MEAN MR MUSTARD

Album: Abbey Road
Kompozycja: Lennon (100%) & McCartney
Napisana:  pomiędzy marcem 1968 a lipcem 1969
Wydany:  26 września 1969(UK), 1 listopada 1969 (USA)
Nagrywana:  24-25 lipca 1969 (Studia EMI Abbey Road, Studio 2) / 29 lipca 1969 (Studio 3)
Miksowana: EMI Abbey Road: 30 lipca 1969 (Studio 2) / 14 i 21 sierpnia 1969 (Studio 2)
Wytwórnia: Apple
Producent: George Martin
Inżynier: Phil McDonald, Geoff Emerick
Asystenci inżynierów: John Kurlander
Podejścia:  35
Długość: 1:06

Obsada:

JOHN: wokal, gitara rytmiczna (1965 Epiphone ES-230TD Casino), fortepian (1905 Steinway Vertegrand)
PAUL: gitara basowa (1966 Fender Jazz Bass), harmonijny wokal
GEORGE: gitara solowa (1968 Fender Rosewood Telecaster)
RINGO: perkusja (1968 Ludwig Hollywood Maple), tamburyn

Dostępne na:
Abbey Road,1
Anthology 3

JOHN: To taki mój kawałek śmiecia. Czytałem kiedyś w gazecie o takim właśnie podlcu, który  gdzieś ukrył banknoty, i to nie w swoim nosie, no i potem nie mógł później odnaleźć. Napisałem o nim i nie, nie... [rozmowa z Rolling Stone, John, rozwiewając domniemaną inspirację piosenki, po chwili w swoim stylu, dodaje na końcu]:Tutaj to nie ma nic wspólnego z kokainą.

W dyskografii Fab Four w wielu piosenkach występowały fikcyjne postacie i zazwyczaj autorem ich był Paul. Spod jego pióra na świat wyszły takie postacie jak Jude, Joan Maxwell, Desmond, Molly, Jude, JoJo, Loretta, father McKenzie, Michelle, Rocky, McGill, Lil, Nancy, Honey Pie, Martha, Rita, Vera, Chuck, Dave. Wydaje się, że najsłynniejsze z nich to Eleanor z "Eleanor Rigby" oraz Billy Shears, alter ego Ringo Starra na albumie "Sgt. Pepper's..."
John już raczej rzadziej kreował bohaterów swoich piosenek, starając się, by jego postacie miały jakieś umocowania w realnym świecie, czytaj osobach. Przykłady to np "Sexy Sadie", "Dr. Robert" a nawet "Benefit Of Mr. Kite". Wolał, w odróżnieniu do Paula, pisać o swoich osobistych doświadczeniach, używając do tego swojej pogmatwanej gry słowno-muzycznej (np. Semolina Pilchard w "Walrus"). Podczas sławnego pobytu zespołu w Indiach John postanowił skomponować kilka bardziej narracyjnych piosenek. Jedna opisywała kobietę o imieniu Pam, druga o ciekawej postaci czyli Wrednym Panu Musztardzie, bohaterze opisywanej tutaj piosenki.

Współpracownik Beatlesów, Tony Bramwell: Była taka jedna stara żebraczka, która wisiała ciągle koło Knightsbridge, na końcu Hyde Parku w Londynie. Obok baraków wojskowych. Wszystkie swoje rzeczy miała w plastikowych workach i spała tam a parku. Myślę, że ta piosenka ma coś z nią wspólnego.

 Piosenka przywieziona z Indii, gdzie zespół przebywał w pierwszych miesiącach 1968 roku (więcej czytaj na blogu tutaj), została nagrana w czasie roboczych sesji, znanych dzisiaj jako 'Kinfaus Demo', w domu George'a Harrisona w Esher, w hrabstwie Surrey. Ta wersja demo z maja 1968 znalazła się na trzeciej płytce wydanej w 1995 Antologii.

JOHN: Początkowo w numerze "Mean Mr Mustard" zamiast 'his sister Pam' miałem 'his sister Shirley'. Zmieniłem imię na Pam, by jakoś łączyło się z innym numerem [Polythene Pam]. To kawałek z bzdur, które napisałem w Indiach.

Początkowo piosenka miała być przeznaczona na 'Biały Album' i być normalnym utworem, zamiast częścią długiej składanki na 'Abbey Road', skrócona do ledwo ponad minuty. W demo piosenki, nagranej po powrocie z Indii (słyszymy ją na trzeciej płytce 'Antologii') John umieścił w piosence po dwóch zwrotkach mostek, po czym wraca znowu do pierwszej zwrotki. Słowa powtarzają się, tak więc John nie miał jeszcze 

wtedy innego tekstu. moim prywatnym zdaniem szkoda, że utwór nie został rozwinięty, gdyż dla mnie to jeden z lepszych numerów na składance 'Abbey Road', choć oczywiście nie tej klasy, co 'Carry That Weight'. 

Wspomniana przez Johna Shirley, która ostatecznie zamieniona została przez Pam, to przypuszczalnie Shirley Evans, akordeonistka, która pojawia się w"Magical Mystery Tour" (na zdjęciu, obok Johna). Nigdy to niestety nie zostało nigdzie potwierdzone.

Gdy utwór nie zmieścił się, lub został celowo pominięty na 'Białym Albumie' (The Beatles), John 'wskrzesił' go w czasie sławnych sesji w Twickenham Studiu na początku roku 1969, znanych do dzisiaj jako sesje 'Get Back'/'Let It Be'. John wykonuje tą piosenkę w czasie prób 8 stycznia 1969, wprowadzając do niej w tekście kilka zmian. Np. wprowadza linijkę: “Mean Mr. Mustard, he's such a dirty bastard", która ostatecznie nie znajdzie się w finalnej wersji.

W maju Paul zaproponował zespołowi stworzenie na drugiej stronie albumu składanki oraz poprosił o ewentualne propozycje. 

JOHN: Mój wkład to 'Polythene Pam', 'Sun King' oraz 'Mean Mr. Mustard'. Żonglowaliśmy nimi, dopóki nie nabrało to sensu.

Piosenka została zredukowana do dwóch zwrotek, wtedy też John zamienił imiona, Shirley na Pamelę. Paul nigdy do żadnych z trzech wyżej piosenek nie odniósł się odnośnie swojego wkładu, więc wydaje się, że trzy piosenki są całkowicie autorstwa Johna.

PAUL: "Mean Mr. Mustard" to piosenka bardzo 'Johnowa'. Lubiłem ją. Niezła, lekko dziwaczna piosenka.

Piosenka o Podłym Panie Musztarda nagrana została razem z "Sun King". Studio numer 2. John podjął wtedy decyzję, żeby nagrania piosenek podjąć się za jednym rozmachem, bez przerwy próbując aż będzie dobrze, co trochę zaskoczyło pozostałych muzyków, ale zgodzili się. Było to wyzwanie. Sesje nagraniowe rozpoczęli 24 lipca. Nagrali aż 35 podejść podkładu rytmicznego. Zaczęli o 15:30. W podstawowym, klasycznym składzie: John na gitarze rytmicznej i wokalu prowadzącym, Paul na basie, George na gitarze rytmicznej i Ringo na perkusji. W swojej książce "Here, There and Everywhere", Geoff Emerick podkreśla, że wszyscy Beatlesi tchnęli dużym entuzjazmem i energią. Każdy z nich wnosił jakiś swój unikalny wkład w dźwięk i aranżację. Np. Paul zdecydował się przetwarzać dźwięki ze swojego basu Fendera przez przetwornik fuzzowy (Tone Bender), zmieniając czysty dźwięk basowy użyty w poprzednim nagraniu "Sun King" (podobnie musiał postąpić Ringo, zmieniając delikatne perkusyjne miotełki na twarde pałeczki używane w "Mr. Mustard").
Wszyscy, nie wyłączając Johna, są w tak dobrych nastrojach, że w pewnym momencie zespół zaczyna jamować, wykonując składankę utworów Gene'a Vincenta: kolejno "Be-Bop-A-Lula", "Who Slapped John?" i na zakończenie całą wersję "Ain't, She Sweet". Take 35 uznano za najlepszy dla połączonego utworu, nazwanego wtedy "Here Comes The Sun King".

Kilka dni później 25 lipca dodali nakładki partii wokalnych i dodatkowe instrumenty. Po zakończeniu zespół zajął się utworem "Come Together" (harmonie wokalne). Ale muzycy (John) wciąż uznali, że warto wrócić jeszcze do nagrania o Panu Mustardzie. 29 lipca  na sesji od 14.30 do 22.45 zespół nagrywa nakładki gitar w "Come Together"  oraz nakładki wokalu, fortepianu, pianina oraz instrumentów perkusyjnych do "Sun King/Mean Mr Mustard". 30 lipca zespół wstępnie odsłuchiwał całą składankę 'Abbey Road'. Brzmiała nieźle. Trzeba było teraz dokładnie wszystko zmiksować do już tylko wersji stereo.
W ciekawostkach dotyczących nagrań The Beatles znalazłem taką informację: w utworze, w momentach kiedy wchodzi wokal Paula znika dźwięk tamburyny. Przyczyna może tkwić w fakcie, że z powodu chęci zaoszczędzenia ścieżek na magnetofonie i Paul i Ringo grający na tamburynie znaleźli się na tej samej ścieżce i w czasie zgrywania dźwięk tamburyny zanika. Mógł to spowodować także kompresor dźwięku, wyciszający na taśmach szumy. Tak więc gdy głos Paula zanika, powraca tamburyna.

Mean Mister Mustard sleeps in the park
Shaves in the dark trying to save paper
Sleeps in a hole in the road
Saving up to buy some clothes
Keeps a ten-bob note up his nose
Such a mean old man
Such a mean old man

His sister Pam works in a shop
She never stops, she's a go-getter
Takes him out to look at the queen
Only place that he's ever been
Always shouts out something obscene
Such a dirty old man
Dirty old man

 

Muzyczny blog * Historia The Beatles * Music Blog
Polski blog o najwspanialszym zespole w historii muzyki
HISTORY - THE BEATLES 

LIPIEC/ SIERPIEŃ 1974

LIPIEC

5 lipca - W Ameryce stacja CBS emituje po raz pierwszy film The Beatles, 'Yellow Submarine'. Zgodnie z oczekiwaniami zostaje wycięty urywek 'Hey Bulldog'.

6 lipca - Album Paula McCartney'a i Wings,"Band On The Run" numerem 1 na liście Billboard najlepiej sprzedających się albumów w Ameryce.

14 lipca - Do Stanów wylatuje z wizytą do swego ojca 12-letni Julian Lennon. Cynthia stwierdziła, że może go zostawić pod opieką ojca. Ich dobre relacje zacieśniły się tym mocniej, że Juliana wykazywać oznaki talentu muzycznego i ostatnio zaczął brać lekcje gry na gitarze.  John pokazywał mu, jak kiedyś jemu jego matka Julia, chwyty, podarował automatyczną perkusję i - pilnowany przez May - bardzo starał się, żeby syn podczas tej wizyty czuł się dobrze.

 Move Over Ms. L

15 lipca - w tym dniu w studiu Record Plant w Nowym Jorku John nagrywa piosenkę "Move Over Ms. L". Piosenka pierwotnie była przeznaczona dla Keitha Moona.

16 lipca - John i May Pang wynajmują małe mieszkanie w dwupiętrowym budynku znanego grafika Eddiego Germano na East 52end Street w Nowym Jorku.  Dwojgiem pierwszych gości w nowym mieszkaniu Johna są ... Paul  i Linda McCartney. Spotkanie ze starym przyjacielem John opisywał jak "wieczory przy Beaujolais i wspominanie starych czasów".  Major i Minor to dwa koty (czarny i białe), które mieszkają z Lennonem i Pang. W owym czasie John najczęściej gra płytkę "How Do You Do It", którą nagrał z The Beatles w 1962 roku. Płyta to oczywiście wydanie pirackie. John rozgląda się zawsze za bootlegami dawnego zespołu.

John i Julian z obsadą serialu 'Happy Day's. 1974

17 lipca - John wypełnia tego dnia kolejne odwołanie od decyzji odmawiającej mu prawo pobytu w Ameryce  Amerykańskiego Urzędu Imigracyjnego (US Immigration and Naturalization Service), złożone z 31 października 1973 roku. Decyzja nakazuje mu opuścić kraj w ciągu najbliższych 60 dni.

18 lipca - Departament Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych nakazuje Johnowi opuszczenie kraju przed 10 września. W dalszym ciągu w uzasadnieniu jest stara sprawa jeszcze z Anglii, kiedy  John został w ojczyźnie oskarżony o posiadanie marihuany. John nie wie, że jego wojna z Urzędem Imigracyjnym niespodziewanie niebawem dobiegnie końca.

21 lipca - W nowojorskim studiu Record PlantJohn pracuje nad materiałem na przyszły album, "Wall and Bridges". Pomimo faktu, że Capitol Records odzyskał do Phila Spectora za kwotę 90 000 dolarów taśmy z ich sesji, John nie palił się do powrotu do tamtych nagrań, przypominające mu wszystkie stracone miesiące w Los Angeles. Ty bardziej, że na otrzymanych taśmach słychać odgłosy pijackich imprez.  Poza tym, już wcześniej zaczął już wcześniej komponować nowe piosenki.  Tytuł  nowego albumu (Mury i mosty) miał sugerować ulgę z powrotu do otoczonej rzeką cytadeli Manhattanu. 

  W utworze "Ya Ya" na perkusji gra Julina, syn Johna. W czasie tych sesji Elton John (śpiewa między innymi w chórkach na "Surprise, Surprise (Sweet Bird Of Paradox)" wymusza na Johnie obietnicę, że jeśli  "Whatever Gets You Through The Night" dojdzie do 1-go miejsca list przebojów, wystąpi z nim na koncercie z okazji listopadowego Dnia Dziękczynienia w Madison Sguare Garden. John zgadza się, będąc przekonany, że to się nie zdarzy "nawet za milion lat".
  W sesjach brali udział ci sami muzycy, z którymi John pracował wcześniej w LA, ale teraz wprowadzono ścisłe reguły zakazujące  chlania i hulania. 

24 lipca - Sąd Najwyższy w Ameryce przegłosowuje trzy artykułu w sprawie usunięcia ze stanowiska prezydenta, Richarda Nixona (utrudnianie działania wymiarowi  sprawiedliwości, nadużycia władzy oraz pogarda dla Kongresu). John, po usłyszeniu tej wiadomości, głośno wyraża swoje zadowolenie. 

26 lipca - Boston, w stanie Massachusetts. Pierwsza  światowa konwencja pod nazwą “Strawberry Fields Forever". Poświęcona oczywiście The Beatles. 

29 lipca - W Londynie, w wieku 30-lat umiera Cass Elliot, członkini kwartetu wokalnego Mamas And The Papas.

SIERPIEŃ
W studiach Sunset Studios i Producers Workshop w Los Angeles Ringo Starr rejestruje utwory do swego albumu "Goodnight Vienna". Utwór tytułowy napisał przyjacielowi John Lennon. Będąc na miejscu  John nagrywa dla Ringa wersję demo "Only You", która pozostaje dla perkusisty Beatlesów wzorem do nagrania własnej wersji. W clipie powyżej wersja Johna. 
W drodze do domu z LA John zatrzymuje się na Caribou Ranch w Colorado, aby popracować nieco przy nagrywanej przez Eltona Johna jego piosenki "Lucy in The Sky With Diamonds". John wciąż mieszka z May Pang, w tym czasie Yoko przygotowuje się do najtrudniejszej trasy w swojej karierze: serii sześciu koncertów w rodzinnej Japonii. 

Elton John i John Lennon. 1974

Wyprodukowany przez George'a Harrisona  i jego firmę Dark Horse film "Little Malcolm" otrzymuje kolejne wyróżnienie. Tym razem złoty medal na Atlanta Film Festival. George informuje, że otworzył w Los Angeles biura swojej firmy. Także w Londynie i Rotterdami. George spędza także w tym czasie wakacje na Grenadzie w towarzystwie swojej przyjaciółki, 24-letniej Kathy Simmonds, modelki, wcześniej dziewczyny między innymi Roda Stewarta (na zdjęciu). W końcowej części miesiąca George pracuje z nieznanym dotąd duetem Splinter.
Na scenie londyńskiej Albbert Hall, George przedstawia widowni Raviego  Shankara. Po kilku słowach  o Krishna wita Raviego całując go w stopy.

1 sierpnia - Paul z rodziną przylatują ponownie do Nowego Jorku. Na zdjęciu na  lotnisku Heathrow z trzema córkami: od lewej Stella, Mary i Heather.

3 sierpnia - Yoko z sześcioosobowym zespołem Plastic Ono Super Band wylatuje z Nowego Jorku do Tokio. Trasa po Japonii 5-16 sierpnia. W składzie: David Spinoza - gitara, Ken Asher - instrumenty klawiszowe, Michael Brecker - saksofon tenorowy, Gordon Edwards - gitara basowa, Sneaky Pete - druga gitara oraz Jim Keltner na perkusji. 

Koncerty mają miejsce kolejno:
       5 sierpnia -  Kaiseizam Stadium, Koryama
       6 sierpnia - Koseinenkin Hall, Osaka
       9 sierpnia - Nagoya City Hall, Nagoya
   11 sierpnia - Sun Plaza, Tokio
   12 sierpnia - Koseinenkin Hall, Tokio
   16 sierpnia - Hiroshima Prefectural Gymnasium, Hiroshima
Podczas tej trasy Apple wydaje w Japonii promocyjny album w limitowanej wersji, na którym zamieszczono wybór najlepszych utworów solowych Yoko.

5 sierpnia - Yoko oraz The Plastic Ono Super Band występują w drugim dniu festiwalu "One Step Festival", zorganizowanym przez lokalny magazyn 'One Step'. Poza Yoko występuje tego dnia Yuya Uchida.

8 sierpnia - Richard Nixon ogłasza o swojej rezygnacji ze stanowiska Prezydenta USA. Nixon oficjalnie opuszcza Biały Dom dzień później a miesiąc później zostaje ułaskawiony przez swojego następcę, Geralda Forda, 38-ego Prezydenta Ameryki.

15 sierpnia - w londyńskich studiach EMI Wings nagrywa utworu do proponowanego albumu na żywo w studiu oraz dokumentalnego filmu dokumentalnego MPL (firma Paula) pt. "One Hand Clapping". Wśród nagrywanych piosenek np: 'Jet', 'C Moon', 'Maybe I'm Amazed', 'Bluebird' czy 'Band On The Run'. Największe wartości maja niewydane wykonania utworów 'Suicide' - który był grany przez Beatlesów w trakcie sesji 'Get Back' w 1969 roku, a który został napisany przez Paula dla samego Franka Sinatry, a także 'I'll Give You A Ring', niewydany do 1982 roku, kiedy to pojawi się na stronie B singla 'Take it Away'. W materiale filmowym, poza ujęciami grającej grupy, również sceny w stylu 'Let It Be', m.innymi Paula grającego wersję ostatniego przeboju Paper Lace pt 'Billy, Don't Be A Hero'. Poza krótkim urywkiem z utworem 'Jet' (clip niżej), wyemitowanym w Święta Bożego Narodzenia przez londyńskie Capitol film 'One Hand Clapping' pozostaje niewydany.

 

W tym samym czasie w Lyric Theatre w Londynie, dochodzi do premiery produkcji Roberta Stigwooda pt. "John, Paul, George, Ringo and Bert" autorstwa nauczyciela z Liverpoolu, Willy Russella. Sztuka przedstawia historię zespołu od czasów Cavern do rozpadu zespołu w 1970. Bert to fikcyjny, piąty członek zespołu Beatlesów, wyrzucony z zespołu jeszcze przed dojściem do sławy. George jest jedynym członkiem The Beatles, który bierze udział w premierze tej sztuki, chociaż i on wychodzi z niej w trakcie antraktu. Paul zaś, po przeczytaniu scenariusza stwierdza, że przedstawiono go tam jako czarny charakter, dlatego odmawia udzielenia Stigwoodowi praw autorskich do tej sztuki. Brat Paula, Mike, stwierdza, że całość jest warta obejrzenia. Problemy z prawami autorskimi wynikają również z tego, że w pewnej chwili George nakazuje Stigwoodowi usunięcie ze sztuki utworu "Here Comes The Sun". Piosenka ta zostaje zastąpiona songiem "Good Day Sunshine" Lennona i McCartney'a. 
PAUL: Z pewnością jawię się tu wszystkim jako ten, który mówi "nie, nie, nie chcę Kleina, nie róbcie tego, tamtego..." Chyba od początku rozumiałem co tu się dzieje, bo chyba nikt nie spodziewał się tutaj zobaczyć Kleina, więc zostałem z ręką w nocniku. Dzięki temu wywiadowi chciałbym powiedzieć, że Willy Russell w swojej sztuce 'George, Bert and Thingy..." włożył mi do ust słowa: "Odchodzę. Opuszczam zespół", a reszta stwierdziła na to: "O, nie... przestań się wygłupiać Paulie. Jesteśmy przecież zespołem, musimy trzymać się razem". prawda jednak jest zupełnie inna. Byłem ostatnim, który chciał odejść.
Przypomnijmy, że Robert Stigwood, mający ogromną sympatię do zespołu The Beatles, mający ochotę zostać po śmierci Epsteina jego menadżerem, w 1978 roku (był wtedy uznanym producentem, menadżerem Bee Gees) wyprodukował film, o tytule mówiącym wszystko: "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band". Musical tylko z piosenkami i z Bee Gees oraz Peterem Framptonem w rolach głównych.
 

16 sierpnia - wg. doniesień prasowych, w wyniku podpisania stosownej umowy z siecią ATV, dającej jej prawo do wykorzystywania ich utworów, konta bankowe Johna Lennona i Paula McCartney'a miały się powiększyć o kwotę miliona funtów. 
19 sierpnia - w Ameryce ukazuje się album Harry'ego Nilssona "Pussy Cats" (RCA), którego producentem jest John Lennon. Na albumie znajduje sie jego piosenka 'Mucho mungo' (clip). W kilku nagraniach na perkusji gra Ringo Starr, na basie Klaus Voormann. Dla Autora bloga tak prywatnie, to Harry na zawsze kojarzy mi się z piosenką "Without You'.

23 sierpnia - O 21:00 na dachu Eddiego Germano, stojący zupełnie nago John widzi swoje pierwsze UFO. Kiedy obiekt odlatuje, John krzyczy, żeby zabrał go ze sobą. Nawet kilka tygodni później wciąż utrzymuje, że widział ten obiekt, chociaż wyglądał inaczej, niż sobie wyobrażał. "Wszyscy myśleli, że napaliłem się trawy" - wspomina. "Ale to tam było naprawdę. Sam również nie mogłem uwierzyć. Był to owalny obiekt lecący od lewej do prawej, a na samej górze miał zapalone czerwone światła. Po jakichś dwóch minutach zniknął za East River i dalej, za budynkiem ONZ. Nie piłem wtedy. To najprawdziwsza prawda. Piję tylko w weekendy albo kiedy spotykam się z Harry Nilssonem". Informacje podane przez Johna publikuje większość nowojorskich gazet.

24 sierpnia - John z May odlatują do Kalifornii, aby razem z Ringo nadzorować nagrania 'Godnight Vienna' (czytaj tutaj) i 'Only You'. Para wraca do Nowego Jorku cztery dni później.

31 sierpnia - przed Sądem Federalnym John zeznaje, mówiąc że urzędnicy administracji rządu Nixona chcieli deportować go z terytorium Stanów Zjednoczonych ze względu na jego stosunek do wojny w Wietnamie, a także z obawy, że mógłby przewodniczyć antywojennym demonstracjom w Miami podczas Republican Nationl Convention w 1972 roku. Po wyjściu z gmachu sądu John rozmawia z reporterami na temat jego skazania za posiadanie narkotyków w 1968 roku, które okazało  się największą przeszkodą do pozostania w USA: "Myślałem, że nie będzie miało to większego znaczenia, że będzie to trochę jak mandat za złe parkowanie. Mieszkałem wtedy z Yoko, która była wtedy w ciąży, więc pomyślałem, że kiedy się przyznam, przynajmniej jej nie będą się czepiać".

Muzyczny blog * Historia The Beatles * Music Blog
Polski blog o najwspanialszym zespole w historii muzyki
HISTORY of  THE BEATLES 

 

HOW DO YOU DO IT

Album: Anthology 1
Kompozycja:  Mitch Murray
Nagrana: 4 września 1962 EMI Studio Nr 2  Abbey Road, Londyn
Producent: George Martin
Inżynier dźwięku: Norman Smith
Wydana: 21 listopada 1995
Długość: 1:57


 

Obsada:
JOHN: wokal, gitara rytmiczna (1958 Rickenbacher 325)
PAUL: wokal, gitara basowa (1961 Hofner 500/1),
GEORGE: chórki, gitara prowadząca (1957 Gretsch Duo Jet),
RINGO: perkusja (1960 Premier 58/54 Mahogany),

Dostępne:
Anthology 1

Piosenka, która nieomal stałaby się pierwszym singlem zespołu, po raz pierwszy oficjalnie wydana została w 1995 na pierwszej płytce 'Anthology'. Ale świat usłyszał ją po raz pierwszy dużo wcześniej. Na bootlegach słabej jakości już w 1973. Ale ukazała się też bardzo dobrej. Dali o sobie znać kolekcjonerzy no i co tu dużo ukrywać, piraci. Na nieoficjalnym wydawnictwie. Wydana została w 1976 roku na singlu wytwórni SFF/SOK Productions tylko w Ameryce, jako druga strona singla "Revolution". Różne wersje singla były na różno-kolorowych winylach. Można ją było zamawiać na adres skrzynki pocztowej firmy. Nie wiem, czy podjęte były ze strony Apple jakieś kroki prawne. Singla kupiła cała czwórka Beatlesów, John miał ją w swojej szafie grającej.

 

Martin: Może jednak nagracie 'How Do You Do It"?

Jak doszło do nagrania wyjaśnia producent nagrania, w owym czasie najważniejsza postać w 'zespole', moim zdaniem dużo ważniejsza niż ich menadżer Brian Epstein.

Mitch Murray

GEORGE MARTIN: W tamtych czasach można było swobodnie znaleźć gotowy materiał dla artystów słuchając tego co zostało wydane na Tin Pan Alley.To była normalna część mojego życia: spędzanie sporej ilości czasu na poszukiwaniu i słuchaniu piosenek. Chciałem, by to co mieli wydać The Beatles było przebojem. Byłem przekonany, że taki hitem jest "How Do You Do It". Nie było to może żadne arcydzieło, nic najwspanialszego, co usłyszałem w swoim życiu, ale pomyślałem, że piosenka ma w sobie to coś, co może się spodobać wielu ludziom. 

Piosenkę napisał początkujący twórca piosenek Mitch Murray (na zdjęciu, prawdziwe nazwisko: Lionel Michael Stitcher - ze stajni Tin Pan Alley oczywiście).  Najpierw zaoferował ją Adamowi Faith oraz Brian Poole, ale ją odrzucili. 
MITCH MURRAY: George Martin chciał "How Do You Do It", którą napisałem z myślą o Adamie Faith. The Beatles nie chcieli jej nagrać. Ostatecznie zrobili to, ale nie przyłożyli się do niej. Znienawidziłem ich wtedy...  Ich wersja. Była straszna i na szczęście Dick James zgodził się ze mną. Absolutnie nie obwiniam ich. Wiedzieli kim są, nawet wtedy, zanim jeszcze zostali "Lennonem i McCartney'em". W międzyczasie Brian Epstein zaprosił mnie do Liverpoolu, bym zobaczył inny zespół. No w czasie lunchu zobaczyłem zespół Gerry And The Pacemakers... Jestem ogromnie wdzięczny za tantiemy z Antologii.

W EMI to zastępca Martina, Ron Richards pierwszy usłyszał demo piosenki, i zasugerował, że gdyby zwiększyć tempo piosenki to mogłaby odnieść sukces.

RON RICHARDS (na zdjęciu z The Beatles): "How Do You Do It" zostało przyniesione do mego biura bezpośrednio przez Mitcha Murray'a,  twórcę piosenki. Pojawił się w moim biurze razem z Barry Masonem, który później sam także pisał przeboje. Zaproponowali mi pierwszeństwo do nagrania i zademonstrowali nagranie z folii (oktanu). Polubiłem je od razu więc zadzwoniłem natychmiast do Dicka Jamesa, piosenkarza, który stał się wydawcą piosenek. James od razu podpisał na piosenkę umowę. Acetat (folia) pozostał w moim biurze. Leżał na moim biurku długo po tym zdarzeniu. Nie wiedzieliśmy specjalnie komu dać ten numer. Dużo później, gdy George zastanawiał się nad nową płytą The Beatles, zagrałem mu te demo. Uznał, że piosenka nadaje się idealnie dla zespołu i od razu wysłał do nich do Liverpoolu kopię nagrania by mogli się go nauczyć.

PAUL: Wiedział (Martin), że to będzie numer jeden, więc dał nam te demo, na malutkim, białym folii. Gdy wróciliśmy do Liverpoolu spytaliśmy"Co mamy z tym zrobić ?" Nie widzieliśmy się w niej... To jest to, czego chce nas producent, chce żebyśmy się tego nauczyli i nagrali. No i tak zrobiliśmy, ale nie spodobała nam się, więc wróciliśmy do George'a i powiedzieliśmy: "To może i będzie numerem 1, ale nie chcemy tego typu piosenek. Nie możemy wypuścić takiego typu piosenkę, tu chodzi o naszą reputację. Nam chodzi o coś innego, coś nowego"... Nasi rówieśnicy w Liverpoolu zniszczyli by nas za nagranie takiej piosenki... Wydaje mi się, że byliśmy dość mocno przekonujący, z naszą pozycją. I on to zrozumiał. George później puścił nasze demo piosenki dla Gerry'ego [and the Pacemakers] mówiąc: "Oni tego nie chcą, a to murowany hit. Wy to zrobicie". I Gerry skorzystał z szansy. Ich wersja jest podobna do naszej, te same tempo i nasza aranżacja, różna od tej z oryginalnej kopii.

Martin zgodził się z młodymi muzykami z Liverpoolu, by pierwszym ich singlem była ich kompozycja "Love Me Do, ale jeszcze raz dał sobie szansę namówienia ich, by wydali "How Do Yo Do It" jako drugi singiel. The Beatles byli nadal nieprzekonani i jak wiemy wydali "Please, Please Me", swój pierwszy numer 1. I jeszcze raz posłuchamy producenta.

GEORGE MARTIN: W pierwszym roku do mnie należała ostateczna decyzja w sprawie wyboru piosenek, ale przekonali mnie, żebym pozwolił im wydać ich własne piosenki po obu stronach pierwszego singla. Nadal myślałem, że powinniśmy wydać nagranie "How Do You Do It". Ale oni  powiedzieli: "Czy nie moglibyśmy proszę, zrobić jednego z naszych naszych numerów?"

Gerry And The Pacemakers wydali singla z omawianą piosenką w marcu 1963 i zgodnie z przypuszczeniami Martina był to przebój. Numer 1 w Wielkiej Brytanii od 11 kwietnia 1963 przez 3 tygodnie, zanim nie został zastąpiony przez "From Me To You" Fab Four. Tak czy inaczej George Martin zarobił swoje na piosence, bo wyprodukował także wersję Gerry'ego. Po latach Martin w swojej książce "All You Need Is Ears" wspomniał, że miał trochę swojej prywatnej satysfakcji przez Beatlesami, gdy wersja Gerry'ego wylądowała na miejscu nr 1 list przebojów. Warto dodać, że kolejnym wielkim przebojem Gerry'ego z zespołem, także nr 1 w UK, była piosenka "I Like It", również autorstwa Mitcha Murray'a.

PAUL:  Utrzymaliśmy swoją wiarygodność. "Love Me Do" była bardziej bluesową piosenką niż "How Do You Do It". Tak zaczynaliśmy. Nasza wiarygodność rozpoczęła się wraz z pisaniem przez nas samych piosenek.

Swoją wersję piosenki The Beatles, nie wkładając w nią zbyt wiele wysiłku czy emocji, nagrali 4 września.  Zrobili to szybko od razu na początku sesji, by mieć więcej czasu na "Love Me Do".

GEORGE MARTIN: John przewodził w piosence. Nie lubili jej, ale dokonali dobrego nagrania.

How do you do what you do to me?
I wish I knew
If I knew how you do it to me
I'd do it to you
How do you do what you do to me?
I'm feeling blue
Wish I knew how you do it to me
But I haven't a clue
You give me a feeling in my heart, ooh la la
Like an arrow passing through it
I suppose that you think you're very smart
But won't you tell me how do you do it?
How do you do what you do to me?
I wish I knew
If I knew how you do it to me
I'd do it to you
You give me a feeling in my heart, ooh la la
Like an arrow passing through it
I suppose that you think you're very smart
But won't you tell me how do you do it?
How do you do what you do to me?
I wish I knew
Wish I knew how you do it to me
But I haven't a clue
Wish I knew how you do it to me
I'd do it to you
Wish I knew how you do it to me
I'd do it to you

Muzyczny blog * Historia The Beatles * Music Blog
Polski blog o najwspanialszym zespole w historii muzyki
HISTORY of  THE BEATLES