmierci Johna towarzyszył mi ogromny gniew.
Kutas nad kutas… [Paul syczy ze złością odnosząc się do Marka Chapmana,
mordercy Johna. Kręci z niedowierzaniem głową]. Podał mu rękę, wymienili uścisk dłoni… Teraz
George odszedł także. To niemiłe uczucie, bardzo… [Paul ścisza głos, milknie]
wywiad z Paulem (The Observer: Macca beyond. 18 września 2005)
- 'Not Guilty' z albumu 'George
Harrison' została napisana w czasie sesji do albumu 'The Beatles'
jako przytyk do swoich starych kolegów z zespołu?
Wszyscy
uważali, że po rozpadzie zespołu, czterej Beatlesi byli chętnie
rozwiązywać swoje problemy w sposób przyjacielski, a nawet podjąć próbę
współpracy. Przynajmniej tak się czuli, dopóki Paul nie zaatakował ich w
sądzie.
GEORGE: Wciąż
nie mogę zrozumieć takiego postępowania Paula... Może powodem było to,
że nasz, mój i Johna, nowy materiał muzyczny był lepiej odbierany niż
Paula ?
---------------
- [2007] W The Beatles, twoje linie
basu zawsze wydawały się lepsze lub bardziej melodyjne w tych
piosenkach, które nie były twoje. Czy to dlatego, że miałeś
więcej czasu na pomysł co w tym zrobić, jak zagrać, czy może
inni mieli pomysły dla ciebie?
PAUL: To
chyba było...uhm... Kiedy ktoś inny śpiewa, moją rolą jest
zagrać tak linię basu, by była uzupełnieniem dla tego jak on
śpiewa. W moich rzeczach, pewnie..., hm... nie jestem pewien czy to
tak jest naprawdę, to jest tak jak analizowanie siebie samego.
Chciałbym wrócić i ich posłuchać wszystkich. Może byłem
bardziej nudny, leniwy na swoich nagraniach ? Jeśli tak jest
rzeczywiście, to może rzeczywiście moją rolą było wymyślenie
czegoś lepszego w linii basu. Kiedy śpiewam, myślę, że wszystko
co jeszcze trzeba chłopie zrobić to podłożyć bas, a nie w stylu,
muszę coś wymyślić do tego numeru! Taaa, więc gdzie były te
dobre linie basu ? 'Taxman' było dobre, to był George...
-
'Something'.
PAUL:
Tak, dobre, to znowu George. W 'Come Together' także, to był John.
Taaa, to prawdopodobnie prawda?
- Na
wielu piosenkach George'a, można cię usłyszeć w większym
wsparciu numeru, czy to instrumentalnym czy w chórkach. Trudniej
jest wykryć tam Johna. Jaki był udział Johna we wspieraniu
piosenek George'a i jak bardzo kreatywny był w ich powoływaniu do
życia?
PAUL:
Współpracowaliśmy i wspieraliśmy się we wszystkim co robił
którykolwiek z nas. Nie było zbyt dużo w tym rywalizacji, nigdy
gdy już dochodziło do nagrań, bardziej spieraliśmy się o to, co
jest najlepsze dla piosenki. Wiele przecież naszych rzeczy nagranych zostało specjalnie w
3-częściowych harmoniach, dlatego tylko, że było nas trzech, ja,
John i George. Nie sądzę, żeby któryś był bardziej wspierany
przez resztę, po prostu pasowaliśmy przy tym. Tylko co najlepsze
dla songu. Możliwe jest... Widzisz, jestem wielkim entuzjastą, np.
na 'Something' ja zrobiłem harmonie dla wiodącego wokalu 'George'a.
Byłem bardzo nastawiony do tego utworu na 'hurra!'. Przez mój
entuzjazm, zapał. Podczas gdy John możliwe, że tylko brał w tym
udział. Mógł na to także wpaść John [harmonie], ale tak się złożyło,
że ja na to wpadłem pierwszy.
Muzyczny blog * Historia The Beatles * Music Blog
Polski blog o najwspanialszym zespole w historii muzyki.
Polski blog o najwspanialszym zespole w historii muzyki.
