STYCZEŃ. Rozpoczynam kalendarium ostatniego roku życia Johna. W grudniu 1980 lider The Beatles zginie i tym samym skończą się marzenia o reaktywacji Wielkiej Czwórki. Trudno jednoznacznie odpowiedzieć, czy z czasem John i George (a ci dwaj byli najbardziej zadowoleni z rozpadu zespołu) zmienili by zdanie i czwórka muzyków mogłaby się spotkać na jakimś rocznicowym koncercie, a może nawet nagrać płytę. To tylko hipotezy. Znamy wypowiedź JOHNA z 1980: Nie widziałem się z Beatlesami sam nie wiem jak długo. Nie przychodzi mi nawet na myśl, kiedy to było. Zresztą to nieistotne. Nie zrobiłoby mi różnicy, gdybym często ich widywał, ani gdybym nie zobaczył ich już nigdy.
W swym mieszkaniu w nowojorskim budynku Dakota John rozpoczyna nowy okres życia, pisząc najbardziej wzruszający, czterostronicowy list do swego angielskiego kuzyna. Mam Już prawie czterdziestkę - stwierdza w nim. Mam nadzieję na początek życia, ma się rozumieć. Chciałbym, żeby było w nim mniej "kłopotów", a więcej... czego? Sam nie wiem. Całość kończy wzruszającymi słowami, Jestem przerażony myślą o wyjeździe do Anglii, bo wiem, że byłby to ostatni raz, kiedy widziałbym się z Mimi + jestem tchórzem w kwestii pożegnań...
Fred Seaman [asystent Lennonów]: "[W tym miesiącu] Yoko zaczęła się dziwnie zachowywać, czemu towarzyszyło znaczne pogorszenie jej wyglądu fizycznego. Miała zmizerowaną twarz, blado - przeźroczyste oczy, a na dodatek coraz więcej czasu spędzała w łazience, wydobywając z siebie prychające dźwięki, którym często towarzyszyły również torsje. Uświadomiłem wreszcie sobie, że jedzie na heroinie. Kiedy John widywał się z nią, krążył badawczo dookoła, żeby po chwili walnąć jej kazanie o wampirzych godzinach życia i okropnym, podobnym do zombie wyglądzie".
John i Yoko w sklepie ze zdrową żywnością przy East Side wpadają na producenta muzycznego, Jacka Douglasa. Jack będzie współproducentem ostatniego albumu ex-Beatlesa, ale jeszcze o tym nie wie. Poznał Johna w 1971 roku, kiedy pracował jako drugi inżynier przy produkcji albumu "Imagine". Obaj panowie spotykali się kilka razy w czasie "straconego" weekendu Lennona (lata 1973-1973).
George rozpoczyna lata osiemdziesiąte pracując razem z kolegami z trupy Monty Pythona nad ekspansją magazynu ekologicznego 'Vole'. W 1980 roku ex-Beatles został członkiem Greenpeace i CND (Campaign for Nuclear Disarmament), protestował również przeciwko używaniu energii jądrowej wraz z organizacją Friends of the Earth w Londynie,oraz pomógł sfinansować Vole, ekologiczny magazyn założony przez członka Monty Pythona, Terry'ego Jonesa.
Paul McCartney... To będzie jego pechowy początek roku. Ale po kolei...
1 stycznia - Królowa Elżbieta desygnuje Cliffa Richarda do medalu MBE. Cliff jest zaledwie trzecim wykonawcą rockowym, który otrzymuje to wyróżnienie. Wcześniej otrzymali je The Beatles i Elton John. George Harrison przyznał, że oglądanie występu Cliffa Richarda zainspirowało go do nauki gry na gitarze. Po obejrzeniu jego koncertu pomyślał: "Cholera, mogę to zrobić lepiej". Przed swoją śmiercią John Lennon mówił, że w muzyce brytyjskiej nie było niczego wartego słuchania poza Cliffem i The Shadows. Gdy brał udział w konkursach radiowych oceniając aktualnie wydawane single Lennon żartował przy ocenie płyty Richarda, że "Cliff nagrywa nowy singiel co tydzień". Cliff Richard z kolei wspominał swoje doświadczenia z Abbey Road Studios, zauważając z przymrużeniem oka, że to on "wynajmował" studio The Beatles, ponieważ nagrywał tam wcześniej. Podkreślił jednak, że to The Beatles uczynili Abbey Road sławnym na całym świecie, choć czasem ścierał się z Fabsami, że ciągle zajmowali "jego" studio. Cliff w Wielkiej Brytanii jest na trzecim miejscu, po The Beatles i Elvisie, z ilością sprzedanych singli. W 1995 roku otrzymał tytuł szlachecki. Sir Cliff miał 130 singli, albumów i EP-ek, które znalazły się w
pierwszej dwudziestce w Wielkiej Brytanii,co jest wynikiem lepszym niż jakikolwiek inny artysta, w trakcie ponad sześciu dekad w branży muzycznej.W 2021 roku zapisał się również w historii jako pierwszy muzyk, który miał album w Top 5 brytyjskiej listy przebojów w ośmiu kolejnych dekadach.
Mimo swoich niezaprzeczalnych osiągnięć, przez wiele lat Sir Cliff był niezwykle zazdrosny o The Beatles. Sir Cliff wpadł w złość po tym, jak Sir Paul, John Lennon, George Harrison i Ringo Starr zdobyli międzynarodową sławę dzięki wywiadowi w USA. Wyrzucał swojemu ówczesnemu menedżerowi, Peterowi Gormleyowi, brak podobnego sukcesu, mimo że pojawił się w programie The Ed Sullivan Show trzy lata przed The Beatles, w 1964 roku. Sir Cliff, który określał siebie jako „zmęczonego ich wszechobecnością”, narzekał: „Za każdym razem, gdy otwieram gazetę, wszystko, co widzę, to The Beatles.” „To absurdalne! Czy wszyscy o mnie zapomnieli? Co się dzieje?” – wykrzykiwał Sir Cliff.Jego menedżer, Peter Gormley, uspokoił go, pytając, czy nadal rezerwuje koncerty, wyprzedaje sale i ma single w Top 10 – na wszystkie pytania Sir Cliff odpowiedział „Tak”. Wtedy Gormley powiedział: „To w takim razie, po co się martwisz, stary? Jest miejsce dla każdego.”Sir Cliff później przyznał, że Gormley „miał absolutną rację” i że „sukces The Beatles to głupota”, o którą niepotrzebnie „się przejmował”. We wcześniejszych latach Sir Cliff był bardziej wspierający wobec The Beatles, a kiedy spotkali się po raz pierwszy na domowej imprezie w 1963 roku, żartowali ze swojej rywalizacji.Sir Cliff wspominał: „John Lennon był bardzo zabawny i poprosił mnie, żebym opóźnił wydanie mojego następnego singla, żeby dać szansę ich następcy 'Please, Please Me'.”W późniejszych latach Sir Paul przyznał, że „głównym powodem”, dla którego The Beatles wyjechali do Hamburga w Niemczech, był właśnie Sir Cliff. Powiedział: Cliff i The Shadows mieli wszystko pod kontrolą w Wielkiej Brytanii. W swojej autobiografii z 2020 roku, The Dreamer, Sir Cliff stwierdził, że wiedział, iż „radzi sobie dobrze”, ale nigdy nie wierzył, że jest tak dużym zagrożeniem dla The Beatles.Dodał: „Nie wiedziałem, że zmuszamy naszą konkurencję do emigracji! No cóż, z jakiegoś powodu to dla nich zadziałało... Byli niesamowici.
W latach 60. rywalizacja zaostrzyła się, gdy nagrywali nowe materiały – Sir Cliff pracował nad Good News, a The Beatles nad Magical Mystery Tour. Cliff Richard powiedział: „Oni są na zawsze kojarzeni z Abbey Road, studio numer dwa. Jednak, co zabawne, Paul McCartney powiedział mi, że zawsze mieli poczucie, że byłem ulubieńcem EMI i mogli z niego korzystać tylko wtedy, gdy mnie tam nie było.” Sir Paul powiedział mu: Za każdym razem, gdy dzwonimy, żeby zarezerwować studio, słyszymy: Nie, nie możecie go mieć – Cliff go używa!' Richard uznał jego reakcję za „zabawną” i wyjaśnił: Za każdym razem, gdy ja proszę o możliwość skorzystania, zawsze słyszałem, że to wy tam jesteście. Chociaż później obaj się z tego śmiali, przez pewien czas Sir Cliff był tym niezwykle sfrustrowany, uważał The Beatles za swoich „głównych rywali”, ale nie zawsze tak się czuł wobec zespołu. Zapytany kiedyś, czy uważa, że The Beatles będą „wielcy”, Sir Cliff odpowiedział: Nie sądzę, ich nazwa brzmi jak coś, na co się nadeptuje! Sir Cliff zauważył później, że nie była to jego „najlepsza przepowiednia” i często zastanawiał się, co by się stało, gdyby to on wyjechał do Hamburga zamiast The Beatles. Powiedział: W chwilach rozmyślań czasami zastanawiam się: Co by się stało, gdyby to było na odwrót?
Oj, Cliff, a talent kompozytorski Johna i Paula ?o
Paul McCartney i Cliff Richard wystąpili razem na scenie w 2018 roku. Wystąpili podczas koncertu w londyńskim O2 Arena, gdzie McCartney zaprosił Sir Cliffa do wspólnego wykonania piosenki "I Saw Her Standing There", klasycznego utworu The Beatles. Było to szczególne wydarzenie, które połączyło dwóch legendarnych artystów brytyjskiej muzyki pop. Dlaczego akurat ta piosenka? Cliff Richard nagrał "I Saw
Her Standing There" na singlu. Został on wydany w 1963 roku, a był to
cover popularnej piosenki The Beatles, która pierwotnie znalazła się na
ich debiutanckim albumie "Please Please Me". Wersja Cliffa Richarda była jednym z jego singli, który odniósł sukces na brytyjskich listach przebojów.
Do Cliffa wrócimy pod koniec tego postu.
2 stycznia - Wings przygotowują się do trasy koncertowej po Japonii, którą Paul zapamięta do końca życia. Paul z zespołem przez ponad siedem dni (do 10 stycznia) ćwiczy repertuar na te koncerty w małym studiu zwanym Mill (Hogg Hill Mill to wiatrak typu "post mill" - kozłowy- znajdujący się w Icklesham, w hrabstwie East Sussex w Anglii. gdzie Paul ma w nim prywatne studio nagraniowe).
Skład zespołu w tamtym czasie był następujący: Paul McCartney - wokal, gitara basowa, instrumenty klawiszowe, Linda McCartney - wokal, instrumenty klawiszowe, Denny Laine - wokal, gitara, instrumenty klawiszowe, Laurence Juber - gitara prowadząca, Steve Holley - perkusja.
11 stycznia - Pojawienie się George'a Harrisona na ostatnim Grand Prix Wielkiej Brytanii, zostaje odnotowane w programie dokumentalnym 'Brian Moore Meets Niki Lauda' sieci ITV. Program emitowany jest w godzinach 21.00 - 21.58.
12 stycznia - Państwo McCartney'owie, ich dzieci oraz członkowie zespołu Wings odlatują z lotniska Heathrow, kierując się do Kraju Kwitnącej Wiśni. W trakcie podróży cała świta zatrzyma się na krótko w nowojorskim Stanhope Hotel, usytuowanym po przeciwnej od mieszkania Johna i Yoko części Central Parku.
14 stycznia - Późnym wieczorem Paul próbuje się dodzwonić do mieszkania Johna. Ma ochotę go odwiedzić i podzielić się z nim "zielem jak dynamit". Słuchawkę jednak podnosi Yoko, odmawiając przekazania jej Johnowi. Yoko niepokoi się po wysłuchaniu informacji, że Paul jest w drodze do Japonii, Tokio, gdzie zamierza się zatrzymać w ulubionym hotelu Johna i Yoko, Okura, w którym to para zawsze się zatrzymywała podczas odwiedzin Japonii.
W tym samym czasie w Anglii na ekrany kin wchodzi wyprodukowany przez firmę Harrisona, Handmade Films obraz Monty Pythona, "The Life Of Brian", w którym w krótkiej roli wystąpił George. W ciągu kilku następnych dni oficjele kościelni zaczną domagać się wprowadzenia zakazu emisji filmu. Na zdjęciu obok ex-Beatles w środku. Po lewej Eric Idle, po prawej John Cleese.
16 stycznia - Paul z rodziną i wszyscy członkowie Wings przybywają do Tokio. Trasa po Japonii ma składać się z 11 koncertów, początek 21 stycznia, koniec 2 lutego. Paul tym razem otrzymuje wizę, a pamiętamy, że w 1976 jego podanie o nią zostało odrzucone (z powodu wcześniejszego aresztowania za posiadanie marihuany w Szwecji w 1972 roku). Zgoda jest uwarunkowana tym, że Paul ma przebywać w Japonii 18 dni, a potem udać się do Chin na kilka niezapowiedzianych koncertów. Po jego przylocie na międzynarodowe lotnisko tokijskie Narita celnicy odkrywają w bagażu ex-Beatlesa, a także w kapturze jednego z jego dzieci 219 gramów marihuany. „Kiedy ten facet wyciągnął to z walizki, wyglądał bardziej zakłopotany niż ja” – wspominał PAUL. „Myślę, że chciał to po prostu schować z powrotem i zapomnieć o całej sprawie, ale no cóż, tam to było. Nie próbowałem tego ukrywać. Przyjechałem prosto z Ameryki i wciąż miałem amerykańskie podejście, że marihuana nie jest taka zła. Nie zdawałem sobie sprawy, jak surowe jest podejście Japończyków. Przyznałem się w noc mojego aresztowania i przeprosiłem za złamanie japońskiego prawa, ale oni i tak chcieli wiedzieć wszystko. Musiałem opowiedzieć całą historię swojego życia—szkołę, imię ojca, dochody, a nawet o moim medalu od Królowej.”
Muzyk zostaje zatrzymany, zakuty w kajdanki i poddany godzinnemu przesłuchaniu przez policjantów z wydziału narkotyków. Dalszy ciąg przesłuchań ma się odbyć następnego dnia, co nie przeszkadza japońskim promotorom trasy nagłaśniać koncerty. Nieco później tego samego samego wieczoru, świadomi grozy całej sytuacji wydają oświadczenie, że sprzedali ponad 100 tysięcy biletów więc ich straty wyniosą ponad milion jenów.
„To wszystko jakieś nieporozumienie” – protestował PAUL:, gdy agenci Biura zakuwali go w kajdanki. Został zabrany do Centrum Nadzoru Narkotyków na przesłuchanie. W ciągu 11 godzin trasa Wings została odwołana, a McCartney znalazł się w celi o wymiarach 1,2 x 2,4 metra w tokijskim więzieniu, znany teraz jako wiezień nr 22 spędza noc w areszcie, reszta jego rodziny i zespołu wprowadza się do hotelu Okura. Wkrótce odwiedził go brytyjski wicekonsul, który powiedział byłemu Beatlesowi, że grozi mu kara nawet do ośmiu lat więzienia.
PAUL: Moja pierwsza noc była najgorsza. Nie mogłem spać. Byłem przerażony możliwością, że przez lata nie zobaczę mojej rodziny. Wszyscy
z niepokojem czekają na rozwój sytuacji. Źródła bliskie osób
zainteresowanych tą sprawą informują nieco później, że do aresztowania
Paula mogło dojść przez donos ze strony Yoko. W wyniku zaistniałej
sytuacji we wszystkich mediach w kraju jest zakaz emitowania muzyki
Wings. Linda stwierdza: "To moja pierwsza i ostatnia wizyta w Japonii. Wzięli całą sprawę tak na serio tylko z powodu tego, że Paul jest taki znany".
Po latach jeszcze PAUL: wracał do tych wydarzeń: Cóż, do dziś nie mam pojęcia, co mnie do tego skłoniło. Nie wiem, czy to była po prostu arogancja, czy coś innego. Może myślałem, że nie otworzą mojej walizki… Teraz nie potrafię już wczuć się w tamten sposób myślenia... Mogłem niemal przekonać samego siebie, że ktoś mnie wrobił. Nie sądzę, żeby tak było, ale kiedy ogląda się nagrania z wiadomości – facet otwiera walizkę, a tam, tuż na wierzchu… To wygląda jak książka pop-up – proszę bardzo, zobaczcie to!To była najbardziej szalona rzecz w moim życiu – wjechać do Japonii, gdzie za posiadanie trawki grozi siedem lat ciężkich robót, i być tak beztroskim. Położyłem wielką cholerną torbę z tym towarem prosto na wierzchu walizki. Dlaczego nawet nie schowałem jej w sweter? Patrzę teraz na te nagrania i myślę sobie: „To nie mogłem być ja”. 
17 stycznia - Przesłuchanie Paula trwa ponad 6 godzin. Artysta wyjaśnia, że marihuana, którą starał się przeszmuglować miała być wyłącznie do jego użytku, że jest także mniej toksyczna niż alkohol. Sąd okręgowy w Tokio zgadza się na kolejne dni przesłuchiwania muzyka . Podczas pobytu za kratami Więzień nr 22 – jak nazywano Paula – zaimponował strażnikom swoją uprzejmością. Nie pozwolono mu mieć gitary ani przyborów do pisania, więc czas spędzał na ćwiczeniach i rozmowach z innymi więźniami. PAUL później powiedział, że ogólnie był dobrze traktowany, z wyjątkiem porannych przesłuchań. „Złożyłem zeznanie w noc aresztowania i przeprosiłem za złamanie japońskiego prawa, ale oni wciąż chcieli wiedzieć wszystko. Musiałem opowiedzieć całą swoją historię życia – szkoła, imię ojca, dochody, a nawet mój medal od Królowej”. Szóstego dnia od aresztowania Linda mogła go odwiedzić. Przyniosła mu kanapkę z serem, czyste ubrania i kilka książek science fiction. Ósmego dnia sytuacja zaczęła się uspokajać, a władze uznały, że Paul wystarczająco już ucierpiał. Następnego dnia został zwolniony i zabrany bezpośrednio na lotnisko. W geście wobec wielu zawiedzionych japońskich fanów Paul złapał akustyczną gitarę w hali odlotów i improwizował krótką melodię dla kamer telewizyjnych.
W programie telewizyjnym Wingspan z 2000 roku PAUL powiedział swojej córce Mary: „Nie wiem, co mnie opętało, żeby po prostu wrzucić tę cholernie wielką torbę trawy do walizki. Jak o tym myślę, to aż mną wstrząsa”.
Od powrotu do Japonii na trasę koncertową w 1990 roku McCartney występował tam wielokrotnie, bez dalszych incydentów.
Do tej historii dopisano dwa interesujące przypisy, z których pierwszy jest tragiczny. Kilka dni po aresztowaniu Paula, 29-letni Kenneth Lambert pojawił się przy kasie lotniska w Miami i zażądał biletu do Japonii, aby „uwolnić Paula”. Nie miał pieniędzy ani dokumentów. Doszło do kłótni, podczas której Lambert wyciągnął realistycznie wyglądający pistolet-zabawkę. Obecny na miejscu policjant zastrzelił młodego mężczyznę.
Drugi przypis dotyczy reakcji Johna Lennona na aresztowanie jego byłego partnera. Według gospodyni pracującej dla niego w Dakota, po usłyszeniu tej wiadomości John podobno powiedział: „Jeśli naprawdę potrzebuje trawy, to chyba jest wystarczająco dużo ludzi, którzy mogą to dla niego przewieźć. Jesteś Beatlesem, chłopie, Beatlesem. Twoja twarz jest na każdym zakątku tej pieprzonej planety. Jak mogłeś być tak głupi?”.
21 stycznia - W czasie gdy Paul wciąż przebywa w japońskim areszcie, w Wielkiej Brytanii dochodzi do telewizyjnej premiery filmu z serii z Jamesem Bondem, "Live And Let Die", do którego Paul z Wings napisali ścieżkę muzyczną. Film emituje wieczorem stacja ITV. W filmie z 1973 roku w Jamesa Bonda wcielił się po raz pierwszy (w sumie siedem razy) Roger Moore.
Beatlesi poznali aktora, wtedy bardzo popularnego z powodu gry w serialu "Święty", w czasie wręczania im nagrody na imprezie organizowanej przez New Musical Express - Pool Winners Concert w 1964. Był to pierwszy publiczny występ zespołu od 15 tygodni – na widowni Empire Pool (Wembley) w Londynie zasiadło ok. 10 000 widzów. Najlepszym wokalistą zostaje Cliff Richard, Muzyczną Osobowością – Elvis Presley, wokalistką - Brenda Lee. Całe wydarzenie filmuje telewizja ABC. Z pucharami otrzymanymi do Moore'a Beatlesi się bawią, Ringo wkłada swój na głowę jak koronę, John udaje, że z niego pije.
Tego samego dnia pozostali członkowie Wings, Denny, Lurence i Steve opuszczają Japonię. Dwa ostatni lecą do Ameryki, Denny do Cannes, gdzie podpisuje umowy na publikacje swoich solowych utworów, które pojawią się nieco póżniej na jego albumie "Japanese Tears". Paul o tym się dowiaduje wciąż siedząc w więzieniu i jest oczywiście niezadowolony. Z pewnością humor mu poprawia telegram, adresowany do niego i Lindy o treści: "Wszystko będzie w porządku. Niech Was nie opuszcza nadzieja. Będzie cudownie widzieć Was wkrótce znowu w domu. Niech Wam Bóg błogosławi. George i Olivia".
21 stycznia - Linda odwiedza męża w więzieniu: Zawiozłam mu kilka książek, bo nie pozwolili mu trzymać gitary ani magnetofonu. O dziwo wygląda całkiem dobrze. W trakcie mojej wizyty potrafił się śmiać i opowiadać dowcipy. Prawda jest taka, że śmiejąc się spowodował to samo u mnie, a uwierzcie mi, przez ostatni tydzień niewiele miałam ku temu powodów. Ringo skomentował to krótko: Zawsze jest takie ryzyko, jeśli ktoś ma do czynienia z narkotykami. Paul nie miał po prostu szczęścia.
25 stycznia - Po dziesięciu dniach spędzonych w więzieniu Paul wreszcie zostaje uwolniony i natychmiast deportowany z Japonii. Wychodząc opowiada, ze w areszcie zgubił swoją obrączkę ślubną: Teraz noszę zrobioną ze spinacza. Urzędnicy biura prokuratura rezygnują ze stawiania zarzutów muzykowi i stwierdzają: "Przeciwko panu McCartney'owi nie zostały wniesione żadne oskarżenia, ponieważ marihuanę zamierzał wykorzystać wyłącznie do celów osobistych, a poza tym odbył już i tak dostateczną karę". W 2004 roku PAUL wrócił jeszcze raz do "japońskich" wspomnień: Byłem wtedy Nowym Jorku i miałem świetną trawkę. Doskonały towar. Mieliśmy lecieć do Japonii i wiedziałem, że nie będę w stanie niczego tam zdobyć. Ten towar był zbyt dobry, żeby go spuścić w toalecie. Pomyślałem, że wezmę go ze sobą. Ostrzegano mnie przed tym. Ale pomyślałem: "Co mi tam!" Byłem niesamowicie beztroski w całej tej sprawie. W Ameryce prezydent Carter powiedział, że uważa, iż marihuana powinna być zdekryminalizowana. Może myślałem sobie: "Hej, to nie taki wielki problem". W moim umyśle robiłem to, co robiłoby wielu innych. To było jak kradzież słodyczy z szkolnego sklepiku, a ja akurat byłem tym, który został przyłapany. Patrząc wstecz, nie jest to zbyt cudowne, być zamkniętym w japońskim więzieniu. Kiedy przyjechałem, myślałem: "To burza w szklance wody, zaraz wyjdę". Potem brytyjski wicekonsul powiedział mi, że mogę dostać siedem lat ciężkich robót. Wtedy zaczęło się robić naprawdę niepokojąco. Pierwsze trzy dni nie mogłem spać. Piątego dnia Linda mogła mnie odwiedzić, a ja nigdy nie spędziłem nocy bez niej od czasu, kiedy się pobraliśmy. To było naprawdę ciężkie. Tylko cienki materac na podłodze. Musiałem myć się wodą z muszli klozetowej. Dzieliłem wannę z facetem, który był w więzieniu za morderstwo. Bałem się ściągnąć garnitur, bo obawiałem się, że mnie zgwałcą. Ale widziałem wszystkie te filmy o jeńcach wojennych i wiedziałem, że trzeba utrzymać ducha. Więc organizowałem śpiewy z innymi więźniami. Nie miałem wtedy pojęcia, jak reaguje świat na to wszystko. Część reakcji była oczywiście nieprzychylna. Ale było też trochę "Hej, Paul, zrobiłeś coś złego, dobrze, że to zrobiłeś". Dla mnie najgłupszą rzeczą było to, że narażałem innych ludzi na niebezpieczeństwo. Jestem tym marynarzem z Liverpoolu, prawda? Spoko, jeśli złapią mnie w Maroku – poradzę sobie z tym. Ale jestem żonaty, mam dzieci, a złapanie mnie w Maroku – to po prostu nie wypada. Bez wątpienia, to było najgłupsze, co zrobiłem w całym swoim życiu.Oczywiście, teraz to jedna z rzeczy, z których jestem zapamiętany. Niedawno poszedłem na spacer sam po Hollywood Hills. Grupa nastolatków minęła mnie. Jeden z nich odwrócił się do mnie i powiedział: "Hej, Macca, jesteś gościem! Chciałbyś dołączyć do nas na jointa?" Dla mnie to ogromny komplement, że banda dzieciaków myśli, że mógłbym się z nimi zapalić. Paul dociera do kraju i swojej posiadłości Peasmarsh w Sussex 26 stycznia zamyka się ze swoimi najbliższymi przed całym światem. Czuje, że koledzy z zespołu Wings mogą mieć do niego ogromne pretensje, bo on sam jest osobiście odpowiedzialny za straty nie tylko swoich kolegów, ale sprzedawców biletów czy promotorów nieodbytej trasy, którą jak się okazuje wcześniej nie ubezpieczył. W tym samym czasie Denny Laine w Rock City Studios w Sheperton pośpiesznie kończy swój nagrania do swego albumu "Japanese Tears". Tytuł wiele mówi, z pewnością dowiaduje się o tym ex-Beatles. Album muzyka ukaże się tuż przed śmiercią Johna, 6 grudnia 1980 roku. Nie odniósł żadnego sukcesu choć był później wydawany pod różnymi tytułami z różną zawartością. Jednym z ciekawszych utworów na krążku piosenka "Send Me The Heart" napisana wspólnie z Paulem w czasie sesji Wings do albumu "Venus and Mars" w 1975.
26 stycznia - W 'The Sun' opisana jest cała historia Paula z wyjazdu do Japonii. Cytowana jest jego wypowiedź: Już nigdy nie zapalę trawy.
30 stycznia - Paul nagrywa swój występ do programu ITV poświęconemu George'owi Martinowi, producentowi The Beatles, "This Is Your Life", do którego wcześniej zaproszenie odrzucił George Harrison. George Martin cieszy się w swoim kraju dużym szacunkiem, wszyscy kojarzą go oczywiście jako producenta The Beatles. Największe zaszczyty wtedy jeszcze przed nim. W 1988 roku zostanie odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego (CBE – Commander of the Order of the British Empire) a 24 czerwca 1996 George Martin otrzyma tytuł szlachecki (Knight Bachelor) z rąk królowej Elżbiety II zaswoje za zasługi dla muzyki. Sir George Martin umiera 8 marca 2016 roku.
A muzyka w pierwszym miesiącu? Najlepsza
TOP-10 singli w styczniu 1989 w Wielkiej Brytanii to: 1. Pretenders -
"Brass in Pocket", 2. Billy Preston & Syreeta - "With You I'm Born
Again", 3. Pink Floyd - "Another Brick In The Wall", 4. Madness - "My
Girl", 5. KC & The Sunshine Band - "Please Don't Go", 6. Nolans -
"I'm In The Mood For Dancing", 7. Abba - " I Have A Dream", 8.
Specials - "Too Much Too Young (The Special AKA Live! EP), 9. Beat -
"Tears Of A Clown / Ranking Full Stop", 10. Booker T & The MGs -
"Green Onions". Za oceanem Billboard odnotował na 1-szym miejscu Michaela Jacksona - "Rock With You". Na dalszych miejscach: 2. Captain & Tennile - "DoThat To Me One More Time", 3. Kenny Rogers - "Coward Of The Country", 4. Rupert Holmes - "Escape (Pina Colada Song)", 5. SMokey Robinson - "Cruisin'", 6. Stevie Wonder - "Send One Your Love", 7. Cliff Richard - "We Don't Talk Anymore" (to jego drugi numer, który dostał się do amerykańskiego TOP10, wczęsniej jego "Devil Woman" w 1976 osiągnął tam pozycję 6), 8. Queen - "Crazy Little Thing Called Love", 9. Eagles - "The Long Run" i na 10. Fleetwood Mac - "Sara". Wśród albumów w obu krajach królowały składanki największych przebojów. W USA Donny Summer, na Wyspach ABBY. W dzisiejszym wpisie Sporo było o Cliffie, więc na koniec umieszczam clip jego największego przeboju i w jego dyskografii także mojego numeru 1, "We Don't Talk Anymore".
Historia The Beatles
History of THE BEATLES
Historia The Beatles
